Πρόκειται για την ιστορία ενός μουσικού ο οποίος αντιτάσσεται στο αυταρχικό καθεστώς της χώρας του και βρίσκεται εξορισμένος σ? ένα ερημονήσι να φυλά το φάρο, παρέα με τη μουσική της φύσης και τη σιωπή της μοναξιάς του.

Η λογοκρισία, η καταπίεση, η ανελευθερία, η κατάπνιξη της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας που επιβάλλονται από τα φασιστικά καθεστώτα βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Με παιγνιώδη τρόπο καταφέρνει το έργο να αναδείξει την τραγελαφικότητα της κατάστασης που επικρατεί επί φασιστικής διακυβέρνησης.

Πρόκειται για μια καλοκουρδισμένη παράσταση, ιδιαίτερα ευρηματική , με έξυπνο χιούμορ και ενδιαφέροντες πειραματισμούς ως προς τον ήχο και τη χρήση του στη θεατρική πράξη. Με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα, δίνοντας βάση κυρίως στις δυνατότητες του σώματος και της φωνής του ηθοποιού ερευνάται η σχέση πρόζας-μουσικής, η σχέση τραγουδιού-κίνησης.

Πολύ καλές οι ερμηνείες των ηθοποιών. Ο Κώστας Γάκης είναι ο μοναδικός ηθοποιός που υποδύεται έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα σε όλη τη διάρκεια του έργου. Οι τρεις συμπρωταγωνίστριές του εναλλάσσονται συνεχώς στους υπόλοιπους ρόλους και καταφέρνουν με εξαιρετική συνέπεια ως προς την ερμηνεία η μια της άλλης να κάνουν το θεατή να βλέπει τον ίδιο ήρωα, ανεξάρτητα από το αν αλλάζει το πρόσωπο ή το σώμα αυτού. Σ? αυτή την παράσταση οι ηθοποιοί παίζουν, τραγουδούν, χορεύουν και τα κάνουν και τα τρία εξίσου καλά.

Στον πυρήνα της παράστασης βρίσκεται η μουσική. Οι συνθέσεις του Κώστα Γάκη δεν περνούν απαρατήρητες. Ενδεχομένως να βοηθούσε την παράσταση η live εκτέλεση όλων των κομματιών από τα αντίστοιχα όργανα, αλλά δεδομένων των πρακτικών δυσκολιών που θα αντιμετώπιζε ένα τέτοιο εγχείρημα, αρκούμαστε, δίχως δυσανασχέτηση, στην live κιθάρα και το ακορντεόν.

Οι ερμηνείες των τραγουδιών από τις τρεις κοπέλες είναι επίσης εξαιρετικές. Οι φωνές τους δένουν άψογα μεταξύ τους και η υψηλή ενέργειά τους αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τα κομμάτια.

Κεντρικό στοιχείο της παράστασης αποτελεί, επιπλέον, το στοιχείο της διάδρασης, γνωστότερο αγγλιστί ως interaction. Από το πρώτο κιόλας λεπτό της παράστασης ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι δεν πρόκειται για μια παράσταση για παθητικούς θεατές και σκοπός της δεν είναι τόσο να ταυτιστεί ο θεατής με τους ήρωες όσο να κρατήσει μια κριτική στάση απέναντι σ? αυτό που βλέπει. Το έργο εξάλλου καταπιάνεται μ? ένα κατεξοχήν πολιτικό ζήτημα.

Το interaction είναι ένα στοιχείο που χρησιμοποιείται πολύ τα τελευταία χρόνια, κυρίως από νεανικές πειραματικές θεατρικές ομάδες και αποδεικνύεται συχνά αβανταδόρικο. Είναι όμως κι ένα δύσκολο στοιχείο αφού προϋποθέτει διαθεσιμότητα και εγρήγορση εκ μέρους του κοινού. «Το interaction (μπορεί να) είναι εκβιαστικό» όπως είπε χαρακτηριστικά ο πρωταγωνιστής της παράστασης.

Στη συγκεκριμένη παράσταση λειτουργεί με τέτοιον τρόπο που δεν καταντά καταπιεστικό, κουραστικό ή καταναγκαστικό. Ο τρόπος χρήσης του όμως φαίνεται να έχει μια διάθεση σαρκασμού της μόδας που έχει δημιουργηθεί σε σχέση μ? αυτό.

Συνολικά, το «Χωρίς Μουσική» είναι μια πρωτότυπη μουσική παράσταση που, παρότι έχει μια απλή και ,εν μέρει, αναμενόμενη πλοκή, έχει τόσα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία που, σε κάθε περίπτωση, αξίζει να τη δείτε?.

«ΧΩΡΙΣ ΜΟΥΣΙΚΗ»

Μουσική Παράσταση των Ι. Αγγελίδη, Κ. Γάκη, Γ. Γεωργόνη, Μ.-Δ. Καμμένου

Σκηνοθεσία: Κ. Γάκης.

Ερμηνεύουν: Ι. Αγγελίδη, Κ. Γάκης, Γ. Γεωργόνη, Μ.-Δ. Καμμένου.

Σκηνικά: Ν. Τριανταφυλλίδη.

Κοστούμια: Π. Κοκκορού.

Φωτισμός: Θ. Μαρσέλλος.

Μουσική: Κ. Γάκης.

Διάρκεια: 70'

104 ΚΕΝΤΡΟ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ

Θεμιστοκλέους 104, Εξάρχεια, 2103826185

Απόγ: Σάβ. (λαϊκή) 7 μ.μ. Βραδ: Παρ.-Κυρ. 9.30 μ.μ. ? 20, λαϊκή: ?10, φοιτ.: ? 15.