Μερικές χιλιάδες χρόνια αργότερα, το νησί άρχισε να φιλοξενεί ένα άκρως ενδιαφέρον διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ για θέματα υγείας. Η εποχή που οι αρχαίοι Κώοι για να τιμήσουν το θεό της ιατρικής οργάνωναν τελετές στις οποίες πρόσφεραν θυσίες είχε περάσει ανεπιστρεπτί. Πλέον η θυσία είναι το πλούσιο πολιτιστικό έργο που αφήνει το φεστιβάλ που έγινε θεσμός. Το Αrt magazine βρέθηκε στο νησί και όσο άντεξε έβλεπε ταινίες. Στον υπόλοιπο χρόνο έγγραφε, αποτύπωνε τον παλμό του κοινού, έπαιρνε συνεντεύξεις και παρακολουθούσε τα παράλληλα δρώμενα και τις ομορφιές του νησιού.

Μια ιδιαίτερα σπάνια εμπειρία σίγουρα ήτανε ο Όρκος του Ιπποκράτη, με όλο το τελετουργικό να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας και να αιχμαλωτίζεται από τον φακό μας.

Art magazine on screen

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου

• Παρενέργειες: Άνοιγμα για το φεστιβάλ με την μικρού μήκους ταινία του Γιώργου Γκόρτσου και της Ανθής Αποστόλου. Η τεχνική που χρησιμοποιήθηκε λέγεται ?Stop Frame Animation?, μια τεχνική πρωτόγνωρη για το ζευγάρι που όμως τόλμησε και δημιούργησε αυτή την μικρού μήκους ταινία.
  
  
  
  Το αποτέλεσμα άκρως αξιόλογο σε ένα 5 λεπτο που μας έκανε να αναλογιστούμε τι επιπτώσεις έχει μια καθημερινή μας κίνηση στον κόσμο γύρω μας!
  
  
• Horseboy: H ταινία αφηγείται την ιστορία του αυτιστικού Rowan και της οικογένειάς του στις Ην. Πολιτείες. Οι γονείς του αποφασίζουν να κάνουν ένα τρελό ταξίδι στην Μογγολία για να γιατρέψουν ή τουλάχιστον να περιορίσουν τις συνέπειες του αυτισμού με αφορμή την αγάπη-εμμονή του Rowan με τα ζώα, αλλά και μέσω του σαμανισμού που ήδη γνώριζε ο πατέρας του Rupert. Η σκηνοθεσία μια τέτοιας ταινίας ήταν ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση, γεγονός που επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο σκηνοθέτης Μισέλ Οριόν Σκότ μετά την προβολή της ταινίας. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ήταν ιδιαίτερα δύσκολο και αρκετά κουραστικό να ιππεύεις και να κινηματογραφείς ταυτόχρονα, να σταματάς να συνεχίζεις πεζός και να συντονίζεις το συνεργείο που έκανε τα ανάλογα καθ' όλη την διάρκεια της πορείας της οικογένειας στα βάθη της Μογγολίας. Χρειάστηκε επιπλέον να εξηγήσει στο τελευταίο και ισχυρότερο σαμάνο Gost τους λόγους που γίνεται αυτή η ταινία ώστε να του επιτραπεί να κινηματογραφήσει την τελετή-θεραπεία. Σε ερώτηση του κοινού πως είναι σήμερα ο Rowan, ο Michel είπε ότι το παιδί εξακολουθεί να είναι αυτιστικό αλλά πλέον δεν έχει αδυναμία κοινωνικής αλληλεπίδρασης και μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί.
  
  Το αποτέλεσμα δικαίωσε τους δημιουργούς και ικανοποίησε το κοινό που σίγουρα έχει να συζητάει για καιρό την ταινία αυτή που ισορροπεί άψογα ανάμεσα στο θρήνο και στην ελπίδα, εξετάζει την εικόνα του Δυτικού πολιτισμού για την ανίατη νόσο αλλά και την κουλτούρα των Σαμάνων και τις ιαματικές τελετουργίες τους, ενώ μοιράζει εξίσου δημιουργικά τον χρόνο της τόσο στην νόσο και τον μικρό Rowan όσο και στο ίδιο το ζευγάρι που τόλμησε να κάνει κάτι τόσο διαφορετικό - και για πολλούς επικίνδυνο - με σκοπό να βοηθήσουν το παιδί τους αλλά και να ελευθερωθούν και οι ίδιοι εν τέλει.

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου

• Μη με Λησμονεί: Η ταινία πραγματεύεται την ικανότητα της μνήμης και το κατά πόσο είναι το κλειδί της ταυτότητας μας. Μια γυναίκα αγοράζει ένα κοινό κραγιόν και ανακαλύπτει την μυρωδιά της μητέρας της. Ολόκληροι κόσμοι κατασκευάζονται και προβάλλονται μπροστά στα μάτια μας, μπορούμε να πλοηγηθούμε να ανακαλέσουμε συγκεκριμένους διαλόγους, αισθήσεις που μας συντάραξαν και ως ενός σημείου μας καθόρισαν. Κάθε δευτερόλεπτο που περνά, γίνεται ανάμνηση; Πώς επιλέγει ο εγκέφαλος απ' όλη την πληροφορία τι θα κρατήσει ως ανάμνηση, δηλαδή ποια πληροφορία θα μπορεί να ανασύρεται εύκολα ή θα περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να ανασυνταχθεί και να κατακλύσει τις αισθήσεις μας; Μπορούμε να γελάσουμε, να κλάψουμε ακόμα και να τρομάξουμε από μια ανάμνηση. Μπορούμε να αποκτήσουμε φοβίες όταν συμβαίνουν τραυματικές εμπειρίες σε νεαρή ηλικία. Μπορούν να κατασκευαστούν μνήμες; Σύμφωνα με την ταινία, ναι, γίνεται και αυτό. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, υπάρχει το ενδεχόμενο ως παιδί και ακούγοντας μια ιστορία από κοντινό μας πρόσωπο, ξανά και ξανά, μπορεί να αποθηκευτεί ως δική μας και να αναπαράγεται ως τέτοια για το υπόλοιπο της ζωής μας.
  
  Μάλιστα είμαστε βέβαιοι ότι είναι δική μας μέχρι που ο μάρτυρας του πραγματικού συμβάντος μας αποδείξει το αντίθετο. Οι μνήμη μας είναι κάτι ιδιαίτερα προσωπικό, αρκετές φορές κατασκευάζεται και εμπλουτίζεται με στοιχεία μυθοπλασίας. Ίσως έτσι να εξηγείται γιατί αποφεύγουμε συγκεκριμένες τοποθεσίες ή είδη μουσικής ή ψάχνουμε τους παλιούς μας συμμαθητές για να ανασύρουμε, παλιές αλλά σίγουρα πολύτιμες αναμνήσεις.
  
  
• Καθηλωμένη στην Πραγματικότητα: Η Τζέσικα παρ' όλο που διαγνώστηκε με Σπονδυλική Μυϊκή Ατροφία έγινε σπουδαία καλλιτέχνης. Η ζωή της πραγματικά πολύ δύσκολη, αφού για οτιδήποτε χρειάζεται βοήθεια. Η αδυναμία κίνησης την έχει κάνει υπέρβαρη. Υπέρβαρη σε βαθμό που για να πλυθεί χρειάζεται έναν μικρό γερανό για να σηκωθεί και να τοποθετηθεί στην μπανιέρα. Μπορεί όμως να χρησιμοποιήσει τα χέρια της, πράγμα που το έκανε από μικρή. Ζωγράφιζε μόνιμα στον τοίχο του σπιτιού της και οι γονείς της την μάλωναν και κάθε μέρα τον καθάριζαν. Είχε μόνιμα την ανάγκη να εκφραστεί και έτσι επέμενε, συνέχιζε καθημερινά να ζωγραφίζει αυτόν τον τοίχο. Μέχρι που μια μέρα η μητέρα της έδωσε περισσότερο χρόνο στην ζωγραφική της κόρης της, θεώρησε ότι είναι πολύ εξελιγμένη για την ηλικία της και κάπως έτσι της αγόρασε υλικά ζωγραφικής. Η ταινία δεν μας δίνει πολλές λεπτομέρειες για το αν σπούδασε τελικά, φαίνεται πάντως να πραγματοποιεί εκθέσεις με τα έργα της. Η ταινία είναι μόλις 12 λεπτά και είναι άκρως καταιγιστική. Καταρρίπτει κοινωνικά πρότυπα, αποτυπώνει την δύναμη της έκφρασης και της Τέχνης.
  
  Το θέαμα είναι δυσάρεστο, ένας κόμπος σφίγγει το στομάχι μου καθ' όλη την διάρκεια. Αυτή η γυναίκα δεν μπορεί να ζήσει πολλά από αυτά που οι υπόλοιποι θεωρούμε ως δεδομένα. Είναι θυμωμένη με τους ανθρώπους, που δεν μπορούν να δεχτούν την διαφορετικότητα, δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αξίζει τον ίδιο σεβασμό και έχει τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με τους υπόλοιπους. Δικαίωμα να ζήσει και να γίνει αποδεκτή. Η Τέχνη την βοήθησε να εκφραστεί, να δείξει ποια πραγματικά είναι...
• Ένας Καλός Άντρας: Πήγαμε με τις καλύτερες προθέσεις σε αυτό το φιλμ. Το θέμα του έδειχνε να έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν και ελαφρώς αλλόκοτο από την σύντομη περιγραφή του προγράμματος του Φεστιβάλ. ?Ο Κρις είναι παντρεμένος με την παραπληγική Ρέιτσελ και ζουν στη φάρμα τους. Ο ερχομός του δεύτερου παιδιού τους, οδηγεί τον Κρις στην λειτουργία ενός οίκου ανοχής.?
  
  Ο Κρις είναι ένας καλός άντρας. Είναι ένας άντρας που ερωτεύτηκε και άφησε έγκυο την γυναίκα του. Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι λίγες ώρες μετά την αναγγελία των γιατρών ότι το ζευγάρι περιμένει παιδί, η Ρέιτσελ παθαίνει εγκεφαλικό. Ο λόγος που δεν πέθανε ήταν γιατί δούλευε σε νοσοκομείο και δέχτηκε άμεσα βοήθεια. Έζησε αλλά έμεινε εξ ολοκλήρου παράλυτη, με την ιδιαιτερότητα όμως να λειτουργεί απόλυτα η αίσθηση της αφής! Ο Κρις όχι μόνο δεν την άφησε, την παντρεύτηκε και την φρόντιζε καθημερινά. Δημιούργησαν μια υγιή οικογένεια, όταν όμως ο Κρις άρχισε να ζορίζεται οικονομικά είχε την ιδέα να ανοίξει έναν οίκο ανοχής. Πράγμα και που έκανε, ζήτησε την βοήθεια ενός καλού του φίλου και μαζί απο κοινού με μπόλικη προσωπική δουλειά και αυτοχρηματοδότηση κατάφεραν ? εν μέσω έντονων αντιδράσεων και δικαστηρίων ? να ανοίξουν το ?μαγαζί? που θα του έλυνε τα προβλήματα. Αυτό δεν έγινε και κάπως έτσι ο Κρις αρχισε και πάλι να κάνει αυτό που ήξερε. Ήταν γεωργός όχι προαγωγός ? όπως χαρακτηριστικά του αναφέρει ο έφηβος γιος του.
  
  Η ταινία είχε ένα ενδιαφέρον θέμα, προσωπικά όμως με άφησε αδιάφορο. Πέραν της ιστορίας του ζευγαριού που θα μπορούσε να αναλυθεί σε ένα μικρό ταινιάκι διάρκειας 20 λεπτών, είδαμε το χτίσιμο ενός οίκου ανοχής, πως γίνεται το marketing ενος τέτοιου μαγαζιού, πως γδέρνονται τα αρνιά και ένα σωρό άλλες, παράπλευρες και παράλληλες μικρές ιστορίες που τελικά αποδιοργάνωσαν το φίλμ.
• Η χαρά της προσφοράς: Μια ενδιαφέρουσα ταινία μικρού μήκους που μας περνάει από το πρόβλημα της υγιεινής των γυναικών - στις δύσκολες τους ημέρες - στην Ινδία και την προσπάθεια ενός ανθρώπου να κάνει κάτι γι' αυτό για να καταλήξει με το όνειρο μιας μητέρας που πέρασε στο παιδί της και έγινε τελικά πραγματικότητα. Το ?όνειρο? δεν ήταν τίποτε άλλο από την δημιουργία ενός νοσοκομείου που θα βοηθούσε του ανήμπορους και φτωχούς πολίτες. Γι αυτό της το όνειρο μάζευε 20 χρόνια χρήματα για να καταφέρει να συγκεντρώσει το ποσό των 400 δολαρίων! Έτσι πήρε τις αποταμιεύσεις της και χτύπησε πόρτες για να δημιουργήσει το νοσοκομείο που ονειρευόταν! Αρκετοί την χλεύασαν, όχι όμως και ο γιος της που έχοντας τελειώσει γιατρός επέλεξε να προσφέρει και ταυτόχρονα να πραγματοποιήσει το όνειρο της μητέρας του.
• Εν ψυχρώ: Ένα ιδιαίτερα τολμηρό φίλμ που προετοιμάστηκε απο το καλοκαίρι του 2001 με συλλογή στοιχείων απο διάφορα υλικά, συνεντεύξεις, βιντεο-ημερολόγια και μαρτυρίες συγγενών και φίλων της πρωταγωνίστριας. Το φίλμ ειναι τολμηρό γιατί η σκηνοθέτις είναι και η πρωταγωνίστρια και σκοπό έχει την παρατήρησή της για την ψύχωση, μια κατάσταση που θεωρείται ακόμα και σήμερα ταμπού. Η Gamma Bak είχε απο τα μέσα της δεκαετίας του '90 πολλές ψυχωτικές κρίσεις που αντιμετωπίστηκαν με την εισαγωγή της σε νοσοκομεία για ψυχικές ασθένειες. Μέσω της κινηματογράφησης εξιστορεί τη μάχη της ενάντια στην ψυχική νόσο, έως το στάδιο που έχει αγγίξει τα όρια του φυσιολογικού και την μοναξιά που μπορεί να την κυριέψει όταν είναι ο μόνη υπεύθυνη για την κατάσταση της.
  
  Ως δομή, το φίλμ ήταν προβληματικό, το μοντάζ της ταινίας περιγράφει απόλυτα την θεματολογία (σχιζοφρένεια) με μια ψυχωτική μουσική που αρχικά ίσως να μας καθήλωσε αλλά μετά από 30 λεπτά έγινε κουραστική. Έξυπνο και άμεσο εύρημα οι τίτλοι τέλους που περιείχαν δεκάδες αράδων με τίτλους από φάρμακα που της χορήγησαν οι γιατροί την τελευταία εικοσαετία.

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου

• H Ζωή είναι καταπληκτική: Δυο χρόνια μετά τον τραγικό θάνατο του γιου της, η Τερέζα Ανιελάκ ξεκινάει να ανακαλύψει τον λήπτη της καρδιάς του γιου της, αφού ο γιος της είχε χαρακτηριστεί κλινικά νεκρός. Στην Πολωνία η ταυτότητα του δότη όσο και του λήπτη μοσχεύματος δεν αποκαλύπτονται οπότε το έργο της ήταν δύσκολο. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον ήταν το κομμάτι της ταινίας με πλάνα από επέμβαση μεταμόσχευσης καρδιάς. Μόνο δέος μπορείς να νιώσεις με τέτοιες εικόνες. Ένα ακόμα δυνατό θέμα χωρίς την ανάλογη σκηνοθεσία να το ενισχύει. Πέρασε και δεν ακούμπησε!
  
  
• Τα αγαπουλίνια: Η αναπηρία παραμένει ταμπού στην κοινωνία μας. Πολλοί αποφεύγουν τη συναναστροφή με ανθρώπους με αναπηρίες, καθώς δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν. Στην πραγματικότητα, έχουν τα ίδια όνειρα, επιθυμίες, ανάγκες και φιλοδοξίες με όλους μας. Οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν στο ντοκιμαντέρ του Ραφάλ Σκάλσκι είναι άνθρωποι που παρ΄ όλους τους περιορισμούς, ζουν τη ζωή απολαμβάνοντας την κάθε στιγμή. Αντί να αποφεύγουν τα καθημερινά προβλήματα, βρίσκουν το κουράγιο να τα αντιμετωπίσουν. Όλοι οι ήρωες έχουν κάποιον στη ζωή τους. Ο Κρις που κάθεται σε αναπηρική καρέκλα μοιράζεται τη ζωή του με την Όλα που έχει και αυτή την «διαφορετικότητά» της ενώ ο τυφλός Γκρέγκορζ και η ανάπηρη Άνια δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χώρια. «Αυτός είναι τα πόδια μου κι εγώ είμαι τα μάτια του» λέει η Άνια. Η 5χρονη Βικτώρια είναι ο καρπός του έρωτα της κινητικά ανάπηρης ?Ελλα και του απόλυτα φυσιολογικού συζύγου της Ραφάλ. Όλοι οι ήρωες αρνούνται να νιώσουν διαφορετικοί ή κατώτεροι.
  
  Η ταινία αυτή μας άγγιξε και κατάφερε μέσω της σκηνοθεσίας και τις εξαιρετικής φωτογραφίας να κερδίσει υπογράμμιση και αστεράκι στον κατάλογο μας!

Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου

• Ταξίδι γεύσεων: Το φιλμ εξερευνά τις διαπροσωπικές σχέσεις που θρέφει το φαγητό. Το να τρως είναι μία παγκόσμια εμπειρία και αυτό το ντοκιμαντέρ ταξιδεύει το κοινό σε ολόκληρη την Ιαπωνία και παρουσιάζει πως μπορούμε να ζούμε καλύτερα τη ζωή μας, μέσα από την καθημερινή ιεροτελεστία του φαγητού. Ένα αρκετά ενδιαφέρον φιλμ για τους λάτρεις τους φαγητού και όχι μόνο!
  
  
• Η αγάπη και η τέχνη της προσφοράς: Το Νοέμβριο του 2007 ο συνθέτης και κινηματογραφιστής Σάιμον Γιουτζίν ταξίδεψε στην Ινδία για να συναντήσει τον πνευματικό ηγέτη και γκουρού της γιόγκα, Σουάμι Σατγιανάντα, ιδρυτή της Σχολής Μπιχάρ. Σκοπός του ήταν να του πάρει συνέντευξη στα πλαίσια ενός ντοκιμαντέρ που γύριζε με θέμα την αγάπη. Το γεγονός ότι ο Σατγιανάντα είχε εδώ και καιρό απομονωθεί πλήρως, έκανε την αποστολή του σχεδόν αδύνατη, όπως πολλοί τον είχαν προειδοποιήσει. Αλλά κατάφερε να τον συναντήσει και όχι μόνο αυτό. Σε μία μαγική συγκυρία, τον προσκάλεσαν να μείνει περισσότερο για να παρακολουθήσει και να κινηματογραφήσει ένα αρχαίο ταντρικό φεστιβάλ που πραγματοποιείτο στο ναό. Το Sat Chandi Mahayajna ? Σατ Τσάντι Μαχαγιάνζα.
  
  Η ταινία μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις βομβαρδίζοντας μας με εικόνες και φιλοσοφικούς προβληματισμούς για τον άνθρωπο και την θέση του στο σύμπαν. Το θέμα της ήταν ιδιαίτερο και η σκηνοθεσία κατάφερε να υποστηρίξει και σε αρκετές περιπτώσεις να αναδείξει τους προβληματισμούς της. Ήταν σίγουρα μια απο τις κορυφαίες ταινίες που είδαμε.
  
  
• Το λάθος: Ένας βενζινοπώλης είχε ένα μικρό αυτοκινητιστικό ατύχημα και νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Όμως λόγω ενός ιατρικού λάθους ο γιατρός του ανακοινώνει ότι του έγιναν περαιτέρω εξετάσεις. Το φιλμ είναι άκρως απολαυστικό περιγράφοντας γλαφυρά ένα μέρος της κουλτούρας του Έλληνα και ο σκηνοθέτης Χάρης Σταθόπουλος το περιέγραψε πολύ εύστοχα!
  
  Γελάσαμε πολύ και σίγουρα το είχαμε ανάγκη. Οι ενέσεις χιούμορ σε ένα φεστιβάλ με δύσκολη και σε γενικές γραμμές ?βαριά? θεματολογία είναι απαραίτητες!
• Ο στυτικός άνδρας: H ταινία ακολουθεί την ιστορία ενός μικρού χαπιού που εμφανίστηκε στην αγορά πριν από 10 χρόνια και αναποδογύρισε τον κόσμο. Αυτά τα μικρά μπλε διαμάντια είναι γνωστά ως Βιάγκρα. Με αρκετές δόσεις περιέργειας και χιούμορ, ο σκηνοθέτης αποκαλύπτει μία ιστορία σχετικά με την ανδροπρέπεια, τις αγωνίες και τη γενικότερη κατάσταση του σύγχρονου άντρα.
  
  Το φιλμ κατάφερε να μας προβληματίσει!
  
  
• Το αρχαίον Όστρακον: Πώς και γιατί οι αρχαίες ελληνικές λέξεις, τα αρχαία ελληνικά νοήματα και η αρχαία ελληνική φιλοσοφία καθορίζουν ακόμα και σήμερα, μετά από 2.500 χρόνια τη ζωή μας;! Γιατί το «όστρακο» - που βγαίνει από το «οστούν» - που βγαίνει από το χώμα είναι το πιο σκληρό υλικό που υπάρχει στη φύση;! Πώς το χώμα μετατρέπεται σε κόκαλο και προστατεύει τον εγκέφαλο;! Είναι αλήθεια «ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ» του Ηράκλειτου;!
  
  Το φιλμ ήταν σύντομο και απολαυστικό, ότι πρέπει για το Σαββατόβραδο. Παράλληλα μας έκανε να προβληματιστούμε για το κεραμικό υλικό, το μόνο υλικό που αντέχει τις θερμοκρασίες τριβής των δορυφόρων - και λοιπών αεροσκαφών - όταν αυτά εκσφενδονίζονται στο διάστημα και βέβαια σχεδόν μας "επέβαλε" μια συνέντευξη με τον χειμαρρώδη δημιουργό της Νίκο Αλευρά!

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου

• Δεν μπορείς να φανταστείς: Η ταινία είναι ένα ένας συνδυασμός ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας που έχει να κάνει με τον εθισμό στα βιντεοπαιχνίδια, ένα κοινωνικό φαινόμενο που απειλεί τους νέους σε παγκόσμιο επίπεδο. Μέσα από την ιστορία του Κριστιάν, μία ακραία περίπτωση εθισμένου στα βιντεοπαιχνίδια, η ταινία αναλύει την ψυχολογία των εθισμένων. Μία μέρα, εξαιτίας μίας ολικής συσκότισης, αναγκάζεται να έρθει σε επαφή με τον πραγματικό κόσμο και γνωρίζει ένα κορίτσι που θα του αλλάξει τη ζωή. Η αφήγηση της ιστορίας του Κριστιάν εναλλάσσεται μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας, με συνεντεύξεις ειδικών ψυχολόγων στα θέματα εθισμού στα βιντεοπαιχνίδια.
  
  Το φιλμ αποτέλεσε μια πραγματική έκπληξη κυριολεκτικά της τελευταίας στιγμής, αφού για καλή μας τύχη την είδαμε γιατί την προηγούμενη είχε κάποιο τεχνικό πρόβλημα. Η Ελληνίδα σκηνοθέτις, εγκατεστημένη πλέον στην Ιταλία κατάφερε να δημιουργήσει ένα φιλμ που μας προβλημάτισε με μια πολύ απλή όσο και ξεκάθαρη ιστορία. Αυτή ενός gamer που έχει χάσει την επαφή με την πραγματικότητα λόγω της αυτο-απομόνωσης του. Όπως είπε και μια ενθουσιασμένη κυρία ? Το φιλμ πρέπει να παρουσιαστεί σε όλα τα σχολεία της χώρας?.
  
  Συμφωνούμε και επαυξάνουμε. Η ζωή είναι πάντα έξω από το κουτί.
  
  
• Νέοι στην ψυχή: Στιγματισμένοι με την ονομασία «συνταξιούχοι που συμπεριφέρονται άσχημα», η ομάδα «Για πάντα Νέοι» είναι μία χορωδία που δεν έχει προηγούμενο. Με μέσο όρο ηλικίας τα 80 έτη, οι ερμηνείες τους σε ?ροκ εντ ρολ? τραγούδια όπως των Coldplay (Κόλντπλεϊ), Hendrix (Χέντριξ) και The Clash (Δε Κλας) έχουν αποσπάσει εκπληκτικές κριτικές σε όλο τον κόσμο. Αυτό το συγκινητικό ντοκιμαντέρ παρακολουθεί κάποια μέλη της χορωδίας και την προετοιμασία τους για μια νέα παράσταση. Στα στόματα αυτών των ηλικιωμένων, οι στίχοι των τραγουδιών αποκτούν νέα βαρύτητα, ξεπερνώντας τα ταμπού που ισχύουν για την τρίτη ηλικία, στην αγάπη, στο σεξ και στο θάνατο. Το αποτέλεσμα είναι ένα συγκινητικό και συχνά αστείο πορτραίτο μιας ομάδας ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να έχουν μεγαλώσει στα χρόνια, αλλά αρνούνται να μεγαλώσουν στην ψυχή.
  
  Ήταν η ιδανική ταινία για να κλείσει ένα πραγματικά μοναδικό φεστιβάλ! Γελάσαμε με την καρδιά μας αλλά και συγκινηθήκαμε όταν μερικά απο τα μέλη της χορωδίας έχασαν την μάχη με την ζωή πριν την ζωντανή τους εμφάνιση. ?Δίψα για ζωή? θα μπορούσε να είναι ένας άλλος, το ίδιο ουσιαστικός τίτλος που θα μπορούσε να έχει η ταινία. Σύμφωνα με τον δημιουργό της Stephen Walker θα την δείτε όλοι σε ένα-δυο χρόνια, αφού ήδη μεγάλο στούντιο του Hollywood ζήτησε τα δικαιώματα της και χρησιμοποιώντας πραγματικούς ηθοποιούς θα την φέρει στις μεγάλες αίθουσες.

Ευχόμαστε το φεστιβάλ ?Ιπποκράτης? να συνεχίσει το έργο του και να προβάλλει την χώρα μας σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Πρόκειται για ένα μοναδικό φεστιβάλ διεθνώς, με θεματολογία που σχετίζεται με την υγεία. Δεν υπάρχει ιδανικότερος χώρος στον πλανήτη απ' αυτόν του νησιού της Κω, της γενέτειρας του Ιπποκράτη για ένα φεστιβάλ σαν και αυτό, ένα φεστιβάλ που προσφέρει ξεκάθαρα ψυχαγωγία και γνώση για θέματα που αφορούν όλους μας.

Επίσης σημαντική πρωτοβουλία του φεστιβάλ ήταν οι συζητήσεις στην πλατεία Ελευθερίας, κάθε μεσημέρι στις 12.30-14:00π.μ όπου σκηνοθέτες, δημοσιογράφοι και κοινό συζητούσαν για τις ταινίες της προηγούμενης ημέρας. Μια διαδικασία απόλυτα ελεύθερη και άκρως δημιουργική όπου εξίσωνε τους δημιουργούς με το κοινό κάνοντας τους προσιτούς και βέβαια ταυτόχρονα έλυνε όποιες απορίες υπήρχαν σχετικά με τους ίδιους τους σκηνοθέτες ή την θεματολογία τους.

Η άψογη διοργάνωση, η κουβέντα στην πλατεία, ο λαμπερός μας ήλιος, οι πανέμορφες παραλίες, τα τείχη και το κάστρο, οι ποδηλατόδρομοι, το αγγλομαθές προσωπικό των καταστημάτων και τέλος η Ελληνική κουζίνα μας... έκαναν τους σκηνοθέτες να περιγράφουν με άκρως κολακευτικά σχόλια το φετινό φεστιβάλ και την εμπειρία τους  στο μαγευτικό νησί της Κω.

Εις ανώτερα και στο επανειδήν!