Να είμαι, να υπάρχω και όλα τα άλλα έρχονται. Ετσι απλά σε προσκυνώ Θεέ....

Κι όσο περπατώ λίγο-λίγο, μέρα με την μέρα, όλα σιγά-σιγά αλλάζουν, εξελίσσονται, βαθαίνουν, ψηλώνουν στα μάτια μου εμπρός.

Ανασαίνω και γεμίζω-άχ ψυχή μου δεν σ' ορίζω....

Κι ο τεχνοκράτης με χαζεύει...με κοροιδεύει μωρέ...Κρυφά του με ζηλεύει, γιατί εγώ τον ήλιο βλέπω κι εκείνος τα κουμπιά του...στα σκοτεινά σοκάκια του και στην κλειστή καρδιά του....

Δεν θέλω τα χλιδάτα-τα ρουμπινάτα υφάσματα και τα παχιά στο μάτι.

Δεν θέλω βίλλες-κότερα και της ψευτιάς το όνειρο μωρέ....

Την αγκαλιά σου βρε ζωή ποθώ -να τρέξω στα χορτάρια- να κολυμπήσω στα καθάρια σου νερά- ν' ανέβω τα βουνά σου.

Κι άν έμορφη σε φώναζα

πάλι έμορφη θα σε γεννήσω ξανά...."

Τίτλος Έργου: Τρισήλιον

Υλικό: Κολάζ