Τα έργα που παρουσιάζονται είναι χειροποίητα κεραμικά, υφαντά και φωτογραφίες από την σειρά Holy Women και έχουν δημιουργηθεί τα δύο τελευταία χρόνια.

Η επιλογή του καλλιτέχνη, ο οποίος ζει ανάμεσα στην Νέα Υόρκη και την Αθήνα, να παρουσιάσει τη συγκεκριμένη δουλειά του στην Πάτρα έχει να κάνει, όπως ο ίδιος λέει, με το γεγονός ότι μοιράζεται ιστορία με την πόλη έχοντας διδάξει από το 2004 έως το 2011 στο Πανεπιστήμιο Πατρών και έχοντας συνεργαστεί με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας και την Πολιτιστική Πρωτεύουσα το 2006 και έχει αναπτύξει δεσμούς υιοθετημένης πατρίδας με την πόλη.

Τα έργα ανήκουν στη θεματική, πάνω στην οποία εργάζεται, περισσότερο από δέκα χρόνια: τη γυναικεία αφήγηση. Η πρακτική της ενδυνάμωσης, της μη-πατριαρχικής και μη-ηγεμονικής ιστορίας, έχει εμφανιστεί σε παραστάσεις που έχει σκηνοθετήσει και δημιουργήσει εικαστικά στην Royal Opera House / Covent Garden (2003), σε εγκαταστάσεις εξωτερικού χώρου στο Ευρωπαΐκό Πολιτιστικό Κέντρο των Δελφών (2009), σε φωτογραφικές σειρές στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης στο Ρέθυμνο (2011), στην βιντεοεγκατάσταση Wedding Cave στο βιομηχανικό χώρο Πειραιώς 260 (2015) και τώρα μέχρι και τον Ιανουάριο 2017 στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στην Θεσσαλονίκη με βιντεοεγκατάσταση.

Ένα σύμβολο που εμφανίζεται σε όλες τις δουλειές του, με αυτή την θεματική, είναι αυτό του νυφικού. Το ένδυμα αυτό είναι ένα κοινωνικό εργαλείο για την τελετή μετάβασης της κόρης σε μητέρα. Η επιτέλεση αυτής της πράξης είναι μία μετέωρη τελετή μετάβασης, όπου το “κείμενό” της είναι υπέρ- , συν- και τελικά υπό - κείμενο. Πώς διαχειριζόμαστε τις ιστορίες που έχουμε παραλάβει από τα γυναικεία οικογενειακά μας δέντρα και σε τί χώρο ίστανται; Ποιόν χώρο της ανδροκρατικής ιστορίας κάθε οικογένειας συν-χωρούν; Ποιες είναι οι παράλληλες αφηγήσεις που οριοθετούν και διανοίγουν τις καθολικές; Ο εικαστικός διερευνά το δραστικό υποκείμενο της συντρέχτρας που υφαίνει διαρκώς. Οι Πηνελόπες της ζωής μας, από τις προγόνους μέχρι τις απογόνους που μας προσέχουν και συνυφαίνουν τις ιστορίες μας με υπομονή, διαθεσιμότητα και πρόνοια.

Το υφαίνειν έρχεται στις κουβέντες με τις συνομιλίες που έχει με αρκετές γυναίκες συγγραφείς τα τελευταία χρόνια με την πιο σημαντική αυτής με την πολυβραβευμένη συγγραφέα Μάργκαρετ Άτγουντ το 2015. Η ίδια στα κείμενα της αναφέρει: “... καθώς το υπαγόρευε η θρησκευτική μου προσήλωση, όλη μέρα δούλευα στον αργαλειό μου, υφαίνοντας μ’ επιμέλεια ... όμως τη νύχτα ξήλωνα όσα είχα κάνει ...”

Διάρκεια έκθεσης: 11 Νοεμβρίου – 3 Δεκεμβρίου 2016