Το βραβευμένο βιβλίο της «Ο Υπνοβάτης» είναι ίσως το σημαντικότερο έργο της συγγραφέα και αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματα της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας. Είναι η απεικόνιση του κατεστραμμένου κόσμου, «μια σκληρότητα, μια ειλικρίνεια που παίρνει τη μάσκα της αφέλειας, που αρπάζει τον αναγνώστη από τον λαιμό. Ένας μαζοχισμός που σε μαγεύει» (Nicole Zand). Το Βραβείο του Καλύτερου Ξένου Μυθιστορήματος, που κέρδισε το 1988, έχει επίσης δοθεί στον βρετανό Λόρενς Ντουρέλ, τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες, τον Στρατή Tσίρκα και τον Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές. Όταν κυκλοφόρησε ο «Υπνοβάτης» στη Γαλλία, ο Jerome Charyn γράφει σε ένα άρθρο του στη Monde: «Η Μαργαρίτα Καραπάνου μας οδηγεί στο λαβύρινθο όπου ζει ο Θεός. Πρέπει κανείς να τη διαβάζει όπως διαβάζει τον Rimbaud και τον Blake, όπως κοιτάζει την απόλυτη ομορφιά μέσα στα μάτια ενός τίγρη. Οι θύτες είναι πολύ πιο τρυφεροί από τους φίλους που μας περιστοιχίζουν. Κι αυτή η επιμονή της Μαργαρίτας Καραπάνου να σκίσει τα καθημερινά μας ρούχα και όλες τις γελοίες μάσκες την κάνει μία εκπληκτική συγγραφέα».
Μέσα στον συγγραφικό κόσμο της Μαργαρίτας, οι λέξεις μιλάνε αλλιώς. Καμία αναστολή δεν μπορεί να τις σταματήσει, καμμία ανησυχία. Οι λέξεις στον κόσμο της Μαργαρίτας έρχονται με θόρυβο και σε παρασέρνουν στο πιο εκρηκτικό ταξίδι της ψυχής σου. Σε αυτό το άναρχο και συμβατικό ταξίδι, το «Ναι» είναι η λύτρωση στον έρωτα, στην αγάπη, στο πάθος. Είναι η κατάφαση απέναντι στην ίδια την ζωή. Η Λώρα, η ηρωίδα νικάει τους φόβους, την ανυπαρξία, τον ίδιο της τον εαυτό. Η ένταση, η απελπισία και το αδιεξόδο το οποίο βιώνει η ηρωίδα, μας αποκαλύπτονται με τολμηρή αμεσότητα, με τρόπο σοκαριστικό, χιουμοριστικό, σαρκαστικό. Η Λώρα όμως έχει θέληση, ένα ισχυρό εσωτερικό θέλω που ετοιμάζεται να ξεπλύνει την ασχήμια των σκέψεών της και να πει το «Ναι που δεν είναι άλλο από την αγάπη που λυτρώνει τα πάντα», όπως είχε πει κι η ίδια.
Η Μαργαρίτα Καραπάνου είχε αυτή τη μαγική ικανότητα να σε καθηλώνει από τις πρώτες κιόλας λέξεις, να ακουμπάει τις σκέψεις της απάνω σου με έναν εκρηκτικό τρόπο, ικανό να αφυπνίσει όλες σου τις αισθήσεις μονομιάς. «Η Κασσάνδρα και ο Λύκος» είναι ένα μικρό, νευρώδες μυθιστόρημα με μία τέλεια αίσθηση της τεχνικής. Δεν είναι ποτέ συναισθηματικό, όμορφο ή παραφουσκωμένο. Η Μαργαρίτα Καραπάνου καταλαβαίνει πως μία αφήγηση δεν είναι παρά «λεπτομέρεια, λεπτομέρεια, λεπτομέρεια.» (απόσπασμα από κριτική του Jerome Charyn (New York Times) Η φαντασία διαπλεκτίζεται και εδώ με την πραγματικότητα, αποκαλύπτοντας τον ερωτισμό, την ανησυχία και την σκληρότητα της παιδικής ηλικίας.
Η Μαργαρίτα Καραπάνου πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 2008, στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν, λόγω της πνευμονοπάθειας που την ταλαιπώρησε. Είμαι σίγουρη ότι εκείνη την μέρα «έβρεχε..» Ο θάνατός της φέρνει μια πολύ σημαντική απώλεια τόσο στον ελληνικό συγγραφικό κόσμο όσο και στον δικό μου. Της οφείλω σε έναν μεγάλο βαθμό το δικαίωμά μου να ονειρεύομαι δυνατά και να φωνάζω «Ναι...»
Έγραψαν για αυτήν:
(για την «Κασσάνδρα και τον Λύκο»)
Τελικά η Καραπάνου συνθέτει ένα μυθιστόρημα εξαιρετικά ενδιαφέρον, περίεργο, αλλά ελκυστικό, μια σπουδή πάνω στην παράνοια και μια καταβύθιση στις σκοτεινές και απωθημένες πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης, με αρκετά αυτοβιογραφικά και αυτοαναφορικά στοιχεία (όπως για παράδειγμα όταν ξανασυναντάμε στις σελίδες της τη γυναίκα και την κόρη του Ιονέσκο που εμφανίζονταν και στο "Η Κασσάνδρα και ο λύκος" ή οι αναφορές στη γραφή και στα λογοτεχνικά βραβεία της), που ξεφεύγει από τις συμβάσεις της σύγχρονης νεοελληνικής παραγωγής.
Κώστας Καρακώτιας
Κριτικός λογοτεχνίας
Εφημ. Η ΑΥΓΗ, 25-11-1999
(για το «Ναι»)
Η Καραπάνου αφηγείται την κάθοδο στον Άδη με αμεσότητα που σοκάρει. Ακόμη περισσότερο σοκάρει η αμεσότητα και η ειλικρίνεια των σεξουαλικών πράξεων (ή φαντασιώσεων;) Τη δυσβάσταχτη αυτή αφήγηση ελαφραίνουν το σουρεαλιστικό χιούμορ, τα επιδέξια, κάποτε δαιμονικά, περάσματα της ποπ κουλτούρας (το βιβλίο είναι "γεμάτο" ροκ μουσική), η φανερή ύπαρξη ενός στιβαρού καλλιτεχνικού χεριού. Γιατί ασφαλώς ένα βιβλίο σαν το Ναι δεν θα μπορούσε να είναι γραμμένο από έναν οποιοδήποτε μανιοκαταθλιπτικό, αλλά μόνο από έναν ενσυνείδητο συγγραφέα. Εντέλει; Εντέλει η Λώρα, η βασανισμένη αφηγήτρια της αρρώστιας, επιστρέφει στη ζωή, καταφάσκει, λέει "ναι". Αυτό δηλώνει το Ναι. Χάπι εντ; Μάλλον όχι. Πρόκειται για την ίδια τη ζωή.
Νίκος Ξυδάκης
Δημοσιογράφος
Περιοδικό ΜΑDAME FIGARO, Δεκέμβριος 1999
(για το «Ναι»)
«Μαγικά βλάσφημο, τολμηρό, ακραίο, ανατρεπτικό. Σε κάνει να κλαις από τα γέλια, να χτυπιέσαι κάτω, να κλαις, να γελάς μαζί, σε κάνει άνω κάτω. Κι όμως το διαβάζεις απνευστί. Το ρουφάς στην κυριολεξία? Η Καραπάνου, ως συγγραφέας, μας αποκαλύπτεται με απίστευτη πρωτοτυπία, τόλμη και εκρηκτική φαντασία».
Αγγελική Βασιλάκου
Δημοσιογράφος, μεταφράστρια
Περιοδικό ΓΥΝΑΙΚΑ, Οκτώβριος 1999