Το έργο επιχειρεί να παρουσιάσει τόσο το πολιτισμικό χάσμα μεταξύ των δύο κόσμων όσο και το δικαίωμα στην ετερότητα. Αλλά πρωτίστως θέλει να αναδείξει τις ομοιότητες των ανθρώπων απέναντι στη βία, τον έρωτα, τη ζωή. Οι ήρωες του έργου, ένας Ιρακινός, μια Περσίδα κι ένας πολίτης της Δύσης, πασχίζουν να δραπετεύσουν από τη φυλακή του μίσους όπου είναι παγιδευμένοι. Πίσω από τις προσωπικές τους ιστορίες διαθλώνται όψεις της σύγχρονης ιστορικής πραγματικότητας, με τα έκτροπα των πολέμων, τα χιλιάδες θύματα, τα καραβάνια προσφύγων και μεταναστών που απεγνωσμένα αναζητούν ένα παράθυρο στα αδιέξοδά τους, λίγο χρώμα παραμυθιού μέσα στη ζοφερή πραγματικότητά τους.
Το κείμενο της Χρύσας Σπηλιώτη είναι κείμενο καλογραμμένο, με σωστές αναλογίες κι εναλλαγές διαθέσεων και χαρακτήρες πραγματικούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Χρησιμοποιεί η συγγραφέας ρεαλιστική γραφή την οποία εμπλουτίζει με στοιχεία ποιητικά και γκροτεσκ. Με ξεκάθαρες κοινωνικές θέσεις και πολιτικό στοχασμό δημιουργεί ένα κείμενο που δεν αποτελεί, ναι μεν, κοινωνιολογική μελέτη πάνω στο ζήτημα της αντιπαράθεσης Ανατολής-Δύσης,  είναι όμως αφορμή για σκέψη και προβληματισμό.

Η σκηνοθεσία είναι το πιο αδύναμο κομμάτι της παράστασης.  Φτωχή, άνευρη, με αδιάφορη χρήση των φωτισμών και της μουσικής, δεν προσθέτει τίποτα στην παράσταση και σίγουρα δεν την απογειώνει.

Ένας Ιρακινός άνεργος μετανάστης αιχμαλωτίζει έναν Ευρωπαίο υπάλληλο ταχυδρομείου για μια εβδομάδα και αναλαμβάνει να του κάνει μαθήματα αραβικής ιστορίας. Ο ξένος αποπειράται επανειλημμένα να δραπετεύσει με τη βοήθεια της Περσίδας συντρόφου του Ιρακινού χωρίς επιτυχία. Τα πράγματα περιπλέκονται κι οι ισορροπίες ανατρέπονται όταν ο ξένος ερωτεύεται την Περσίδα και αποφασίζει να μείνει...