-Μιλήστε μας λίγο για το έργο που θα ανεβάσετε φέτος στο Θέατρο Τέχνης. Ποιοι οι συνεργάτες σας και ποιος ο δικός σας ρόλος;

Είναι ένα έργο του Γρηγόριου Ξενόπουλου, που ονομάζεται 'Χαίρε Νύμφη'. Έχει παιχτεί μόνο μια φορά επί εποχής Ξενόπουλου, το 1930, από την κόρη της Κυβέλης, την Αλίκη, για την οποία και έγραψε το έργο. Το σκηνοθετώ εγώ, ενώ παίζω κι ένα μικρό ρόλο. Την ηρωίδα υποδύεται η Μαρία Πρωτόπαππα, η οποία λέγεται Ρόζα και είναι η 'Νύμφη' του τίτλου. Επίσης παίζει ο Γιάννος Περλέγκας, η Ιωάννα Μαυρέα, ο Γιάννης Κότσιφας και τρία παιδιά από τη σχολή του θεάτρου Τέχνης (Γιάννης Καπελέρης, Αλέξανδρος Τσώτσης, Ντάνι Γιαννακοπούλου). Την μουσική την επιμελούμαστε όλοι μαζί, με τη βοήθεια του Νίκου Κυπουργού, ο οποίος θα γράψει μερικά κομμάτια. Είναι μια μίξη μουσικής σύνθεσης και επιμελειών τραγουδιών. Τα σκηνικά τα φτιάχνει η Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, τα φώτα ο Νίκος Βλασσόπουλος.

-Πείτε μας λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου. Πώς εκτυλίσσεται η ιστορία;

Η ιστορία ξεκινάει με την ηρωίδα, όταν ήταν 16 ετών, ένα κορίτσι καλής οικογενείας με πατέρα θεολόγο, την οποία αποπλανεί και στο τέλος βιάζει ένας τύπος που ερωτεύεται, με αποτέλεσμα να την καταστρέψει ψυχικά και να διαλύσει την πίστη της στον έρωτα. Την ξαναβρίσκουμε μετά από οκτώ χρόνια, εντελώς αλλαγμένη, έχει γίνει πλέον πόρνη σε μπορντέλο, μαζί με την μάνα της η οποία είναι η τσατσά του 'σπιτιού'.  Κατόπιν ξανασυναντά αυτόν τον τύπο, όπου εκεί βλέπουμε ότι της έχει μείνει ακόμα άσβεστο μίσος για το πρόσωπό του, που όμως δεν του το δείχνει. Μέσα στο 'σπίτι', συχνάζει ένας πελάτης που την ερωτεύεται παράφορα και θέλει να την παντρευτεί. Αρχικά εκείνη τον 'φτύνει' και του λέει πως 'δεν είμαι εγώ για 'σένα, είμαι καμένη', θεωρώντας ότι δεν είναι άξια για γάμο. Τελικά όμως πείθεται και αποφασίζει για μια ακόμη φορά να πιστέψει στον έρωτα και του ανοίγει την ψυχή της. Στη συνέχεια ξαναεμφανίζεται ο πρώτος της έρωτας (Ο Ζοζός, που τον υποδύεται ο Γιάννος Περλέγκας), ο οποίος την προδίδει για δεύτερη φορά.  Πάει και βρίσκει την οικογένεια του αρραβωνιαστικού της Ρόζας και τους αποκαλύπτει την αλήθεια για αυτήν. Γίνεται μεγάλο σκάνδαλο και ο θείος και διευθυντής του αρραβωνιαστικού της Ρόζας, ένας ισχυρός τραπεζίτης, μαζί με την υπόλοιπη οικογένεια, 'πέφτουν πάνω του' και τον εκφοβίζουν να μην κάνει αυτόν τον γάμο.  Εκείνος 'λακίζει' και έτσι η Ρόζα μένει με το νυφικό να τον περιμένει μάταια, όπου τελικά αυτοκτονεί.

Αυτή είναι η δράση του έργου με λίγα λόγια. Έχει πολλά πρόσωπα μέσα, όπως τη μάνα της Ρόζας κ.ά. Είναι ένα πολύ σπαρακτικό δράμα, περιεκτικό και καλογραμμένο, με πολύ ωραία δομή, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες, πολύπλευρους και αληθινούς, όπως είμαστε και εμείς, που πιάνει όλα τα θέματα όπως ο έρωτας, η πίστη, η οικογένεια, η εξουσία, ο θάνατος.  Διαβάζοντας τον Ξενόπουλο και 'σκάβοντας' τον, ανακαλύπτεις πράγματα πολύ επίκαιρα, αρρωστημένες και 'ροκ' καταστάσεις, ενώ με μια πρώτη ανάγνωση μπορεί να φαίνεται 'σαλονάτος'. Συνήθως γιατί έτσι τον αντιμετωπίζουν στο θέατρο, λες και οι άνθρωποι τότε, δεν ήταν άνθρωποι. Μπορεί στις κοινωνικές τους εκδηλώσεις να ήταν πιο κουμπωμένοι, να τηρούσαν τους τύπους, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν ήταν έτσι. Εκτυλίσσεται σε ένα μπορντέλο, σε οικογενειακό περιβάλλον, όπου εκεί 'σε παίρνει' να κάνεις άνω-κάτω τα πράγματα, να σκαλίσεις 'το μέσα του έργου', να μην μείνεις στην εποχή.

-Όσον αφορά τη γλώσσα του έργου, τι αλλαγές θα κάνετε;

Θέλουμε να κάνουμε το εξής πείραμα, να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την γλώσσα του όσο γίνεται, αλλά να βάλουμε και εμβόλιμα στοιχεία, να παίξουμε με τα άκρα, να μπούμε πολύ βαθιά, να 'χει μια ωμότητα. Γίνονται βέβαια κάποιες αλλαγές σε κάποια σημεία, όπου είναι απαραίτητο. Δεν θα φοβηθώ να χρησιμοποιήσω κάτι τωρινό, εφόσον βοηθά να καταλάβουμε την υπόθεση, γιατί όχι;  Ο σκοπός είναι να ζωντανέψει το έργο. Κρατάμε π.χ. αυτοσχεδιασμούς με μοντέρνες λέξεις και φράσεις των ηθοποιών, ενώ θα προστεθούν και κομμάτια που έχω γράψει εγώ... θα είναι ένα μιξ. Όμως κρατάμε κατά πολύ τον λόγο του Ξενόπουλου.



-Είστε και συγγραφέας και ηθοποιός και σκηνοθέτης. Επίσης ζωγραφίζετε, τραγουδάτε και φτιάχνετε κοσμήματα. Πώς προέκυψαν όλα αυτά τα ταλέντα;

Αυτό με το οποίο ασχολήθηκα επαγγελματικά και σπούδασα είναι η υποκριτική, όλα τα άλλα τα έκανα, από τότε που με θυμάμαι, από παιδί. Έγραφα ποιήματα, τραγουδούσα, μάλιστα ήμουνα η φωνή του σχολείου σε γιορτές κλπ. Επειδή έπιαναν τα χέρια μου, ζωγράφιζα και έφτιαχνα τις αφίσες στις σχολικές γιορτές. Επίσης μου άρεσε να φτιάχνω ρούχα, ήθελα να γίνω μοντελίστ. Πάντα είχα κλίση προς τα καλλιτεχνικά και τα έκανα καλά.

-Τι τραγουδάτε και πού;

Κάναμε με τον Γιάννο Περλέγκα, ένα μουσικό σχήμα, με φίλους μουσικούς και των δύο, και παίζαμε ρεμπέτικα και λαϊκά, πέρυσι στο Ποντίκι στην Κυψέλη και φέτος στο Τίβολι στην Μπενάκη, που όμως προς το παρόν σταματήσαμε λόγω έλλειψης χρόνου. Ίσως από τον Φεβρουάριο να ξεκινήσουμε πάλι. Τραγουδάω και τα καλοκαίρια στη Σαντορίνη, όπου έχω ένα μικρό εξοχικό και πάω και μένω τα τελευταία τρία τέσσερα χρόνια για 4-5 μήνες. Έχω γνωριστεί με κάτι μουσικούς, με τους οποίους τραγουδούσα παλιά σε ένα ρεμπετάδικο στα Φηρά και με παίρνουν μαζί τους, όπου τραγουδάω σε γάμους κλπ

-Παίζετε κάποιο μουσικό όργανο;

Έπαιζα  πιάνο 15 χρόνια, ήταν να πάρω πτυχίο αλλά σταμάτησα.

-Τι άλλο ετοιμάζετε στο άμεσο μέλλον;

Φέτος έγραψα ένα έργο για το Εθνικό Θέατρο (ΑΟΥΣΤΡΑΣ ή Η ΑΓΡΙΑΔΑ), με το οποίο ασχολήθηκα, ενώ ήμουν στη Σαντορίνη. Το σκηνοθέτησε ο Γιάννης Καλαβριανός, παίζεται στο 'Βρυσάκι' και επειδή έχει πάει πολύ καλά, παίρνει συνέχεια παράταση. Ανέβηκε αρχές Οκτώβρη, είναι συνέχεια σόλντ άουτ και έμαθα ότι θα παιχτεί και τον Φεβρουάριο. Ήταν μία παραγγελία του Εθνικού σε εμένα και τον Γιάννη Τσίρο για να γράψουμε από ένα μονόπρακτο στα πλαίσια ενός πανευρωπαϊκού προγράμματος που λέγεται emergency entrance (για νέους δημιουργούς σκηνοθέτες, συγγραφείς κλπ), με κοινή θεματολογία τον ξένο, τον μετανάστη. Τώρα προέκυψε και αυτή η σκηνοθετική δουλειά, υπάρχει ένα άλλο θεατρικό στα σκαριά, που ίσως να παιχτεί το καλοκαίρι στο Ελληνικό φεστιβάλ... Έχω αφήσει πολλά πράγματα ημιτελή, στα προσχέδια.

-Έχετε ανάγκη να απομονώνεστε για να δημιουργείτε; Θα θέλατε να ζείτε μόνιμα στην εξοχή;

Μ' αρέσει να απομονώνομαι που και που, για να γράφω, αλλά στο θέατρο δεν γίνεται,  πρέπει να δουλεύεις ομαδικά. Είμαι και 'της ζωής', όλο έξω είμαι. Μ' αρέσει να ζω διάφορες ζωές, να είμαι με τον κόσμο του χωριού, να μην κολλάω μόνο με τους ηθοποιούς, παίζοντας το ρόλο της ηθοποιού 'Λένας Κιτσοπούλου' στα μπαρ, προτιμώ να τραγουδάω σε μια ταβέρνα, με ανθρώπους που δεν τους ξέρω και δεν με ξέρουν. Μου είναι αναγκαία η επαφή με τη φύση, η οποία μου λείπει μέσα στη φασαρία και το τρέξιμο της πόλης, κάποια στιγμή θέλω να δω τον βράχο και τον ουρανό της Σαντορίνης και τίποτα άλλο. Να πάρω τη φυσιολογική μου διάσταση μες το σύμπαν. Να νιώσω μικρή και ασήμαντη και να μου φύγει η 'εγωκεντρίλα' και η εγωπάθεια, πράγματα που η φύση σε βοηθά να διώξεις. Δεν μπορώ να ζήσω μόνιμα στην εξοχή όμως, θα έπρεπε να έχω μια δουλειά που να με εμπνέει πολύ, δηλ. αν το όνειρό μου ήταν να ασχοληθώ με βιολογικές καλλιέργειες, με την  παραγωγή κρασιού, πράγμα που 'δεν το 'χω' ή να έχω κάποιον έρωτα τρελό, να είμαι εκεί και να μην με νοιάζει τίποτα (γέλια) που επίσης δεν το 'χω, τότε ίσως να μπορούσα. Είμαι άνθρωπος που θέλω να βγω έξω, να συζητήσω, να μοιραστώ και να δω πράγματα...

-Έχετε ζήσει και στο Βερολίνο, γιατί πήγατε, πώς περάσατε και γιατί φύγατε;

Πήγα ένα χειμώνα εκεί και έμεινα, το 2006, έχω φίλους Γερμανούς, έχω και γερμανική παιδεία, λόγω γερμανικής σχολής, μιλάω τη γλώσσα, ενώ παρακολουθώ εδώ και 20 χρόνια το γερμανόφωνο θέατρο μετά μανίας. Το ανακάλυψα σε κάτι φεστιβάλ που πήγαινα στη Βιέννη. Άρχισα να ταξιδεύω και έτσι άνοιξαν οι ορίζοντές μου. Έτσι ανακάλυψα το Βερολίνο, άκουγα ότι ήταν ωραία πόλη, ήθελα πάντα να πάω, γνώρισα κάποιους ανθρώπους από θέατρα εκεί κλπ, ήμουν σε μια φάση που περνούσα μια κρίση και ήθελα να παρατήσω ότι έκανα εδώ, άρχισα να γράφω, βρήκα κι άλλες διεξόδους εκτός του θεάτρου. Είχα ψιλοσιχαθεί το θέατρο, είχα τάσεις φυγής, κάτι μου έφταιγε, ήταν μια ευκαιρία και είπα στον εαυτό μου 'και δεν φεύγεις'; Πάντα μου άρεσε να φεύγω, από μικρή έλεγα 'άντε να φύγω, να φύγω!'.  Όλο κάπου ήθελα να πάω...  Ε και πήγα. Δούλεψα σε ένα θέατρο, έκανα δύο παραστάσεις μέσα σε έξι μήνες, έκανα ένα πολύ καλό σεμινάριο, στον Ντίμιτερ Γκότσεφ (Βούλγαρος σκηνοθέτης του Ντόϊτσε Τεάτρ) με τον οποίο αργότερα συνεργαστήκαμε στην Επίδαυρο. Δυόμιση μήνες παρακολούθησα τις πρόβες που έκαναν για τους Πέρσες, και μετά κάναμε και μαζί αυτή την παράσταση. Είχα γεμάτο πρόγραμμα, αλλά είχε κλείσει πια ο κύκλος.  Πέρασα ωραία, έκανα πράγματα που ήθελα... Νιώθω σαν να σπούδασα εκεί. Εδώ είχα απόλυτη δημιουργική ελευθερία, είχα διάφορες προτάσεις, ήθελα να μείνω ενεργή, σε δράση, να δουλέψω, να κάνω τη Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α...  Τότε ήμουν 35 χρονών,  πάνω στα ντουζένια μου, οπότε είπα, αφού τώρα μπορώ να φτιάξω τα πράγματα όπως τα θέλω, γιατί όχι; Και γύρισα.

-Τι σημασία έχουν τα ταξίδια στη ζωή σας;

Τα ταξίδια τα κυριολεκτικά ή τα ταξίδια του μυαλού; Είμαι πολύ του ταξιδιού, το ΄χω πάρει από τη μάνα μου αυτό, η οποία μας έπαιρνε μαζί της στα ταξίδια της, ήμασταν δηλ. συχνά πυκνά στα αεροδρόμια με μια βαλίτσα και φεύγαμε.  Τα ταξίδια με βγάζουν από τον μικρόκοσμό μου, αποκτώ μια διαφορετική οπτική της ζωής μου, βγαίνοντας παραέξω.

-Τι είναι πιο ταξιδιάρικο, ένα βιβλίο ή ένα ...αεροπλάνο;

Μπορεί ένα βιβλίο να είναι πολύ πιο ταξιδιάρικο από ένα πραγματικό ταξίδι, ανάλογα με το αν αφεθείς και είσαι πιο ανοιχτός, διανοητικά. Μπορεί να πας ένα ταξίδι και να μην δεις τίποτα. Να είσαι κλεισμένος στον εαυτό σου και να μην πάρεις χαμπάρι. Μερικές φορές μου αρέσει να κάθομαι στο σπιτάκι μου, χωρίς να κουνηθώ και απλά να θέλω να μπω μέσα σε ένα βιβλίο και άλλες φορές να γυρνοβολάω ακατάπαυστα. Μπορώ εύκολα να αλλάξω  και να πάω να μείνω στην ...Κίνα, δεν έχω εξαρτήσεις και δεσμεύσεις που να με δένουν, ενώ από τη άλλη είμαι πολύ 'κολληματίας'. Μπορώ να είμαι 5 μήνες σε ένα μέρος και να πηγαίνω στο ίδιο καφενείο και να κάθομαι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αν το καλοσκεφτώ αυτό έχει να κάνει με τη μάνα και τον πατέρα μου, οι οποίοι με επηρέασαν. Ο πατέρας μου πιο βαρύς, της σκέψης, του βιβλίου, του 'κάθομαι και βάζω το κρασάκι μου', η μάνα μου 'βαλίτσα και φύγαμε!' (πάμε να παίξουμε τένις, πάμε για σκι στο Καϊκματσαλάν, πάμε στην Ιαπωνία!) ενώ ο άλλος ήταν σταθερός, βράχος. Μας έλεγε 'να πάτε, να περάσετε καλά, πάρτε και λεφτά, να ψωνίσετε' κλπ.  Ήτανε πιο καθιστός τύπος (γέλια). Οπότε μάλλον έχω πάρει κάτι και από τους δύο.

-Τι θα προτιμούσατε αν έπρεπε να διαλέξετε ανάμεσα στη φιλία, τον έρωτα και την οικογένεια; Τι σημαίνουν για εσάς τα παραπάνω και τι θέση έχουν στη ζωή σας;

Θα 'θελα έναν έρωτα, με δυνατή φιλία και οικογένεια μαζί (γέλια). Δεν ξέρω, απ' όλα τα πράγματα κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Είναι πολλές φορές αβάσταχτη η μοναξιά. Άλλες φορές νιώθεις ευτυχία, με το ίδιο πράγμα που κάποιες άλλες φορές δυστυχείς. Αυτή η ελευθερία όμως, το ότι κουβαλάς μόνο το σαρκίο σου, είναι κάτι υπέροχο. Είναι και πολλά πράγματα κοινωνικά φορεμένα, δηλ. μόνος σου θεωρείσαι επειδή δεν έχεις γκόμενο, ενώ στην ουσία δεν είσαι. Είναι συχνά ο περίγυρος που σε ρίχνει, π.χ. η μάνα σου, που μπορεί να σε κοιτάζει με θλίψη και να σου λέει 'αχ παιδάκι μου...' και να περιμένει από 'σενα να κάνεις οικογένεια.

-Τι σας αρέσει να διαβάζετε;

Πολλά μου αρέσει να διαβάζω, κυρίως λογοτεχνία, να μπαίνω μέσα στο μυθιστόρημα και να μην θέλω να ξαναβγώ... ποτέ! (γέλια)Μου αρέσει το ταξίδι που σου προσφέρει ένα καλό μυθιστόρημα, που σε 'ρουφάει'.

-Ποια είναι η γνώμη σας για την online λογοτεχνία και τα e-readers; Για τα κοινωνικά δίκτυα;

Τα χρησιμοποιώ ελάχιστα, είμαι ολίγον τι παρελθοντολάγνα. Είμαι του βιβλίου. Έχω παλιά βιβλία, μου αρέσει η μυρωδιά τους. Έχω κρατήσει πράγματα από τη βιβλιοθήκη του παππού μου, μ' αρέσει 'το παλιό το πράγμα'. Μ' αρέσουν τα παλιά σπίτια, τα παλιά έπιπλα, έχω μια τέτοια τάση. Δεν τα έχω συνηθίσει, είμαι της γενιάς που δεν τα 'μαθε αυτά, αν μεγάλωνα και 'γω έτσι, ίσως να έμπαινα σ 'αυτή τη διαδικασία. Δεν είμαι αρνητική , ούτε και θετική. Σίγουρα βοηθάνε, στην ενημέρωση, στην επιστήμη, στην τέχνη. Τα facebook κλπ δεν τα θέλω καθόλου όμως, εδώ αν μπορούσα θα πετούσα το κινητό μου. Τελικά ίσως και να μας κάνουν αντιεπικοινωνιακούς όλα αυτά. Κρυβόμαστε πολλές φορές φοβισμένοι πίσω από μηνύματα, καλυμμένοι πίσω από λέξεις.

-Γιατί γράφετε διηγήματα; Αγαπημένοι συγγραφείς και επιρροές;

Δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει αυτή η φόρμα. Μάλλον είναι του χαρακτήρα μου. Ο αγαπημένος μου συγγραφέας ας πούμε, είναι ο Παπαδιαμάντης. Το λέω συνέχεια, όποιος με ρωτάει, γι' αυτόν του λέω. Δεν μπορώ να ξεφύγω! Ότι κι αν διαβάσω, όπου κι αν πάω, εξακολουθεί να είναι ο θεός μου. Είμαι Παπαδιαμαντική. Κατά τ' άλλα με εμπνέει, οτιδήποτε μου αρέσει και με συγκινεί και με κάνει να θέλω να δουλεύω και εγώ. Ώρες ώρες είναι το ρεμπέτικο, άλλες είναι σκηνοθέτες (όπως ο Πίτερ Μπρούκ), ηθοποιοί... εγχώριοι και μη.

-Στα βιβλία σας γράφετε συχνά για την επαρχία. Τι σχέση έχετε με τον κόσμο που περιγράφετε; Πώς προκύπτουν συνήθως οι χαρακτήρες στα βιβλία σας; Είναι αληθινά ή φανταστικά πρόσωπα;

Για κάποιο λόγο μου αρέσει η επαρχία. Έκανα διακοπές στο χωριό του πατέρα μου από μικρή και έτσι έχω μια οικειότητα, την έχω βιώσει. Δεν έχω μεγαλώσει στην επαρχία, αλλά όταν βρισκόμουν εκεί, ένιωθα ότι ήμουν στο στοιχείο μου. Αυτά που γράφω δεν τα πολυσκέφτομαι, δηλ. ξεκινάω και όπου με βγάλει. Μερικά κομμάτια μένουν έτσι όπως τα έγραψα την πρώτη φορά, άλλα μετά τα 'χτενίζω' και κάνω τις διορθώσεις μου. Ξεκινάω στη λευκή οθόνη και μετά αρχίζει και σχηματίζεται η εικόνα.  Δεν είμαι από αυτούς, που σχεδιάζουν από πριν και κάνουν σενάριο-σημειώσεις και μετά αρχίζουν να το γράφουν. Κάποιοι είναι αληθινά πρόσωπα με προεκτάσεις. Κάποιον μπορεί να τον έχω δει κάπου τυχαία, κάποιοι είναι τελείως της φαντασίας μου, κάποιος είμαι εγώ ...τα μπλέκω. Είναι κάποιοι άνθρωποι που αναγνωρίζουν τον εαυτό τους, αλλά δεν είναι ποτέ ακριβώς οι ίδιοι, είναι 'στο περίπου'.

-Τι θεωρείτε ότι κάνει επιτυχημένα τα βιβλία σας; Πώς καταφέρνετε και βγάζετε χιούμορ μέσα απ΄ την ...μαυρίλα;

Δεν υπάρχει συνταγή επιτυχίας στην τέχνη. Αλλιώς θα πηγαίνανε όλοι σε μια σχολή και θα βγαίνανε Παπαδιαμάντηδες. Γράφω όπως είμαι, όπως μιλάω και όπως σκέφτομαι. Δεν αυτολογοκρίνομαι. Δεν κάθομαι να το περιποιηθώ. Διαθέτω έναν αυτοσαρκασμό, μια αυτοαναίρεση, όπως και στη ζωή μου.

-Από πού αντλείτε έμπνευση; Πιστεύετε σε κάποιον ...θεό;

Πιστεύω στη φύση, στον άνθρωπο, στο μηχανισμό του σύμπαντος. Σε θεότητες σαν το κύμα, τη θάλασσα... Στη θρησκεία όχι. Ούτε στα ζώδια.  Θεός είναι ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Μίκαελ Χάνεκε, μια μουσική του Μπαχ, του Μπετόβεν, εκεί είναι ο θεός, σε έναν άγνωστο άνθρωπο χωμένο σε μια γωνιά, που μπορεί να είναι ωραίος τύπος...



-Ασχολείστε με την πολιτική; Ψηφίζετε; Σε ποιο ...πολίτευμα πιστεύετε;

Όχι ποτέ. Σε κανένα. Στου εαυτού μου το πολίτευμα. Δεν με ενδιαφέρει! (συγγνώμη που μιλάω έτσι (γέλια), δεν ασχολούμαι καθόλου, δεν με νοιάζει τίποτα. Όλοι οι άνθρωποι είναι πειραματόζωα κάποιων άλλων, δεν υπάρχει εξουσία που να θέλει το καλό σου. Αν κοιτάξεις γύρω σου, να δεις τι συμβαίνει σε άλλους λαούς, στον τρίτο κόσμο, καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Εννοείται ότι βασιλεύει ο φασισμός. Η εξουσία, από μόνη της σαν λέξη, ισούται με το κέρδος, την εκμετάλλευση κοκ, οπότε υπό αυτή την έννοια, δεν με απασχολεί η κρίση. Με απασχολεί ο εαυτός μου και ο κόσμος μου. Θα αναγκαστώ να την αντιμετωπίσω, ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες θα βρεθώ.  Είμαι προετοιμασμένη νομίζω. Ακόμα και στο πεζοδρόμιο να βρεθώ, κάτι θα πρέπει να κάνω για να επιβιώσω. Εννοώ ότι προσπαθώ να είμαι όσο καλύτερος άνθρωπος μπορώ και αυτό από μόνο του είναι μια πολιτική στάση.

-Συμφωνείτε με την άποψη, ότι θα έπρεπε να υπάρχει ένα ενιαίο υπουργείο Παιδείας & Πολιτισμού, αντί για το κοινώς γνωστό Πολιτισμού & Τουρισμού ή όχι και γιατί;

Γιατί υπάρχει παιδεία ή πολιτισμός, σε αυτή την χώρα που ζούμε; (γέλια) Καλό θα ήταν, καταρχάς να λειτουργούσαν όλα αυτά σωστά και όντως να είχαν μια προσφορά! Αλλά πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν, έχουμε πιάσει πάτο. Μακάρι να ήταν έτσι.

-Τι σας εμπνέει; Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης ή έργο που σας συντάραξε πρόσφατα ή που σας συγκινεί πάντοτε;

Αυτό που με συντάραξε πρόσφατα είναι η ταινία 'Ένας χωρισμός',  η οποία είναι ένα αριστούργημα. Αυτό που με συγκινεί στην τέχνη και στη ζωή, είναι η μετριότητα του ανθρώπου, που εκεί βρίσκω και τον εαυτό μου.  Αυτό που διαπραγματεύεται ο Άντον Τσέχωφ, Ο Γούντυ Άλλεν κ.ά. Από τη φύση του ο άνθρωπος είναι μια 'διχασμένη προσωπικότητα' που δεν μπορεί να βρει λύση, να απαντήσει στο ερώτημα για το νόημα της ζωής. Έχει τον φόβο του θανάτου-τη μαυρίλα και ταυτόχρονα έχει όρεξη για ζωή, να κάνει σεξ και να τεκνοποιήσει.  Και αυτά συνυπάρχουν νομίζω κάθε στιγμή. Όποτε συνειδητοποιώ, ότι βρίσκομαι εκεί ακριβώς, σ' αυτή τη χαραμάδα, σε αυτό το μεταίχμιο... νιώθω χαρά.

-Έχετε κάνει ποτέ ψυχανάλυση;

Όχι δεν θέλω, δεν μου 'ρχεται. Νομίζω κάνω ψυχανάλυση από μόνη μου. Είμαι άνθρωπος που εκτονώνομαι πολύ, δεν έχω πολλά κρυφά, δεν έχω κόμπο μέσα μου, ότι έχω το βγάζω προς τα έξω. Θα γράψω, θα παίξω, θα μιλήσω, ακόμα και σε κάποιον που δεν τον ξέρω καλά, θα του απαντήσω ειλικρινά τι κάνω...

-'Ο καθένας ονειρεύεται να αλλάξει τον κόσμο, αλλά κανένας δεν έχει σκοπό ν' αλλάξει τον εαυτό του' Λέων Τολστόι. Συμφωνείτε ή όχι και γιατί;

Φοβάμαι πως δυστυχώς, δεν μπορεί να αλλάξει και πολύ ο άνθρωπος. Μπορεί να εξελίξει αυτό που έχει. Διαμορφώνεται ως άνθρωπος κάπου στα πρώτα τρία-πέντε χρόνια της ζωής του και δεν μπορεί να ξεφύγει πολύ από αυτό που ήταν τότε. Οπότε είμαστε και λίγο έρμαια του DNA, της κληρονομικότητας και της οικογένειας που κουβαλάμε μέσα μας.  Άνθρωποι που έχουν ήδη μια πνευματικότητα και ανοιχτό μυαλό, μπορούν να κάνουν αλλαγές (π.χ. αλλάζουν  το αυτοκίνητό τους για ένα υβριδικό μοντέλο, πιο φιλικό προς το περιβάλλον κοκ). Υπό αυτές τις προϋποθέσεις σίγουρα μπορείς να καλυτερεύεις. Σε αυτή την περίπτωση όμως είσαι ένας άνθρωπος που είσαι ήδη 'μπροστά' και ταγμένος 'για το καλό'. Οπότε με τέτοιες πληροφορίες και τέτοια εκπαίδευση, είναι εφικτό.

-Είναι ο άνθρωπος καλύτερος απ 'τα ζώα;

Με τίποτα. Είναι νομίζω το χειρότερο πλάσμα της φύσης.

-Πώς διατηρείτε τη νεότητά σας;

Δεν τη διατηρώ! Πίνω, καπνίζω και ... τρώω πιτσίνια! (γέλια) Δεν χάνω ποτέ τον θαυμασμό μου. Διατηρούμαι σε μια διαρκή ανησυχία και αναζήτηση.  Πάντα ψάχνω κάτι για να θαυμάσω, να με εκπλήξει, είτε αυτό είναι τέχνη, είτε είναι άνθρωπος, αυτό δεν μου στερεύει ποτέ. Είναι μια πηγή ζωής.

-Γενικά τι άλλο σας περιμένει;

Ο θάνατος! Αυτός με περιμένει σίγουρα. Είναι ο μόνος σταθερός ...'μνηστήρας'. (γέλια)

-Μια ευχή για το 2012;

Να είμαι ζωντανή! Να είμαι καλά. Να είμαστε καλά. (Ας βάλω και τους άλλους μέσα, μην είμαι εγωίστρια...)
Ένα σπάνια παιζόμενο έργο του Γρηγόριου Ξενόπουλου (από τους αγαπημένους συγγραφείς του Καρόλου Κουν) το «Χαίρε Νύμφη», ανεβαίνει με μια σύγχρονη σκηνοθετική ματιά (Λένα Κιτσοπούλου), στις 23 Φεβρουαρίου 2012 στην σκηνή του Θεάτρου Τέχνης-Φρυνίχου (το οποίο συμπληρώνει 70 χρόνια λειτουργίας).Yπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Διαγόρα Χρονόπουλου.

Παράλληλα συνεχίζεται στον πολυχώρο Βρυσάκι, το θεατρικό έργο που έγραψε για το Εθνικό Θέατρο, ΆΟΥΣΤΡΑΣ ή Η ΑΓΡΙΑΔΑ.

Το τελευταίο βιβλίο της Λένας Κιτσοπούλου Μεγάλοι Δρόμοι κυκλοφορεί απ' τις εκδόσεις Μεταίχμιο.