Και αυτό γιατί τα αντικείμενα με τα οποία αλληλεπιδρούσε η Σαγρή (π.χ. γλάστρες με φυτά, ενωμένα τούβλα, ένα ασυνάρτητο σχεδιάγραμμα στο πάτωμα), οι κινήσεις της και όλη η έκφρασή της και οι ήχοι που αναπαράγονταν μου έδιναν την εντύπωση ότι υπήρχαν μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι κάτι εξυπηρετούν ενώ ήταν προφανές ότι δεν εξυπηρετούσαν τίποτα. Άρα, ίσως και να ήταν επόμενο το ότι δεν υπήρχε σενάριο.

΄Ομως, όταν κατάλαβα ότι η Σαγρή ηχογραφούσε από ένα laptop Mac τους ακαθόριστους ήχους που έβγαζε εκείνη (με βάση κάποιο ασυνάρτητο σύστημα) αλλά και όποιον άλλο ήχο ακουγόταν στην αίθουσα (κινητά, πόρτες που ανοιγόκλειναν, ομιλίες), δεν με ένοιαζε πια αν υπήρχε σενάριο. Υπήρχε κάτι άλλο. Υπήρχε πλέον το εξής: οι προηγούμενοι ήχοι που έπαιζαν ηχογραφημένοι, ταυτόχρονα με την εκ νέου δημιουργία καινούριων ήχων αλλά και μία αέναη και ατελέσφορη προσπάθεια επανάληψης και μίμησης των ηχογραφημένων ήχων. Αλλά, τι σημαίνει το ερώτημα «υπάρχει σενάριο»;

«Εµείς, η κοινωνία του θεάµατος, δηµιουργούµε τις εικόνες της ίδιας µας της αναπαράστασης. Η ζωή µας προβάλλεται σε οθόνες, οθόνες πλασµατικές, ψηφιακές, φυσικές.» Αυτή είναι η άποψη της Γεωργίας Σαγρή για τη σύγχρονη περφόρμανς αλλά μάλλον και για τη σύγχρονη συνθήκη με την οποία όλοι μας γινόμαστε αντικείμενα και υποκείμενα αναπαράστασης. Αλλά, αν είναι έτσι τα πράγματα, αναρωτιέται, ποια είναι η «στιγμή της δράσης»; Πότε, δηλαδή, πάυει η αναπαράσταση και αναδύεται η παράσταση; Η ίδια θεωρεί ως ενδεχόμενο η στιγμή αυτή να συμβαίνει μέσα στο γεγονός της αγάπης (τον «τόπο διαπραγμάτευσης του παράδοξου»), όπως αυτό ορίζεται από τον φιλόσοφο Αλαίν Μπαντιού. Αυτό σημαίνει ότι η περφόρμανς αγγίζει την ουσία της όταν δεν αναπαριστά αλλά γίνεται ανιδιοτελώς το πλέγμα των πιθανών μορφών και διαδρομών που μπορεί να προκύψουν από την απαλλαγή των σχέσεων εξουσίας, την εξάλλειψη της κυριαρχίας είτε του υποκειμένου είτε του αντικειμένου αλλά και την κατάργηση αυτής της δυαδικής διάκρισης.

Θέτοντας σε αυτό το θεωρητικό πλαίσιο τη συγκεκριμένη περφόρμανς, η Σαγρή αυτομάτως δηλώνει ότι δεν υπάρχει σενάριο. 'Η τουλάχιστον, δεν υπάρχει μία ιστορία αλλά πολλές πιθανές ιστορίες. Ή μάλλον το σενάριο είναι το εξής: oι κινήσεις, οι ήχοι και όλα τα δρώμενα είναι αυτοσχεδιασμοί που γίνονται σενάριο και ξαναγίνονται καινούριοι αυτοσχεδιασμοί. Οι κινήσεις, οι ήχοι και όλα τα δρώμενα είναι προμελετημένα, προβαρισμένα αλλά ταυτόχρονα τελείως απρόβλεπτα και συναρτώμενα από απρόβλεπτους επιτόπιους παράγοντες, με το Mac να αποτελεί έναν καίριο και επιβλητικό γρανάζι.

Βιβλιογραφία
- http://floroieikastikoi.blogspot.com/2012/01/blog-post_3159.html
- http://www.lifo.gr/guests/matchthetapestry/28658