Το Πιάνο Τρίο αρ.6 Κ.548 σε ντο μείζονα του Μότσαρτ αποτελεί ένα εξαίσιο δείγμα της όψιμης συνθετικής περιόδου του κορυφαίου συνθέτη. Ο Μότσαρτ, όπως και σε όλες τις συνθέσεις του σε αυτό το είδος, αναδεικνύει το βιολοντσέλο και συχνά του δίνει σολιστικό ρόλο, όπως στο λυρικό andante cantabile που η μελαγχολία του συγκλονίζει. Τα ‘περιπετειώδη’ μέρη του πιάνου ο Μότσαρτ τα έγραψε ώστε να τα ερμηνεύσει ο ίδιος και να εδραιώσει τη φήμη του ως βιρτουόζου του οργάνου.

Το Πιάνο Τρίο No.1, έργο 49 σε ρε ελάσσονα του Μέντελσον αποτελεί μία από τις δημοφιλέστερες μουσικές δωματίου του ιδιοφυούς συνθέτη. Ύστερα από προτροπή του συνθέτη και φίλου του Φέρτιναντ Χίλλερ έγραψε πιο δεξιοτεχνικά περάσματα για το πιάνο και του προσέδωσε κυρίαρχο ρόλο. Παράλληλα, προσάρμοσε το ύφος του έργου σε πιο ρομαντικό στυλ, θυμίζοντας έντονα Σούμαν, ο οποίος με τη σειρά του ενθουσιάστηκε τόσο με το συγκεκριμένο έργο, που το χαρακτήρισε το πλέον αριστουργηματικό της εποχής και ανακήρυξε τον Μέντελσον ως τον ‘Μότσαρτ του 19ου αιώνα’.

Το πρόγραμμα ολοκληρώνεται με δύο εντυπωσιακούς χορούς από την πένα του Γιόχαν Στράους του νεότερου. Ένα επιδεικτικό βαλς που εναλλάσσει την τολμηρότητα με την αναπόληση και μία σπιρτόζικη πόλκα που μας ξεσηκώνει. Οι ‘Βιεννέζικες Μπομπονιέρες’ συνδυάζουν το βιεννέζικο βαλς με μία χαρακτηριστική παριζιάνικη ατμόσφαιρα, ενώ και ο ίδιος ο τίτλος του έργου συνδυάζει τις δύο πόλεις, λόγω του ότι γράφτηκε για την πριγκίπισσα Παουλίνε, τη σύζυγο του αυστριακού πρέσβη στο Παρίσι. Το μυστήριο του τίτλου Tritsch–Tratsch της πόλκας του Στράους παρέμεινε άλυτο, αν και οι επικρατέστερες θεωρίες υποστηρίζουν ότι αναφέρεται στην αγαπημένη ενασχόληση των βιεννέζων με το κουτσομπολιό ή ότι πήρε το όνομα από το σκυλάκι της συζύγου του συνθέτη. Αν αναλογιστούμε όμως ότι ο Στράους είχε αναπτύξει ένα ειδύλλιο με μία Ρωσίδα σε μια περιοδεία του εκείνη την εποχή, δεν αποκλείεται να ισχύουν και οι δύο.