Φαίνεται αρκετά περίπλοκο να προσδιορίσει κανείς με ακρίβεια το σημείο από το οποίο ο άνθρωπος, όντας ένα ον κοινωνικό με ό, τι αυτό συνεπάγεται, τοποθετείται συνειδητά πάνω στη σχέση της αισθητικής με τη φιλοσοφία. Ωστόσο όπως φανερώνεται μέσα από τα χωρία του Πλάτωνα, στην αρχαία Ελλάδα μεταξύ των διανοουμένων της εποχής, θίγεται πολλές φορές το ζήτημα της αισθητικής. Γεγονός το οποίο αποδεικνύει τα διαφωτιστικά φιλοσοφικά «ερωτοαπαντήματα» που ανέπτυξαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι αναφορικά με τις τέχνες.

Ζούμε σε έναν κόσμο όντας περιτριγυρισμένοι από αντικείμενα. Όλα αυτά τα αντικείμενα δεν είναι απλά μέρος μιας καθημερινής ρουτίνας. Κατά ένα μεγάλο μέρος, αποτελούν ενδεικτικά στοιχεία της ανθρώπινης ταυτότητας, της ανθρώπινης ιστορίας, του ανθρώπινου πολιτισμού ακόμα και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης.

Ο Γαλλικός ακαδημαϊκός ορθολογισμός του 19ου αιώνα υποστήριζε και προωθούσε την καλλιτεχνική έκφραση ως ένα είδος "avant- garde" τέχνης κυρίως ανάμεσα στην ελίτ της κοινωνίας σε ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό χώρο. Από τα τέλη του 19ου αιώνα κάνει την εμφάνισή της η αισθητική της τέχνης. Είναι το φιλοσοφικό ρεύμα που εξετάζει αισθητικά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ενός έργου. Αυτού του είδους η ακαδημαϊκή ορθοδοξία η οποία σχετίζεται με την επίσημη αποδοχή ή απόρριψη των έργων τέχνης ξεκινά να αλλάζει ριζικά τα δεδομένα στην τέχνη.

Ο Γάλλος καλλιτέχνης Marcel Duchamp που για πολλούς θεωρείται πατέρας της εννοιολογικής τέχνης, πρώτος εξέφρασε την άποψη ότι το ενδιαφέρον και διεγερτικό κομμάτι ενός έργου τέχνης μπορεί να βρίσκεται αποκλειστικά και μόνο στην ιδέα του ή στο πνευματικό του περιεχόμενο και ότι δεν έχει τόση σημασία το πώς μοιάζει όσο το να μπορεί να επικοινωνήσει επιτυχώς το μήνυμά του.