Στον χώρο της τέχνης το χρώμα είναι ένα από τα βασικότερα στοιχεία που απασχολούν τους καλλιτέχνες. Ανάμεσα στα μαθήματα που παρακολουθούν οι φοιτητές στις σχολές Καλών Τεχνών σε ολόκληρο τον κόσμο, ένα από τα βασικότερα μαθήματα είναι εκείνο που σχετίζεται με την Θεωρία του χρώματος.

Οι περισσότεροι άνθρωποι στο άκουσμα του όρου «γλυπτική» τείνουν να φέρουν στο μυαλό τους την εικόνα των μαρμάρινων αρχαιοελληνικών ή ρωμαϊκών αγαλμάτων, ή γενικά κάποιο έργο του οποίου κύριο χαρακτηριστικό αποτελεί ο μεγάλος όγκος ο οποίος έχει σμιλευθεί ή λαξευτεί με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας νέας, πιο συγκεκριμένης αλλά ογκώδους φόρμας.

Η performance art είναι ένα είδος τέχνης το οποίο παρουσιάζεται «ζωντανά» από τους καλλιτέχνες. Μερικές φορές, επιδέχεται και τη συμμετοχή άλλων συνεργατών-καλλιτεχνών, ή και του κοινού. Στην ουσία είναι μια παράσταση που έχει μικρή διάρκεια και πραγματεύεται ζητήματα που αφορούν στην τέχνη.

Στην εποχή που ζούμε, η τέχνη των «εγκαταστάσεων» [Installation Art] δεν χρήζει ιδιαίτερων συστάσεων. Είναι ένα καλλιτεχνικό μέσο, ευρέως διαδεδομένο το οποίο αναπτύσσεται μέσα σε συγκεκριμένα χωρικά πλαίσια, εκτίνεται στις τρεις διαστάσεις του χώρου, και αγκαλιάζει όλα τα παραδοσιακά –και μη –καλλιτεχνικά μέσα προκειμένου να εκφραστεί.

Η λέξη «collage» (κολάζ) προέρχεται από το γαλλικό ρήμα «coller» που σημαίνει κολλάω και περιγράφει την τεχνική που δημιουργείται κολλώντας διαφορετικές φόρμες από διάφορα υλικά δημιουργώντας ένα ενιαίο σύνολο και που χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα στον χώρο της τέχνης μέσα στον 20ο αιώνα.

"Το Νταντά είναι το θεμέλιο της αφηρημένης τέχνης, της ακουστικής ποίησης, ένα σημείο εκκίνησης για την performance art, ένα προανάκρουσμα για τον μετα-μοντερνισμό, μια επιρροή για την pop art, μια γιορτή της αντι-τέχνης η οποία μετέπειτα έμελε να αγκαλιαστεί από αναρχο- πολιτικές χρήσεις στη δεκαετία του 1960 και το κίνημα που έθεσε τα θεμέλια του Σουρεαλισμού".-- Marc Lowenthan, στην εισαγωγή της μετάφρασης του Francis Picabia Είμαι ένα όμορφο Τέρας: Ποίηση, Πεζογραφία και Προβοκάτσια.

Εάν διαβάσουμε με προσοχή το παραπάνω παράθεμα του Marc Lowenthan, το οποίο βρίσκεται στην εισαγωγή της μετάφρασης του έργου του Francis Picabia «Είμαι ένα όμορφο τέρας», μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο Picabia παρόλο που συνδέθηκε κατά καιρούς με διάφορα καλλιτεχνικά ρεύματα του 20ου αιώνα, δεν έμεινε ιδιαίτερα πιστός σε κανένα από αυτά. Ωστόσο, πειραματίστηκε με αρκετά από αυτά και σε πολλά άσκησε έντονα την επιρροή του.

Η φωτογραφία είναι το πλέον διαδεδομένο μέσο του αιώνα μας. Αποτελεί ένα είδος «γλώσσας» που επιτρέπει την οπτική επικοινωνία ανάμεσα σε ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Ωστόσο, είναι δύσκολο δύο ή περισσότερα διαφορετικά άτομα να προσεγγίσουν το ίδιο ακριβώς θέμα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αυτή η πολυπλοκότητα στην καλλιτεχνική απόδοση του θέματος στην τέχνη της φωτογραφίας, σε συνδυασμό με την «συγγένεια» της τέχνης με την τέχνη της ζωγραφικής, την έχει καταστήσει ένα από τα πιο διαδεδομένα σύγχρονα μέσα στον χώρο της τέχνης.

Στην πορεία της ιστορίας της τέχνης, ο ρόλος της γυναίκας, φαίνεται περισσότερο μέσα από τις καλλιτεχνικές απεικονίσεις των ανδρών καλλιτεχνών. Συχνά, οι γυναίκες καλλιτέχνες, δεν φαίνεται να διαγράφονται σε κανένα σημείο της ιστορίας μέχρι και τον 20ο αιώνα και κυρίως έως τη δεκαετία του 1960. Σήμερα, ο ρόλος της γυναίκας, τόσο στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο όσο και μέσα στα στενότερα όρια του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι είναι περισσότερο καθορισμένος, ενώ τα έργα των γυναικών καλλιτεχνών κάνουν πλέον την εμφάνισή τους στις εικαστικές εκθέσεις και στα μεγάλα μουσεία και κέντρα τέχνης όσο συχνά και τα έργα των ανδρών καλλιτεχνών.

Η τέχνη της Αναγέννησης άφησε έναν μεγάλο αριθμό σημαντικών έργων και καλλιτεχνών στην ιστορία της τέχνης καθώς και εικονιστικές προσεγγίσεις απαράμιλλης ομορφιάς και γοητείας μέσα στην απλότητα που ενέπνευσαν τα έργα της αρχαιότητας.

Ο όρος «εικονιστική τέχνη» συχνά χρησιμοποιείται ως αντίποδας της αφηρημένης τέχνης. Πρόκειται για παραστατικά έργα τέχνης, κυρίως στη ζωγραφική και στη γλυπτική, των οποίων η θεματολογία και η πηγές έμπνευσης αντλούνται από πραγματικά αντικείμενα. Με τον όρο «εικονιστική τέχνη», δεν αναφερόμαστε στην τέχνη που αναπαριστά με ακρίβεια την ανθρώπινη μορφή. Αν και οι ανθρώπινες μορφές και οι φιγούρες ζώων βρίσκονται πολύ συχνά ανάμεσα στα θέματά της.