«Ποτέ οι 'Ελληνες δεν δούλεψαν την Τέχνη για την Τέχνη. Πάντα η ομορφιά είχε σκοπό να υπηρετήσει τη ζωή. Και τα σώματα τα ήθελαν οι αρχαίοι όμορφα και δυνατά, για να μπορούν να δεχτούν ισορροπημένο κι γερό νου. Και ακόμα, για να μπορούν –σκοπός ανώτατος- να υπερασπίσουν το άστυ».
Αναφορά στο Γκρέκο, 1961

Διάλογο με το έργο του Νίκου Καζαντζάκη ανοίγουν 12 εικαστικοί καλλιτέχνες, εκφράζοντας διαφορετικές πτυχές της αφήγησης, του νοήματος και του ύφους του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη.
Η έκθεση τους στεγάζεται στον Πολυχώρο Vault και συναντάται με την παράσταση «Δε φοβάμαι. Δεν ελπίζω. Είμαι...», μια σκηνική σύνθεση από τα έργα του Νίκου Καζαντζάκη, σε σκηνοθεσία Μάριου Ιορδάνου.

Με διαφορετικές αφετηρίες και μέσα, οι καλλιτέχνες Αγγελική Χρυσού, Άντα Πετρανάκη, Δανάη Κηλαηδόνη, Μαρίνα Μαλτέζου, Ρενάτα Μεθενίτη, Σεμίνα Λάνταβου, Ευάγγελος Καλογερόπουλος, Νίκος Χριστοφοράκης, Παναγιώτης Νέζης, Πέτρος Κουφοβασίλης, Σπύρος Καράμπελας, Στάθης Μαυρίδης, παρουσιάζουν μια σειρά έργων -χαρακτικά, λάδια, σχέδια, ακουαρέλες, μικτές τεχνικές- που αποτυπώνουν τη σημερινή αντίληψη για το έργο του.