Η αλήθεια είναι ότι, ο ελληνικός όρος «Κέντρο» δεν αντικατοπτρίζει το ακριβές νόημα του γαλλικού "Cité", μιας και ο τελευταίος, προερχόμενος ετυμολογικά από τη λατινική λέξη "civitas" (κοινότητα), μπορεί να πάρει διάφορες σημασίες, όπως: πόλη (city, metropolis), αστική περιοχή, αστικό προάστιο, πληθυσμός που διαμένει σε πυκνοκατοικημένη περιοχή, ακόμη και ιδιοκτησία στεγαστικής χρήσης (housing estate). Έτσι, η υιοθέτησή του στην ονομασία του μουσείου, σε συνδυασμό με τον όρο «εθνικό», μοιάζει να κρύβει αντιθέσεις και προθέσεις, παραπέμποντας ίσως περισσότερο στη σημασία της «Εστίας», ενός δημόσιου ιδρύματος, με ενοποιητική μάλιστα αποστολή, και με διευρυμένες δραστηριότητες – φιλοδοξώντας να λειτουργεί ταυτόχρονα και ως χώρος φιλοξενίας πολιτισμικών εκδηλώσεων, ως πηγή πληροφοριών, ως δίκτυο συνεργασίας (Vinson, 2007).
Όπως και να 'χει, πρόκειται για ένα μουσείο ιστορίας, καταρχήν, που εστιάζει ειδικότερα στο φαινόμενο της μετανάστευσης, όπως εκδηλώθηκε κατά τους δύο τελευταίους αιώνες, και στη συγκεκριμένη χώρα. Η αποστολή του είναι «να αυξήσει την ενημερότητα και την αναγνώριση [της συμβολής] της ιστορίας της μετανάστευσης στη Γαλλία, από το 19ο αιώνα» (CNHI, 2011). Όπως επισημαίνει η Isabelle Vinson (2007), «ο σκοπός του μουσείου δεν είναι μόνο να παρουσιάσει και να αφηγηθεί διαφορετικές μορφές κληρονομιάς στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά επίσης να θίξει συγκεκριμένες πτυχές που προκαλούν προβλήματα».
Η αρχική ιδέα της ίδρυσής του αποδίδεται στις προσωπικές προσπάθειες ορισμένων επιφανών επιστημόνων και δημοσίων προσώπων της Γαλλίας, με τον ιστορικό Gérard Noiriel και τον Αλγερινής καταγωγής ποδοσφαιριστή, συγγραφέα και ακτιβιστή Zaïr Kedadouche, να πρωτοστατούν σε αυτή (Hall, 2009), ήδη από τις αρχές του '90. Στην επόμενη δεκαετία, η ιδέα θα μπει στην πολιτική ατζέντα των γαλλικών κομμάτων, και το 2003 – στη διάρκεια της τελευταίας θητείας του προέδρου Jacques René Chirac – η κυβέρνηση θα ανάθεσει στον Jacques Toubon τη συγκρότηση ειδικής ομάδας μελέτης και σχεδιασμού του μουσείου, στην οποία συμμετέχουν ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, αρχειονόμοι και στατιστικοί αναλυτές – δημογράφοι (Toubon, 2007). Τον Οκτώβριο του 2005, η εξέγερση της νεολαίας στο υποβαθμισμένο ανατολικό προάστιο Clichy – sous – Bois του Παρισιού (με την πλειοψηφία του πληθυσμού της περιοχής να είναι μουσουλμανικής και βορειο – αφρικάνικης καταγωγής μετανάστες), εξαιτίας του θανάτου από ηλεκτροπληξία του δεκαπεντάχρονου Bouna Traore (από το Μάλι) και του δεκαεπτάχρονου Zyed Benna (από την Τυνησία), καθώς και του τραυματισμού του δεκαεπτάχρονου Muhittin Altun (από την Τουρκία), μετά από αστυνομική καταδίωξη, θα φέρει πια στο επίκεντρο του δημόσιου λόγου το μεταναστευτικό ζήτημα και την πολιτική που εφαρμόζεται. Τελικά, τα εγκαίνια του Εθνικού Κέντρου Ιστορίας της Μετανάστευσης θα γίνουν τον Οκτώβριο του 2007, χωρίς ωστόσο δημόσια τελετή (ούτε την παρουσία του νεοεκλεγέντος προέδρου Nicolas Sarkozy) (Kimmelman, 2007).
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό γεγονός στη σύντομη κατά τα άλλα ιστορία του μουσείου που δείχνει τον αναπόφευκτα πολιτικό του χαρακτήρα (ή, έστω, τη σχέση του με την πολιτική), είναι η κατάληψη χώρων του τον Οκτώβριο του 2010, από μία ομάδα 500 μεταναστών απεργών, που δε διέθεταν τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα παραμονής (τους αποκαλούν "sans papiers"), ως κλιμάκωση του ήδη ενός έτους αγώνα τους, για την εξέταση από την κυβέρνηση των υποθέσεων 1800 περιπτώσεων νομιμοποίησης μεταναστών που εργάζονταν στο Παρίσι, η οποία καθυστερούσε.
Εικόνα 1 – Οι απεργοί μετανάστες στην αίθουσα Forum του Palais de la Porte Dorée (του Awatef Chengal, ανάκτηση από το Facebook Profile CNHI
Η «ιστορία» που συνοδεύει το CNHI δεν τελειώνει εδώ, καθώς ο χώρος που επιλέχθηκε να στεγαστεί είναι το ιστορικό μνημείο Palais de la Porte Dorée. Βρίσκεται στα ανατολικά προάστια του Παρισιού, στη 12η δημοτική περιφέρεια (arrondissement de Reuilly), από τη δεξιά όχθη του Σηκουάνα, στη συνέχεια της κεντρικής 4ης περιφέρειας (arrondissement de l'Hôtel de Ville). Επίσης, το Μνημείο είναι απέναντι από τα δυτικά σύνορα του τεράστιου σε έκταση πάρκου Bois de Vincennes, στην οποία πλευρά του βρίσκονται η λίμνη Daumesnil καθώς και ο Ζωολογικός Κήπος.
Εικόνα 2 – Η περιοχή που βρίσκεται το Palais de la Porte Dorée και η θέση του σχέση με το πάρκο Bois de Vincennes (Google Maps)
Το Palais de la Porte Dorée χτίστηκε στην ακμή της Γαλλικής αποικιακής αυτοκρατορίας, με σκοπό τον εορτασμό των επιτευγμάτων και του μέλλοντός της, ως μια «γραφική και εντυπωσιακή μινιατούρα της» (Morton, 2003). Η θεμελίωσή του ξεκίνησε το 1928, σε σχέδια των αρχιτεκτόνων Albert Laprade, Léon Jaussely και Léon Bazin, ολοκληρώθηκε το 1931, και την ίδια χρονιά οργανώθηκε εκεί η Διεθνής Αποικιακή Έκθεση (Exposition Coloniale Internationale; International Colonial Exhibition), διάρκειας έξι μηνών, στο πλαίσιο της οποίας παρουσιάστηκαν οι τέχνες, αλλά και «δείγματα του φυσικού κόσμου» των αποικιοκρατούμενων περιοχών. Όπως αναφέρεται και στον επίσημο μικρό οδηγό του μουσείου, η κατασκευή του ήρθε ως απάντηση στην κριτική που ασκούνταν εκείνη την εποχή, καθώς οι υποστηρικτές της «Μεγάλης Γαλλίας» επιζητούσαν να παρουσιάσουν τα οφέλη του αποικισμού, προωθώντας και την ιδέα της οικονομικής επένδυσης και εγκατάστασης εκτός μητρόπολης, «όχι μόνο μέσα από τις εκθέσεις [που θα φιλοξενούσε], αλλά και μέσα από την αρχιτεκτονική και την εσωτερική διακόσμησή του»(CNHI, 2011).
Εικόνα 3 – To Palais de la Porte Dorée που στεγάζει το Cité Nationale de l' Histoire de l' Immigration (του Jean-Pierre Dalbéra, ανάκτηση από το Flickr Profile)
Δεν είναι διόλου τυχαίο, λοιπόν, πως στο αρχιτεκτονικό ύφος του κτιρίου συνδυάζονται στοιχεία από τα δυτικά ρεύματα του κλασικισμού και των διακοσμητικών τεχνών των αρχών του '30, με στοιχεία από την αρχιτεκτονική της Βόρειας Αφρικής αλλά και των ναών της Άπω Ανατολής (CNHI, 2011). Η πρόσοψη του Palais de la Porte Dorée είναι καλυμμένη με ανάγλυφες, σκαλισμένες σε πέτρα, μεγάλης κλίμακας αναπαραστάσεις του ναυτικού ταξιδιού, της αναχώρησης από τα μεγάλα λιμάνια, της άφιξης σε εξωτικούς τόπους και της «συνάντησης» των μεγάλων εξερευνητών με «τους ξένους λαούς» (από το γλύπτη Alfred Janniot).
Εικόνα 4 – Οι ανάγλυφες παραστάσεις σε πέτρα της πρόσοψης του Palais de la Porte Dorée (του Guillaume Robert, ανάκτηση από το Flickr Profile του CNHI)
Εικόνα 5 – Λεπτομέρεια από την πρόσοψη του Palais de la Porte Dorée (του Jean- Pierre Dalbéra, ανάκτηση από το Flickr Profile)
Σε ανάλογο πνεύμα πολιτισμικού συγχρωτισμού είναι η εσωτερική διακόσμηση του ισόγειου ορόφου, ως απόπειρα «πλησιάσματος» του μακρινού και ξένου, μέσα από ζωηρές τοιχογραφίες που απεικονίζουν σκηνές από την καθημερινή ζωή, τις δραστηριότητες, τους μύθους και τις θρησκευτικές αντιλήψεις των λαών της Αφρικής και της Ασίας: από το Louis Bouquet, στο Σαλόνι του Υπουργού των Αποικιών (Paul Reynold's Salon)• από τους André και Ivanna Lemaitre, στο Σαλόνι του Διευθυντή της Δ.Α. Έκθεσης (Marechal Lyautey's Salon)• και από τον Pierre Ducos de la Haille στον κεντρικό χώρο, το Forum. Χαρακτηριστική είναι η παράσταση με θέμα «τη συνεισφορά της Γαλλίας στις αποικίες» ("les apports de la France aux colonies")απέναντι από την είσοδο του Forum, ένας διαφορετικός «χάρτης του κόσμου», με τη Γαλλία στο κέντρο, περιστοιχισμένη από τις πέντε ηπείρους.
Εικόνα 6 – Η κεντρική τοιχογραφία του Forum που αναπαριστά «τη συνεισφορά της Γαλλίας στις αποικίες» (Ανάκτηση από την επίσημη ιστοσελίδα του CNHI)
Από όσα έχουν περιγραφεί μέχρι τώρα εν συντομία, θα έχει γίνει αισθητή εν μέρει έστω η φόρτιση και η συσσώρευση νοημάτων στο CNHI, ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά, ακόμη και αισθητικά εξετάζοντάς το, που προκαλούν τις αντιθέσεις που κρύβει και στις οποίες αρκετοί συγγραφείς, δημοσιογράφοι και πολιτικοί επανέρχονται, συζητούν, κριτικάρουν και προσπαθούν να εξηγήσουν. Κι ακόμα δεν έχουμε αναφερθεί στο βασικότερο στοιχείο του μουσείου, που δεν είναι άλλο από τη μόνιμη έκθεση, η οποία ήδη από τον τίτλο της προδιαθέτει τον επισκέπτη (για τη βαρύτητα όπως και για την εγκυρότητα όσων θα μάθει, για τον εαυτό του – αν είναι απόγονος μεταναστών – και για τη γαλλική ταυτότητα): «Σημεία Αναφοράς» ("Repères").
Ανεβαίνοντας στον πρώτο όροφο του Palais, ο επισκέπτης συναντά μία εισαγωγική ενότητα ("Prologue"), με ομάδες χαρτών (παγκόσμιων και τοπικών) που παρουσιάζουν τα ρεύματα μετανάστευσης (με βέλη κατεύθυνσης), και σχετικά στατιστικά στοιχεία, ως ιστορική συγκριτική επισκόπηση του φαινομένου. Η δεξιά έξοδος του Προλόγου οδηγεί στο κυρίως μέρος της μόνιμης έκθεσης (από εκεί θα χρειαστεί να περάσει κανείς και για να φτάσει στην αίθουσα των περιοδικών εκθέσεων), ενώ η αριστερή δίνει πρόσβαση στην ειδική «Αίθουσα των Δωρεών» ("Gallerie de Dons"), όπου παρουσιάζονται οικογενειακά κειμήλια και προσωπικά αρχεία μεταναστών, και την υποενότητα για τα «Σύγχρονα Ζητήματα» ("Questions contemporaines"), στην οποία εντάσσονται τερματικοί σταθμοί Η/Υ, που χρησιμοποιούν οι επισκέπτες, για να ενημερωθούν καλύτερα.
Εικόνα 7 – Οι χάρτες στην εισαγωγική ενότητα “Prologue” της μόνιμης έκθεσης (του Jean-Pierre Dalbéra, ανάκτηση από το Flickr Profile)
Η μόνιμη έκθεση είναι διαρθρωμένη σε τρία μέρη, τα οποία χωρίζονται συνολικά σε εννιά επιμέρους θεματικές ενότητες. Ωστόσο, ο χώρος είναι ενιαίος, σε σχήμα «Γ», και ανοιχτός, χωρίς δηλαδή διαχωριστικά ούτε μεσοτοιχίες, οπότε η κυκλοφορία των επισκεπτών είναι ελεύθερη και οι διαδρομές που ακολουθούν καθορίζονται από τους ίδιους. Σε κάθε ενότητα υπάρχουν: ένα πάνελ με τον τίτλο της και μία μικρή περιγραφή, καθώς και «τραπέζια πληροφοριών», όπου παρουσιάζονται σχετικά στοιχεία, ντοκουμέντα, χρονοσειρές γεγονότων και φωτογραφικό αρχειακό υλικό. Τα κυρίως εκθέματα διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: προσωπικά αντικείμενα, οπτικοακουστικές προβολές και έργα τέχνης. Στην πρώτη περίπτωση, πρόκειται για αντικείμενα που ανήκαν σε μετανάστες, και τα οποία επιλέχθηκαν από τους ίδιους «ως ιδιαίτερα σημαντικά για κάποιο προσωπικό λόγο», που αναγράφεται κιόλας σαν «παράθεμα» (quote). Το υλικό αυτό αναδεικνύει τις προσωπικές ιστορίες τους και αφηγείται τη μετανάστευση ως ατομική εμπειρία, με κατακερματισμένο τρόπο, δηλαδή όχι ως βιογραφίες τους, αλλά ως «κομμάτια» της ζωής τους. Οι οπτικοακουστικές προβολές, με σλάιντς ή συνεντεύξεις (σε ντοκιμαντέρ), διάσπαρτες στον εκθεσιακό χώρο, είναι πιο γενικές και ευρείες προσεγγίσεις των άλλων πτυχών της μετανάστευσης (σε κοινωνικό επίπεδο, κυρίως). Τέλος, τα εικαστικά έργα, οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες και οι εγκαταστάσεις, που ανήκουν σε καλλιτέχνες διαφορετικής καταγωγής, δίνουν «νεύρο» στην προσέγγιση του μουσείου, καθώς διαπραγματεύονται τα βαθύτερα και πιο ευαίσθητα ζητήματα της μετανάστευσης, ενώ μπορούν να θεωρηθούν και ενδεικτικά της πολιτιστικής παραγωγής και δημιουργίας των κοινοτήτων των μεταναστών.
Εικόνα 8 – Το πρώτο μέρος της μόνιμης έκθεσης. Στις διάφανες έγχρωμες στήλες είναι οι ομάδες προσωπικών αντικείμενων, αριστερά οι βιντεοπροβολές και στον τοίχο δεξιά είναι τα έργα τέχνης (του Jean-Pierre Dalbéra, ανάκτηση από το Flickr Profile)
Ξεκινώντας με το πρώτο μέρος των «Σημείων Αναφοράς», αυτό διαπραγματεύεται τη διαδικασία της μετεγκατάστασης – που περιέχει την απόφαση της φυγής, τις δυσκολίες της άφιξης και την έναρξη μιας νέας ζωής, η οποία ορίζεται σε μεγάλο βαθμό από νομοθετικές και γραφειοκρατικές ρυθμίσεις, όσο και από τις ισχύουσες κοινωνικές αντιλήψεις. Έτσι, η ενότητα «Μεταναστεύοντας» ("Émigrer") αφορά τους διάφορους παράγοντες που προκαλούν τη μετακίνηση των ατόμων, «τους οποίου μεν ο άνθρωπος δε μπορεί να ελέγξει [δηλαδή είναι εξωγενείς], αλλά τους βιώνει σε προσωπικό επίπεδο» (CNHI, 2011). Η επόμενη ενότητα, έχει τίτλο «Αντιμετωπίζοντας το κράτος» ("Face à l' État") και εστιάζει στη στάση και τις πολιτικές που κατά καιρούς εφάρμοσε η πολιτεία για τον έλεγχο της εισόδου και της νομιμοποίησης των μεταναστών. Ενώ, η τρίτη ενότητα «Γη – άσυλο, Εχθρική Γαλλία» ("Terre d' accueil, France hostile")θίγει τα ξενοφοβικά στερεότυπα και τις συμπεριφορές απόρριψης των μεταναστών από τους ντόπιους Γάλλους.
Εικόνα 9 – Η τρίτη ενότητα της μόνιμης έκθεσης, «Αντιμετωπίζοντας το κράτος» (της Eva Allouche, ανάκτηση από την επίσημη ιστοσελίδα του CNHI)
Στο δεύτερο μέρος αποτυπώνεται η διαδικασία ενσωμάτωσης των μεταναστών στην κοινωνία υποδοχής, σε διάφορους τομείς, και εξετάζονται οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτή λαμβάνει χώρα. Η ενότητα «Εδώ κι Εκεί» ("Ici et là-bas") στέκεται στην αίσθηση όσο και την κατάσταση της «μη οικειότητας» των μεταναστών, με το «να βρίσκονται κάπου ενδιάμεσα» στην προηγούμενη και τη νέα πατρίδα, όχι μόνο από άποψη συναισθηματική, αλλά και πολιτισμικής συνάφειας (σε επίπεδο επικοινωνιακών δεξιοτήτων, για παράδειγμα, καθώς μαθαίνουν τη νέα τους γλώσσα). Στη συνέχεια, η ενότητα «Χώροι κατοίκησης» ("Lieux de vie") δείχνει ποιες ήταν οι πρώτες περιορισμένες επιλογές όπου μπορούσαν να διαμείνουν οι νεοαφειχθέντες, και πώς αυτό το πρόβλημα της διαμονής οδήγησε από τη μια μεριά, στη δημιουργία κοινοτήτων, μέσα από την ανάπτυξη της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, και από την άλλη, στην υιοθέτηση ειδικών πολιτικών κοινωνικής στέγασης. Ακολουθεί η ενότητα «Στη δουλειά» ("Au travail"), που επικεντρώνεται στη συνεισφορά των μεταναστών και μεταναστριών στη γαλλική οικονομία και βιομηχανία, αλλά και την ανισότητα που αντιμετώπισαν – σε επίπεδο αμοιβών, συνθηκών και προοπτικών. Η έβδομη ενότητα, «Ριζώνοντας» ("Enracinements") έχει να κάνει με τη σταδιακή πολιτισμική ένταξη, μέσα από την εκπαίδευση και την κοινωνική ζωή, ενώ η όγδοη προβάλλει τη δραστηριότητα των μεταναστών στον αθλητισμό ("Sportifs").
Εικόνα 10 – “Climbing Down” του Bathelemy Toguo (2004) στην πέμπτη ενότητα «Χώροι κατοίκησης» (του Jean-Pierre Dalbéra, ανάκτηση από το Flickr Profile)
Εικόνα 11 – Από το «τραπέζι πληροφοριών» της έβδομης ενότητας «Ριζώνοντας» (“Enracinements”) (της Εύης – Μαρίας Πιτσιάβα, λήψη φωτογραφίας στις 13/11/2011)
Η μόνιμη έκθεση κλείνει με την ενότητα «Πολιτισμική ετερότητα» ("Diversity"), που παρουσιάζει τις θρησκείες, τις παραδόσεις και τη μουσική των μεταναστών, που άλλοτε διατηρούνται κι άλλοτε εξελίσσονται, ενώ αναφέρονται και ξεχωριστές προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων. Εδώ, βρίσκονται και διαδραστικές εφαρμογές Η/Υ, για παιδιά και για ενήλικες, οπού μπορούν να δοκιμάσουν τις γνώσεις που αποτίμησαν ή/ και να τις επεκτείνουν.
Εικόνα 12 – Το τελευταίο μέρος της μόνιμης έκθεσης, με τις διαδραστικές εφαρμογές Η/Υ (του Jean-Pierre Dalbéra, ανάκτηση από το Flickr Profile)
Όσον αφορά τις περιοδικές εκθέσεις που οργανώνει το CNHI, αυτές συνήθως φωτίζουν με μεγαλύτερη λεπτομέρεια συγκεκριμένα μεταναστευτικά ρεύματα σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους – ενδεικτικά παραδείγματα είναι η περσινή έκθεση «Πολωνία. Οι Πολωνοί στη Γαλλία από το 1830» ("Polonia, des Polonais en France depuis 1830", 02/03 – 28/08/2011), και η ακόμα παλιότερη «Γενιές, ένας αιώνας πολιτισμικής ιστορίας των Βορειο – Αφρικανών στη Γαλλία» ("Générations, un siècle d' histoire culturelle des Maghrébins en France", 17/11/2009 – 18/04/2010) – ενώ μπορεί να αφορούν κι άλλα θέματα σχετικά με τη μετανάστευση, ή και την τέχνη, όπως, για παράδειγμα, η τρέχουσα έκθεση «Έχω δύο αγάπες» ("J'ai deux amours", 16/11/2011 – 24/06/2012), που παρουσιάζει έργα μοντέρνας τέχνης από την αντίστοιχη συλλογή του Μουσείου. Το πρόγραμμα εκδηλώσεων του Cité δεν περιορίζεται στα παραπάνω, αλλά περιλαμβάνει και άλλα παράλληλα πολιτιστικά δρώμενα (προβολές ταινιών, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, συνέδρια και ειδικές ξεναγήσεις).
Και κάτι τελευταίο, να σας εντυπωσιάσει;;;... Στον υπόγειο όροφο του Palais de la Porte Dorée θα βρείτε το Ενυδρείο ("L'aquarium")με εξωτικά ψάρια, κοράλλια και άλλα θαλάσσια είδη (ναι, έχει και αιμοβόρους κροκόδειλους του Νείλου). Θα περιοριστώ στο σχόλιο «προφανώς, και είναι κατάλοιπο αποικιοκρατικής νοοτροπίας». Κρατήστε ότι το εισιτήριο είναι ενιαίο.
Εικόνα 13 – Από το Aquarium στον υπόγειο όροφο του Palais de la Porte Dorée (της Εύης – Μαρίας Πιτσιάβα, λήψη φωτογραφίας στις 13/11/2011)
Δε θα ολοκληρώσω το αφιέρωμα με «συνοψίζοντας», παρά θα θέσω προς συζήτηση τη δική μου σκέψη, για το τι δεν παύει να με ξενίζει (περισσότερο από καθετί άλλο) σε αυτό το, κατά τα άλλα, όντως, ξεχωριστό μουσείο: Ακόμη κι αν η πρόθεση του CNHI είναι να καλλιεργήσει αισθήματα ενότητας, ισότητας και συμμετοχής, καθώς και να διαπραγματευτεί καλύτερους όρους ένταξης των μεταναστών στη γαλλική κοινωνία, δεν είναι αυτονόητο ότι οι μετανάστες επισκέπτες του μιλάνε/ διαβάζουν γαλλικά αρκετά καλά. Ή, για να το πω αλλιώς, πώς διατείνεσαι ότι μπορείς (κι ενδιαφέρεσαι) «να θίξεις συγκεκριμένες πτυχές που προκαλούν προβλήματα», όταν δε προσφέρεσαι «να τους μιλήσεις» στις δικές τους γλώσσες; Νομίζω, βέβαια, ότι αυτό είναι ένα ερώτημα που δεν αφόρα αποκλειστικά τα μουσεία μετανάστευσης, άλλα κάθε ένα από τα σημερινά μουσεία...
Merci beaucoup pour vos photos, Jean-Pierre Dalbéra!
Προτάσεις:
Αν θέλετε να μάθετε και να δείτε περισσότερα:
- Για το πού ακριβώς βρίσκεται το CNHI στο Παρίσι, δείτε το χάρτη της 12ης περιφέρειας στο Wikitravel
- Για την ιστορία του Palais de la Porte Dorée, τις συλλογές του CNHI, τον οδηγό της μόνιμης έκθεσης και το πρόγραμμα, επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα του
- Για να δείτε περισσότερες φωτογραφίες, μπείτε στο επίσημο Flickr Profile του CNHI
- Για να συνδεθείτε με το CNHI, μπείτε στο επίσημο Facebook Profile του
- Σχετικά με την κατάληψη του CNHI από τους απεργούς – μετανάστες, διαβάστε τη συνέντευξη του εκπροσώπου τους: "Sans papiers: Occupation de la Cité Nationale de l' Immigration", 17/10/2010, Nouveau Parti Anticapitaliste (NPA) (Τελευταία ανάκτηση: 27/03/2012)
- Για να θυμηθείτε τα γεγονότα της εξέγερσης του 2005 στο Παρίσι, δείτε το άρθρο "Η Εξέγερση των νέων στα Γαλλικά προάστια – Χρονικό", 18/12/2008 (Τελευταία ανάκτηση: 27/03/2012)
- Για το Ενυδρείο, επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα
Πηγές:
- Abram R., 2008, "Tempest Tost", Museum & Social Issues, vol. 3, no. 2, Left Coast Press, Walnut Creek, CA pp. 197 - 209
- Alexander L. & Rucker W., 2010, Encyclopedia of African American History, vol. 2, ABC-CLIO, Santa Barbara, CA
- Archdeacon T., 2001, "Immigration Law", in Boyer P. & Dubofsky M. (ed.), The Oxford Companion to United States History, OUP, Oxford, UK, p. 365
- Dolkart A., 2001, The Biography of a Lower East Side Tenement: 97 Orchard Street, Tenement Design & Tenement Reform in New York City, Center for American Places, Santa Fe, NM
- Dyne F., 1980, Citizenship of the United States, William S. Hein & Co., Inc, Buffalo, NY
- Hardy G., 1997, "Lower East Side Tenement Museum", The Journal of American History, vol. 84, no. 3, Organization of American Historians, Bloomington, IN, pp. 1009 – 1013
- Homberger E., 2002, New York City: A cultural & literary companion, Signal Books, Oxford, UK, pp. 104 - 105
- Kayton B., 2003, Radical Walking Tours of New York City, Seven Stories Press, NY, pp. 149 - 150
- Lowenthal, Dolkart & Baumwoll, 1993, National Historic Landmark Nomination, Registration Form: Tenement Building at 97 Orchard Street
- Mendelsohn J., 2009, The Lower East Side remembered & revisited: A history & a guide to a legendary New York neighborhood, Columbia University Press, NY, pp. 150 - 151
- Smith M., 2009, "Overview of INS History to 1998", US Citizenship & Immigration Services website | http://www.uscis.gov/portal/site/uscis/menuitem.5af9bb95919f35e66f614176543f6d1a/?vgnextoid=b7294b0738f70110VgnVCM1000000ecd190aRCRD&vgnextchannel=bc9cc9b1b49ea110VgnVCM1000004718190aRCRD (Τελευταία ανάκτηση: 25/04/12)
- LESTM on National Historic Landmarks Program website | http://tps.cr.nps.gov/nhl/detail.cfm?ResourceId=2131&ResourceType=Building (Τελευταία ανάκτηση: 25/04/12)
- LESTM on National Park Service website | http://www.nps.gov/loea/index.htm (Τελευταία ανάκτηση: 25/04/12)
- Sternlicht S., 2004, The Tenement Saga: the Lower East Side & early Jewish American Writers, Terrace Books, Wisconsin, pp. 55 - 56
- "Timeline of African-American Civil Rights Movement" in Wikipedia, free encyclopedia | http://en.wikipedia.org/wiki/Timeline_of_the_American_Civil_Rights_Movement (Τελευταία ανάκτηση: 25/04/12)
Σύνδεσμοι φωτογραφιών:
