Αυτό που πρωτοέβλεπα σε κάθε μου πρωινό ξύπνημα ήταν πλέον παρελθόν. Η παλιά όμορφη και κυρίως ανθρώπινη αισθητική μεταλλάσσεται σε μικρό χρονικό διάστημα σε ένα τετραόροφο έκτρωμα όλο μπετόν, σίδηρο και γυαλί με τελικό σκοπό την γρήγορη και εύκολη απόδοση της επένδυσης. Πως μπορούμε να ανεχθούμε την κακόγουστη αυτή ξαφνική αλλαγή και τον βάναυσο βιασμό του περιβάλλοντα χώρου που τόσο εύκολα μας επιβάλλεται, φαινόμενο τόσο συνηθισμένο στις μέρες μας. Εκτός από την κατεδάφιση του παλιού αρχοντικού αισθανόμουνα ταυτόχρονα και μια κατεδάφιση μνήμης και ιστορίας, με μια πράξη διαγραφής όλων των παλιών αναμνήσεων μιας ολόκληρης ζωής, τόσο πολύτιμων και αναντικατάστατων.

Πρόσωπα και γεγονότα, ιστορίες που ξεπηδούσαν μέσα από τις μεγάλες κάμαρες με τα ψηλά παράθυρα και τα ταβάνια, πίσω από τα λευκά κολωνάκια και τα σκιερά μπαλκόνια σαν από παραμύθι και να ξυπνούν κρυμμένα συναισθήματα από ζωές που πέρασαν και άφησαν ανεξίτηλα τα χνάρια τους κάτω απο τα κόκκινα αυτά κεραμίδια. Ακόμη και ο μεγάλος κήπος με τα δέντρα και τα λουλούδια όλα θύματα της ανθρώπινης απληστείας, θυσία στον βωμό της λεγόμενης ανάπτυξης.

Μετά το ισχυρό σοκ φυσικό επακόλουθο η αντίδραση, με μόνο όπλο στο χέρι το πινέλο και τα χρώματα που για άλλη μια φορά αποδεικνύονται ως η μοναδική μου διαφυγή. Πάνω στον άψυχο και λευκό καμβά άρχισα τις προσπάθειες μιας εικαστικής αναπαράστασης όλων αυτών που είχαν χαθεί τόσο άδικα με μοναδική φιλοδοξία την διατήριση της μνήμης.

Με ένα καθαρά περιγραφικό και σκηνογραφικό θα έλεγα τρόπο και μια προσωπική συναισθηματική προσέγγιση χωρίς ίχνος υπερβολής προσπάθησα να αποδώσω όσο πιο καλά και πιστά μπορούσα την χαμένη ομορφιά ενός παλιού αρχοντικού που τώρα δεν υπάρχει.

Σήμερα δεν μπορώ να έχω την ίδια θέα από το παράθυρο μου, η γειτονιά μας έγινε μοντέρνα με πολυόροφες οικοδομές, το πράσινο γίνεται γκρίζο, ακόμη και ο ήλιος κρύβεται όλο και πιο πολύ σαν να μη θέλει να γίνεται και αυτός συνένοχος στο έγκλημα. Μοναδική παρηγοριά η ταπεινή αυτή ζωγραφιά που χωρίς ιδιαίτερες καλλιτεχνικές αξιώσεις προσπαθεί να θυμίζει με τον τρόπο της μια άλλη περασμένη εποχή που έμεινε πλέον στην ιστορία.

Στέλιος Μυτίδης

Τίτλος έργου:  Οδός Αγ. Σπυρίδωνος Νο 4

Υλικό: Λάδι σε καμβά

Διαστάσεις: 30x20 inches