Κι οι κόποι της απέδωσαν. Με πολλά live στην Αμερική, ήδη στο πορτφολιό της, και ένα ντουέτο με τον βρετανό σταρ Bernard Butler όπως επίσης και με νέα άλμπουμ κάθε μα κάθε χρόνο η Σοφία Τάλβικ δείχνει πως ήρθε για να την μάθουμε και να μας προσφέρει όση περισσότερη καλή μουσική μπορεί... και για πολλά χρόνια ακόμα.

Για «μορφώσεις» αυτό το μουσικό στυλ που έχεις, εξαιτίας και του οποίου έχει γίνει διεθνώς διάσημη, ποιες επιρροές πιστεύεις πως ήταν αυτές που σε βοήθησαν;
Νομίζω οτι το να παίζεις πολύ συχνά κάπου ζωντανά σε βοηθάει πολύ στο να βρεις το δικό σου στυλ, τη δική σου φωνή. Βασικά έτσι ξεκίνησα, με το να κάνω όσο πιο πολλές live εμφανίσεις μπορούσα, χωρίς να με νοιάζει αν ο χώρος που έβρισκα για να εμφανιστώ ήταν μικρός. Μ'αρέσει βέβαια να ακούω και μουσικές άλλων αλλά στην τελική η μουσική σου είναι αληθινή μόνο αν προέρχεται ξεκάθαρα από σένα τον ίδιο.

Πολλές φορές ακούγοντας τη μουσική σου ένοιωθα κάτι παραπλήσιο με όσα ένοιωθα όταν άκουγα παλιά κάποια κομμάτια του Νικ Κέηβ. Εχεις επηρεαστεί από την μουσική του.
Ποτέ δεν ήμουν φαν της σκηνής, αν μπορώ να το θέσω έτσι, «των μεγάλων αντρών που είναι και μεγάλοι μουσικοί». Αναφέρομαι π.χ. στους Νικ Κέηβ, Λέοναρντ Κοέν κ.α. Οπότε δεν μπορώ να πω οτι με επηρέασε ποτέ η μουσική του Κέηβ γιατί ποτέ δεν την άκουγα. Είναι πάντως πολύ ενδιαφέρον πόσο εύκολα ο κόσμος μπορεί να βρει κάποια σύνδεση μεταξύ διαφορετικών καλλιτεχνών. Με έχουν συγκρίνει και με την Τζόνι Μίτσελ πολλές φορές. Αλλά και με τη δική της περίπτωση παρότι είναι φοβερά ταλαντούχα και μου αρέσουν αρκετά τραγούδια της, δεν ήμουν ποτέ φαν της.

Πες μας μερικά πράγματα για την μπάντα σου, τους "Tallboys". Πως βρεθήκατε και πως είναι μέχρι και σήμερα, μετά από τόσες επιτυχίες, η συνύπαρξη μαζί τους;
Την λατρεύω την μπάντα. Είναι οι καλυτεροί μου φίλοι και οι στιγμές που είμαστε όλοι μαζί παρέα, είτε σε κάποιο τουρ είτε όχι, είναι οι καλυτερές μου. Νομίζω οτι το κοινό μας στοιχείο είναι οτι αντιλαμβάνονται απόλυτα το τι επιδιώκω εγώ από τη μουσική. Είναι όλοι τους πολύ ταλαντούχοι και επίσης πολύ καλοί ακροατές!

Ποιες επιλογές ήταν αυτές που έκανες στο παρελθόν και θα μπορούσες να πεις πως είναι οι στιγμές «ορόσημο» στη μέχρι σήμερα καριέρα σου; Το πρώτο σου άλμπουμ το 2005, "Blue Moon" ή το ότι ξεκίνησες δική σου δισκογραφική;
Είχα μπορώ να πω μερικές διαφορετικές τέτοιες στιγμές "ορόσημο". Σίγουρα το άλμπουμ με το οποίο έκανα το ντεμπούτο μου, αλλά και το ότι άρχισα τη δική μου δισκογραφική. Ακόμα και η ζωντανή μου εμφάνιση στο φεστιβάλ της Lollapalooza festival είναι μία από αυτές, μιας και ήμουν η πρώτη Σουηδέζα καλλιτέχνιδα που έπαιξε εκεί. Δεν θα επαναπαυτώ όμως σε αυτές τις στιγμές, θα συνεχίσω να δουλεύω σκληρά είτε δημιουργώ κάποιο μεγάλο χιτ είτε μια αποτυχία.

Τρία άλμπουμ σε τρία χρόνια και απ'οτι συμπεραίνω συνεχίζεις ακούραστη. Τι σε «τροφοδοτεί» με τέτοια συνεχή έμπνευση και δημιουργικότητα;
Παλιά έγραφα τραγούδια συνέχεια. Κυρίως για τις «πληγωμένες καρδιές» μιας και ήμουν μόνη μου τότε. Μετά όμως που βρέθηκα με τον συζυγό μου δεν γράφω με την ίδια συχνότητα. Αλλά όταν το κάνω τώρα αποδίδω καλά. Κάποια εποχή έγραφα 60 τραγούδια μέσα σε μια χρονιά, εκ των οποίων τα 15 ήταν καλά, ενώ τώρα μπορεί να γράφω συνολικά 20 και να είναι όλα τους σχεδόν εξίσου καλά. Γενικά είναι δύσκολο να μιλάς για... έμπνευση! Τα τραγούδια μου «έρχονται» μόνα τους, οπότε δεν υπάρχει κάτι που να «ρυθμίζει» το επίπεδο έμπνευσης.

Προσωπικά σε έμαθα από το άλμπουμ σου "Street of Dreams", το οποίο ακολουθήθηκε και από "Streets of Dreamix". Οι πρώτες μου σκέψεις ήταν «επιτέλους μία καλλιτέχνις που έχει ένα προσωπικό στίγμα στη μουσική της». Πιστεύεις οτι σήμερα αυτό το στοιχείο, του προσωπικού και ξεχωριστού ύφους, κρίνεται ως «απαραίτητο» για να πετύχει κάποιος μουσικός και γενικά να τύχει κοινής αποδοχής;
Νομίζω είναι πολλοί οι παράγοντες που καθορίζουν αν η μουσική σου θα αποδειχτεί επιτυχημένη ή όχι. Στις μέρες δεν αρκεί να είναι κάποιος καλός μουσικός, πρέπει να έχει τεράστια καλλιτεχνική ορμή ή... κάποιον που να δουλεύει για λογαριασμό του πάρα πολύ σκληρά. Και επίσης δεν πιστεύω οτι αρκεί να ξέρει κάποιος να κάνει και καλή προώθηση της μουσικής του, πρέπει παράλληλα να είναι και καλή η μουσική για να θέλει να την ακούσει ο κόσμος. Στην περιπτωσή μου νομίζω πως σπουδαιότερος παράγοντας είναι το πείσμα μου για να κυκλοφορήσω τη μουσική μου. Είμαι πάντα το ίδιο αποφασισμένη είτε όταν έχω να κάνω με παραγωγή, είτε με την ηχογράφηση είτε με την προώθηση της μουσικής μου και παράλληλα ψάχνω συνεχώς νέους τρόπους για να το κάνω αυτό. Μ'αρέσει να κάνω με τα πράγματα με τον τρόπο μου και ξέρω πάντα ποιος είναι ο αυτός!

Η ενορχήστρωση στα τραγούδια σου είναι αρκετά μίνιμαλ. Πέρα από την κιθάρα σου όμως, ποια είναι τα όργανα που συνήθως χρησιμοποιείς σαν βάση όταν αρχικά συνθέτεις και μετά ενορχηστρώνεις ένα νέο τραγούδι;
Χρησιμοποιώ την μπάντα μου, που αποτελείται από τσέλο, ηλεκτρική κιθάρα, μπάσο και ντραμς. Αλλά είμαι πολύ φαν των πνευστών και για αυτό μ'αρέσει να τα συμπεριλαμβάνω στις συνθέσεις μου όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Επίσης παίζω και πιάνo, και όποτε κάνω κάποια singles, με καλοκαιρινά ή χριστουγεννιάτικα κομμάτια για παράδειγμα, παίζω τα πιο πολλά όργανα μόνη μου απλά χρησιμοποιώντας ένα midi keyboard και βιβλιοθήκες με samples στον υπολογιστή.

Επίσης βρίσκω και την μουσική σου ιδιαίτερα συναισθηματική. Ειδικά το τραγούδι "It's Just Love" ήταν από εκείνα που με εντυπωσίασε για αυτό το λόγο. Πως αποφάσισες να το κάνεις ντουέτ με τον βρετανό Bernard Butler και πως ήταν η συνεργασία σου μαζί του;
Όταν έγραψα το τραγούδι αυτό ήξερα αμέσως ότι έπρεπε να γίνει ντουέτο. Ως παιδί ήμουν φαν των Suede και ένας φίλος μου ουσιαστικά μου πρότεινε να επικοινωνήσω με τον Bernard Butler. Αφού του έστειλα μήνυμα στο MySpace ακολούθησε μια ανταλλαγή τραγουδιών μεταξύ μας. Είναι κρίμα όμως που ποτέ δεν τον γνώρισα! Είναι τόσο ταλαντούχος, σε τόσα πράγματα! Συγκεκριμένα μου άρεσε πάρα πολύ η δουλειά που έκανε για το άλμπουμ της Duffy.

Κάπου διάβασα οτι το συγκεκριμένο ντουέτο σας θύμιζε κατά κάποιο τρόπο το ντουέτο του Peter Gabriel και της Kate Bush στο κομμάτι "Don't Give Up". Τι έχεις να πεις για αυτό;
Νομίζω ξέρω ποιος έχει γράψει αυτό το σχόλιο... και το παίρνω ως ένα πολύ μεγάλο κοπλιμέντο! Η μόνη μου στεναχώρια είναι που δεν έγινε όσο επιτυχία επιθυμούσα να γίνει το κομμάτι αυτό στην Αγγλία. Νόμιζα πως θα πετύχαινε στα charts αλλά μάλλον έφταιξε το γεγονός ότι δεν είχα δισκογραφική εκεί και δεν κυκλοφόρησε ποτέ όπως θα του άρμοζε.

Και ένα χρόνο μετά, το 2008, ακολούθησε το "Jonestown". Παραγωγός σου σε αυτή τη δουλειά ήταν ο Tobias Fr?berg. Αρκετούς μήνες πλέον μετά την κυκλοφορία του πως μπορείς να αξιολογήσεις το αποτέλεσμα; Πιστεύεις ότι συνέβαλε η δουλειά αυτή στο να «απογειωθεί» η καριέρα σου;
Ακόμα δεν μπορώ να πω πως... «απογειώθηκε» η καριέρα μου. Κάθε μέρα δουλεύω, γράφω μουσική, και προσθέτω μικρά μικρά κομμάτια επιτυχίας στον καταλογό μου. Αλλά ο κόσμος είναι ένα πραγματικά «μεγάλο μέρος» οπότε μου αρκεί που βλέπω πως κάθε μέρα όλο και περισσότεροι ακούνε τη μουσική μου, όλο και περισσότεροι μαθαίνουν το ονομά μου. Προς το παρόν όμως κάνε ένα βήμα τη φορά...

Τώρα έχεις ένα καινούριο, φρεσκο-κυκλοφορημένο single. Το "Strawberries On My Tongue". Τι έπεται αυτού; Υπάρχει και τέταρτο άλμπουμ στα σκαριά;
Ήδη μέσα στο καλοκαίρι ξεκίνησα τις ηχογραφήσεις του. Δεν νομίζω όμως να κυκλοφορήσει πριν το 2010. Κι αυτό γιατί δεν είμαι ακόμα σίγουρη τι ακριβώς θέλω να κάνω με αυτό... το μόνο που ξέρω είναι οτι θέλω να είναι «διαφορετικό». Αλλά μερικά νέα τραγούδια τα θεωρώ πολύ καλά και έτσι νομίζω πολύ καλή θα είναι κι όλη η δουλειά αυτή.

Εχεις ήδη κάνει ζωντανές εμφανίσεις σε διάφορα μέρη του κόσμου. Έχεις κάτι προγραμματισμένο τώρα άμεσα για Ευρώπη ή Αμερική;
Θέλω πάρα πολύ να κάνω πολλά live στην Ευρώπη, γιατί ουσιαστικά, εκτός Σουηδίας, έχω παίξει μόνο στην Αγγλία. Τελευταία έκανα αρκετά live στην Αμερική τα οποία και θα συνεχίσω τώρα μέσα στο καλοκαίρι.

Πως νοιώθεις όταν παίζεις live μπροστά σε κοινό του εξωτερικού; Υπάρχει κάτι που διαφοροποιεί το κοινό του εξωτερικού με αυτό της Σουηδίας;
Υπάρχει κάτι... αν και δεν είναι εύκολο να περιγράψω. Απλά νομίζω το κοινό που είχα στις ΗΠΑ κάθε φορά ήταν πιο ενθουσιώδες ενώ αυτό της Σουηδίας έχουν το συνήθειο να σε παρακολουθούν με ένα πιο κριτικό βλέμμα. Μάλλον είναι θέμα κουλτούρας.

Οπότε να συμπεράνω πως δεν έχεις κάνει ποτέ σου και κάποια live εμφάνιση στην Ελλάδα. Θα σε ενδιέφερε μια τέτοια προοπτική; Και επιπλέον ποια η σχέση με την Ελλάδα μέχρι σήμερα;
Εχω πάει δυο φορές στην Ελλάδα. Μία, όταν ήμουν σχολείο ακόμα, στην Αθήνα και μία στις παραλίες! Είναι αρκετά χρόνια πριν όταν, μετά από αρκετό καιρό που είχα δουλέψει σε εξοντωτικούς ρυθμούς, απλά παραιτήθηκα και πήρα το πρώτο τσάρτερ που βρήκα για Ελλάδα. Για μια βδομάδα που ήμουν εκεί μόνο κοιμόμουν, έτρωγα, έκανα μπάνια και περπατούσα. Πραγματικά χαλαρωτικό ταξίδι! Επίσης λατρεύω την ελληνική κουζίνα. Θα ήθελα πάρα πολύ να δω περισσότερα πράγματα από την Ελλάδα. Και ξέρω πολύ καλά πως και η μπάντα μου θα τρελαινόταν με τον ενδεχόμενο συναυλίας στη χώρα σας.

Τι θα συμβούλευες αλήθεια τους νέους και ταλαντούχους τραγουδιστές και μουσικούς, για να μπορέσουν κάποια μέρα να νοιώσουν κι αυτοί ότι «πέτυχαν» στην τέχνη που υπηρετούν;
Να κάνουν πολλές ζωντανές εμφανίσεις! Μαθαίνεις πολλά στα live. Δεν μπορούμε επίσης να περιμένουμε ότι με το να καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια κάποιος κάπου κάποτε θα μας ανακαλύψει. Πρέπει οι ίδιοι να δουλεύουμε σκληρά για να κάνουμε τα ονειρά μας πραγματικότητα. Κανείς άλλος δεν θα δουλέψει για εμάς τόσο σκληρά όσο εμείς οι ίδιοι!

Είσαι μόλις 30 χρονών, με δημιουργικότητα που χτυπάει κόκκινα, και ήδη ευρέως αναγνωρισμένη διεθνώς. Τι άλλο προσδοκάς να πετύχεις στο μέλλον;
(γέλια) Ελπίζω να έχω ακόμα ΠΟΛΛΑ να δώσω! Δηλαδή ελπίζω να βγάλω ακόμα πολλούς δίσκους, με τη δική μου δισκογραφική, αλλά επίσης και να κάνω νέες κι όμορφες συνεργασίες. Εχω στο κεφάλι μου... τόνους ιδεών συνεχώς, κάποιες εκ των οποίων κάνουν και τον συζυγό μου να γελάει, αλλά πιστεύω οτι είναι πολύ σημαντικά να προσπαθούμε να κάνουμε διαρκώς νέα πράγματα προκειμένου να συνεχίσουμε να εξελισσόμαστε, και συγκεκριμένα να εξελιχθώ προσωπικά σαν καλλιτέχνιδα και μουσικός. Για παράδειγμα πρόσφατα για τα γενεθλιά μου μου πήρα δώρο ένα μπάντζο! Πολύ πιθανόν να το ακούσε στον επόμενο δίσκο μου...