Μια αναπαράσταση του λαβύρινθου της σκέψης, η ηχώς της και η διάδραση με τους άλλους απασχολεί την εγκατάσταση της Έφης Παπαργυρίου. Φορμαλιστικά εμπνευσμένο από τις διακλαδώσεις των δέντρων σε ένα δάσος, το έργο αποδίδει χωρηκότητα στις ανακλάσεις των σκέψεων γεννιόνται σε έναν άνθρωπο αλλά αναπτύσσονται από πολλούς, όχι ξεκομμένα αλλά διαδραστικά. Η συνεχής ανατροφοδότηση, με συμβολικό, σημειολογικό ή/και γνωστικό τρόπο, δεν ανακόπτει την φορά των κυρίαρχων σκέψεων, αλλά δημιουργεί νέους κλάδους, συμβάλλοντας στην διακλάδωση του και την γένεση νέων κλάδων. Οι σκέψεις είναι δέντρα, το οικοδόμημα του πολιτισμού μας είναι τα κλαδιά τους.