Η λέξη Ladies στην αγγλική, χρησιμοποιείται πολύ συχνά έξω από τις γυναικείες τουαλέτες σε χώρους δημόσιας χρήσης. Δεν είναι τυχαίο, πως οι γυναίκες όταν κλείνουν πίσω τους την πόρτα, θέλουν να περάσουν περισσότερο χρόνο με τον εαυτό τους ή με την φίλη τους, θέλουν να πουν μυστικά, θέλουν να «φρεσκαριστούν», να ανανεώσουν την εικόνα τους. Τέτοιος, συχνά, αποδεικνύεται και ο εικαστικός τρόπος έκφρασης των γυναικών, με διάθεση εκμυστήρευσης, κατάθεσης, αγωνίας, αυτοαναφορικός αλλά ταυτόχρονα αυτοδύναμος και αυτάρκης. Καταφέρνουν, αρκετά συχνά, να συνενώσουν στην εικαστική τους παραγωγή, την παραδοσιακή χειροτεχνική διαδικασία με την μηχανιστική και αναγκαία, αν και συχνά διεκπεραιωτική αναγκαιότητα, της σύγχρονης εικαστικής διεθνώς γλώσσας.

Συμμετέχουν:

Ανδριανή Αμπάβη, Ειρήνη Ανδρούτσου, Χριστίνα Δουμάνη, Γιάννα Καλή, Αναστασία Παπαδοπούλου, Ήρα Σπαγαδώρου

Επιμέλεια έκθεσης: Γεωργία Δαμοπούλου - Καλλιτεχνική Διευθύντρια Εργαστηρίων Τέχνης Κορυδαλλού

Ιστορικός τέχνης: Μαργαρίτα Κολοβού

Οι κυρίες που συμμετέχουν σ? αυτήν την έκθεση έρχονται να «φρεσκάρουν» την εικαστική μας ματιά με την νεοτερικότητά τους. Μας ανοίγουν τις προσωπικές τους πόρτες για να δούμε τις πιο μύχιες εκφάνσεις της ψυχής τους, αυτές που εμπνέουν το εικαστικό τους έργο. Γνωρίζονται από τα χρόνια των σπουδών τους ή της προετοιμασίας τους για την εισαγωγή τους στην Σχολή Καλών Τεχνών της Θεσσαλονίκης ή της Αθήνας, κατοικούν στον Κορυδαλλό και στον Πειραιά, κάποιες συγκατοίκησαν, συνεργάστηκαν, συναντήθηκαν?εν τέλει.

Λίγα λόγια για τα εικαστικά τους έργα:

Η Ανδριανή Αμπάβη μεταμορφώνει το σώμα, παραμορφώνοντάς το, συμπιέζοντας το πλαστικά με την χρήση γυαλιού, που η διαφάνειά του της επιτρέπει να φωτογραφίζει το οπτικό αποτέλεσμα. Εννοιολογικά κάνει αναφορά στις πιέσεις που του ασκούνται, στην εποχή του υλισμού, του άγχους, της τεχνολογίας, του θριάμβου της εξωτερικής αλήθειας, σε βάρος της εσωτερικής εμπειρίας. Με εκλεκτές συγγένειες, σε ό,τι αφορά στην διαδικασία με τον Yves Klein της δεκαετίας του 60' και της αγγλίδας Jenny Saville της δεκαετίας του 90' και ίσως και του λατρεμένου Lucian Freud, αλλά ιδιαίτερα προσωπική στο εικαστικό της αποτέλεσμα, η δουλειά της ενέχει εκτός άλλων και την απόλαυση και την σαγήνη του ερωτικού σώματος.

Η δουλειά που μας παρουσιάζει η Ειρήνη Ανδρούτσου είναι δυναμική, αιχμηρή, επιθετική, πρόκειται για έναν ανάγλυφο κατά κάποιον τρόπο «πουαντιγισμό» (pointillisme). Η διαδικασία της είναι επώδυνη, τρομακτικά επαναληπτική, όχι βέβαια, αισθητικά, μοιάζει με την επαναληπτικότητα του κεντήματος ή του πλεξίματος, θέλει υπομονή και επιμονή. Όπως τα ράστερ ή οι κόκκοι που φαίνονται όταν υπερμεγενθύνουμε μία φωτογραφία ή μία βιντεοπροβολή, συνθέτουν τελικά την εικόνα που βλέπουμε. Σαν την «Πηνελόπη» πλέκει το υφαντό της και στο τέλος διασπά την φόρμα, έτσι ώστε ο θεατής από κοντά να χάνει το αίσθημα του «όλου», να «χάνεται σε μια πινελιά» για να δανειστώ τα λόγια της Marguerite Yourcenar στο Πορτραίτο του ζωγράφου Βανγκ Φο, στα Διηγήματα της Ανατολής,

Στα έργα της Γιάννας Καλή το κοινό συμμετέχει το ίδιο συνωμοτικά και με ευλάβεια στη θέαση ενός κομματιού γαλάζιου ουρανού, μιας φανταστικής ροζ γαλήνης ή της εικονικής ηρεμίας του απείρου. Με ένα δικό της τρόπο συνηγορεί στην ιδέα της ανακάλυψης του έργου από τον θεατή, ο οποίος ως γνήσιος ηδονοβλεψίας καλείται να δει μέσα από ένα ματάκι για να ολοκληρώσει την ανάγνωση του έργου. Μέσω αυτής της διαδικασίας συμβάλλει στην εξέλιξη και ολοκλήρωσή του και μεταβάλλεται από απλός παρατηρητής σε συνένοχος και κινητήριος δύναμη ώστε αυτό να ολοκληρωθεί. Αυτές είναι μερικές από τις σκέψεις της ιστορικού τέχνης και μουσειολόγου Μαρίνας Αθανασιάδου για το έργο της εικαστικού από τον κατάλογο της έκθεσης της τον Οκτώβριο του 2009 στην γκαλερί Ζina Athanassiadou στην Θεσσαλονίκη και θα ήθελα να προσθέσω, πως αυτοί οι εγκιβωτισμοί που εμπεριέχουν την προσωπική ιστορία που καταφέρνει να γίνει γενική, είναι συνέχεια της μεγάλης της εγκατάστασης «Το δωμάτιο» (2006-7), μόνο που τότε ο θεατής μπορούσε να περιπλανηθεί με το σώμα του, ενώ τώρα είναι το μάτι που υποκαθιστά ολόκληρο το σώμα του θεατή.

Η Αναστασία Παπαδοπούλου κατά βάση αγαπά τον εξπρεσιονισμό και είναι αυθεντική σε αυτό που κάνει. Δεν αποζητά να εντυπωσιάσει, δεν αναζητά καινούριες φόρμες, αλλά αφήνεται στη συγκίνηση της ίδιας της εικόνας που δημιουργεί. Ανθρωποκεντρική με όλη την αγωνία των ανθρώπινων αναγκών και βιωμάτων, οι μορφές της ακινητοποιούν στον χρόνο ένα παλλόμενο συναίσθημα. Ακόμη κι αν οι εικόνες της μας είναι οικείες από καλλιτέχνες σαν τον Edvard Munch ή τον Emil Nolde, το προσωπικό στοιχείο και η εμπλοκή της ίδιας της ζωγράφου και των προσώπων που την περιβάλλουν ξεχειλίζουν από αλήθεια.

Η Ήρα Σπαγαδώρου παρουσιάζει τη συναισθηματική αξία, την ιστορία και πολιτική ταυτότητα της γνωστής οδού Φυλής στο κέντρο της Αθήνας. Η κεντρική ιδέα των έργων της που είχε παρουσιάσει στην έκθεση 10434 στο Εκθεσιακό χώρο Κ44, περιστρέφεται γύρω από την έννοια της μνήμης, μέσα από το συνδυασμό αφηρημένης έκφρασης και μίας τεκμηριωμένης καταγραφής της πραγματικότητας. Το πεζοδρόμιο μελανώθηκε και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε λεπτό, χειροποίητο Γιαπωνέζικο χαρτί για την αποτύπωσή του. Τα αποτελέσματα είναι τόσο απρόβλεπτα και διαφορετικά μεταξύ τους όσο και η ιστορία του ίδιου του δρόμου. Κατάφερε να πάρει μαζί της μέρος από την ιστορία της οδού Φυλής χρησιμοποιώντας κομμάτια του παρελθόντος του δρόμου, μετατρέποντάς τα σε έργα τέχνης τα οποία ξεκινούν από τις προσωπικές μνήμες που έχουν χαραχθεί με το πέρασμα του χρόνου στα πεζοδρόμια.

Η Χριστίνα Δουμάνη σχεδιάζει αδιάκοπα με τον ραπιντογράφο πάνω στο χαρτί, γρήγορα και αφηγείται την ιστορία της αέναης γραμμής. Καταλήγει, όπως και η Ανδρούτσου, σχεδόν εμμονική «αράχνη» που πλέκει τον ιστό της. Με ασπρόμαυρο, όπως και η Σπαγαδώρου, ψυχεδελικό και ασκητικό τρόπο, όπως λέει η ίδια, μετασχηματίζει την εικόνα της. Πρόκειται για μια επαναλαμβανόμενη και διαρκώς μετασχηματιζόμενη γραφή. Μπορεί φαινομενικά η δουλειά της να μην έχει οπτική σχέση με τον σουρεαλισμό, τον Αντρέ Μασόν, ή τον Μαξ Έρνστ, παρόλα αυτά τα σχέδια με τη μελάνη μπορεί κανείς να πει, ότι είναι ένα είδος προσωπικής μηχανιστικής, αυτόματης γραφής που ανασύρεται από τα βάθη του υποσυνείδητου. Δεν είναι τυχαίο, που τόσο η Δουμάνη, όσο και η Ανδρούτσου μου θύμιζαν τους καλλιτέχνες της Αrt brut και της Άλλης Όχθης, τον Johann Hauser, την Madge Gill ή τον Scottie Wilson. Όμως και στην Ελλάδα καλλιτέχνες όπως ο Ακριθάκης, ο Κοντός, ο Απέργης ή ο Αλεξίου, την συγκινούν και την επηρεάζουν.

Πληροφορίες:

Διάρκεια έκθεσης: Από 10 έως και 21 Μαΐου 2010

Ώρες λειτουργίας: Καθημερινά 18:00-21:00μ.μ εκτός Σαββάτου & Κυριακής

Χώρος Τέχνης Κ: Γρ. Λαμπράκη & Καρυταίνης 4 (1ος όροφος), 181 20 Κορυδαλλός / τηλ. 210 4963914

Βιογραφικά Καλλιτεχνών

• Ανδριανή Αμπάβη

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Είναι εικαστικός και αρχισυντάκτρια του ηλεκτρονικού περιοδικού artmagazine.gr. και σπούδασε στο τμήμα της Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ στο εργαστήριο Ζωγραφικής του Γ. Γκολφίνου, από όπου απεφοίτησε με άριστα το 2008. Κατά την φοίτησή της παρακολούθησε 2 χρόνια Χαρακτική στο εργαστήριο του Ξενή Σαχίνη και 2 χρόνια Φωτογραφία στο εργαστήριο του Γιώργου Κατσάγγελου. Έχει συμμετάσχει σε διεθνείς και πανελλήνιες ομαδικές εκθέσεις. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος και της Εταιρείας Γραμμάτων και Τεχνών Πειραιώς.

• Ειρήνη Ανδρούτσου

Γεννήθηκε το 1981 και είναι πτυχιούχος του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και έχει πραγματοποιήσει ατομική έκθεση στην Χίο. Έργο της βρίσκεται στην μόνιμη συλλογή του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης.

• Χριστίνα Δουμάνη

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Κατέχει βεβαίωση πιστοποίησης επαγγελματικής κατάρτισης της ειδικότητας «Αγιογράφος βυζαντινών εικόνων και τοιχογραφιών». Αποφοίτησε το 2008 από την Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με κατεύθυνση την ζωγραφική με δάσκαλο τον Γιώργο Γκολφίνο, φωτογραφία με τον Γιώργο Κατσάγγελο και σκηνογραφία με την Ολυμπία Σιδερίδου.

• Γιάννα Καλή

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Το 2007 αποφοίτησε με άριστά από την Α.Σ.Κ.Τ. Θεσσαλονίκης με δάσκαλο τον Γιώργο Γκολφίνο. Το 2008 τιμήθηκε με έπαινο του Ιδρύματος Γιάννη Και Ζωής Σπυρόπουλου και το 2009 τιμήθηκε με έπαινο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις

• Αναστασία Παπαδοπούλου

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1979.Παρακολούθησε μαθήματα βιτρώ για τρία χρόνια, ενώ παράλληλα σπούδασε Αγιογραφία στην Ιερά Μητρόπολη Νικαίας. Από το 2007 είναι φοιτήτρια της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών στο εργαστήριο ζωγραφικής του Πάνου Χαραλάμπους.

• Ήρα Σπαγαδώρου

Γεννήθηκε το 1975 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών ΑΠΘ (1994-2001). Συνέχισε τις σπουδές της στην ΑΣΚΤ με κατεύθυνση χαρακτικής (2003-σήμερα), και πήρε υποτροφία από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών (2005-2007) για την εκπόνηση καλλιτεχνικού έργου. Το 2007 παρακολούθησε το πρόγραμμα Erasmus στην Facultad de Bellas Artes στη Μαδρίτη. Συμμετείχε σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και παρουσίασε ατομική έκθεση στον Εκθεσιακό χώρο Κ44.