Τόσο η τέχνη ως καλλιτεχνική πρακτική όσο και η θεωρητική προσέγγιση ως προς το «τι είναι τέχνη» αποτελεί ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο ζήτημα στην πορεία της ιστορίας της τέχνης. Μέσα από τις διαφορετικές χρονικές περιόδους, τις ποικίλες τεχνοτροπίες που αναπτύχθηκαν και τις εκφράσεις που έχει διανύσει η τέχνη από την προϊστορία μέχρι και σήμερα, έχει περάσει μέσα από διάφορα μορφολογικά στάδια και θεωρητικές προσεγγίσεις.

Στις εικαστικές τέχνες, όταν μιλάμε για ένα έργο τέχνης ή όταν καλούμαστε να το περιγράψουμε σε κάποιον αναφερόμαστε, τις περισσότερες φορές, σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που περιγράφουν την φυσική παρουσία του στον χώρο. Περιγράφουμε την υλικότητά του, τις διαστάσεις του, τα φορμαλιστικά του στοιχεία, καθώς και όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά που σχετίζονται με την υπόστασή του μέσα σε ένα συγκεκριμένο χωρικό πλαίσιο. Μιλάμε έτσι για ένα αντικείμενο με απτά χαρακτηριστικά.

Χώρος ονομάζεται το περιβάλλον μέσα στο οποίο βρισκόμαστε, ζούμε και δραστηριοποιούμαστε. Ο χώρος αποτελείται από τρεις διαστάσεις το πλάτος, το ύψος και το μήκος. Η μεγαλύτερη έννοια του χώρου που μπορούμε να αντιληφθούμε είναι το σύμπαν ενώ αντιθέτως η μικρότερη είναι ένα οποιοδήποτε σημείο στον χώρο που θα μπορούσε ακόμη και να μην έχει διαστάσεις όπως για παράδειγμα ένα σημείο.

Όπως περιγράφει ο Γάλλος φιλόσοφος Michel Foucault στο έργο του Περί Αλλοτινών Χώρων- Ετεροτοπίες (1967),«..Το πραγματικό σκάνδαλο στο έργο του Γαλιλαίου, δεν ήταν τόσο ότι ανακάλυψε ότι η Γη γυρίζει γύρω από τον Ήλιο, αλλά ότι δημιούργησε έναν χώρο απέραντο και απολύτως ανοιχτό, με αποτέλεσμα να καταλυθεί τελείως η μεσαιωνική αντίληψη του χώρου, αφού ο τόπος ενός πράγματος δεν ήταν πια παρά ένα σημείο στην κίνησή του, όπως ακριβώς η ακινησία ενός πράγματος δεν ήταν παρά η απεριόριστη επιβράδυνση της κίνησής του».

Ξεκινώντας να μιλάμε για τον Νίκο Κεσσανλή, έναν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του μοντερνισμού, δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε μια αναφορά στο καλλιτεχνικό ρεύμα του 20ου αιώνα, τον Νεορεαλισμό, το οποίο επηρέασε καθοριστικά την πορεία της ζωής και της καλλιτεχνικής πρακτικής του καλλιτέχνη. Η επαφή του με τον Νεορεαλισμό τον οδήγησε σταδιακά την ανάπτυξη τεχνικών οι οποίες δανείζονταν στοιχεία από τον χώρο του θεάτρου, της ζωγραφικής και της φωτογραφίας δημιουργώντας, εναλλακτικά θα έλεγε κανείς, «Tableaux Vivants».

Παρόλο που δεν υπάρχει κάποιος σαφής ορισμός για το τι είναι τέχνη, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι η ίδια η φύση της καλλιτεχνικής πρακτικής που τη δημιουργεί, αποτελεί πηγή συναισθημάτων και αισθητικών ερεθισμάτων τόσο για τους καλλιτέχνες όσο και για τους θεατές. Πολλά είναι τα συναισθήματα που προκαλούνται μέσα από την επαφή με τα έργα τέχνης σε όποια πλευρά και αν βρισκόμαστε. Είτε όντας καλλιτέχνες, είτε από τη θέση του θεατή- παρατηρητή, τα συναισθήματα και η «συγκίνηση» που προκαλούνται, κατά τη διάρκεια της καλλιτεχνικής πρακτικής και τη στιγμή που βλέπουμε ένα έργο αντίστοιχα, αποκαλύπτουν και αφυπνίζουν δεδομένες ψυχικές και ψυχοσωματικές καταστάσεις που μπορεί να έχουμε βιώσει στο παρελθόν.

Για σχεδόν ολόκληρη τη περίοδο της κυριαρχίας του Χίτλερ (1933- 1945), τα περισσότερα έργα της Avant Garde ζωγραφικής, το σύνολο των έργων της αφηρημένης τέχνης και τα περισσότερα δείγματα του Γερμανικού εξπρεσιονισμού, κατασχέθηκαν από το ναζιστικό κόμμα. Η φράση «Entartete Kunst», δηλαδή «Εκφυλισμένη Τέχνη», επινοήθηκε από τους Ναζί για να περιγράψει έργα σύγχρονης τέχνης τα οποία δεν συνάδουν με την ιδεολογία τους είτε με την πολιτιστική τους προοπτική.

«όνειρο το [óniro] Ο40 λαϊκότρ. πληθ. και ονείρατα : 1. σειρά από φανταστικές παραστάσεις, συναισθήματα ή αισθήματα που δημιουργούνται στη συνείδηση κατά τη διάρκεια του ύπνου| 2. (μτφ.) δημιούργημα της φαντασίας κάποιου, εξιδανικευμένο και πολύ επιθυμητό»

Τα όνειρα είναι βιώματα εικόνων, ήχων, συναισθημάτων και παραστάσεων που δημιουργούν συνήθως μια αλλόκοτη «ιστορία» κατά τη διάρκεια του ύπνου. Μερικά από αυτά είναι τόσο ρεαλιστικά που μοιάζουν σχεδόν με πραγματικά βιώματα.

Το γυμνό ανθρώπινο σώμα, εξυμνήθηκε από τους καλλιτέχνες μέσα στις διάφορες χρονικές περιόδους της ιστορίας της τέχνης. Πολλοί καλλιτέχνες απεικόνισαν την γυναικεία μορφή χρησιμοποιώντας ως πηγή έμπνευσης την μυθική φιγούρα της Θεάς Αφροδίτης, που αποτελεί και το ισχυρότερο σύμβολο του γυναικείου ερωτισμού.

Για κάποιους καλλιτέχνες, η απεικόνιση του γυμνού σώματος στην καλλιτεχνική τους πρακτική δεν είναι παρά ένα μέρος της εξερεύνησης της ανθρώπινης ανατομίας και του εύρους των λεπτομερειών της ανθρώπινης μορφής. Για άλλους πάλι, αποτέλεσε ένα πεδίο συμβολιστικών προσεγγίσεων, σημασιολογικών ερμηνειών καθώς και μια βαθύτερη ανάγκη για την διερεύνηση του ερωτισμού που αποπνέει το γυμνό σώμα.

Με τον όρο «cabinet of curiosities» μεταφερόμαστε χρονικά και χωρικά στη περίοδο της Ευρωπαϊκής αναγέννησης για να περιγράψουμε την πρώτη μορφή μουσείου που έχει ορισμένα από τα υφολογικά στοιχεία του μουσείου όπως το ξέρουμε σήμερα.

"Μετά τη Γαλλική επανάσταση, κυρίως στον γεωγραφικό χώρο της Γαλλίας το ύφος της ζωγραφικής αλλάζει ολοκληρωτικά. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με την γλυπτική. Ποιος είναι ο λόγος; Η «μεταβολή της πελατείας» αρχικά, αλλά και η αλλαγή στους όρους διακίνησης των έργων τέχνης. Η στασιμότητα στην γλυπτική φαίνεται παντού, με μια απλή ματιά. Φαίνεται κυρίως στα δημόσια μνημεία και τους ανδριάντες που αποθαρρύνουν κάθε φιλοδοξία των γλυπτών για καινοτομία.