Είχα την πεποίθηση πως η θεωρεία του Homo Ludens, Man the Player [1938] του Johan Huizinga, ήταν ένα ανεκμετάλλευτο κεφάλαιο για τη διδακτική της δημιουργικής γραφής.

Στη θεωρητική περιπλάνηση με σκοπό τον σχεδιασμό ενός εργαστηρίου δημιουργικής γραφής που θα είχε το παιχνίδι ως βασική πρακτική, πίστεψα πως άξιζε να ζυμωθούν με τη θεωρεία του Homo Ludens, τα Ψυχογεωγραφικά παιχνίδια των Καταστασιακών, η Γραμματική της Φαντασίας του Rodari και το αξεπέραστο κείμενο του Calvino για την Ελαφρότητα, ώστε να φτιαχτεί η φέτα του ψωμιού πάνω στην οποία θα αλείφαμε τη μαρμελάδα. Όπως ονομάζει ο Calvino τη Φαντασία. Η οποία, όπως λέει, τρώγεται καλύτερα αλειμμένη πάνω σε μία φέτα ψωμί. Το ίδιο in other words λέει κι ο Huizinga όταν μιλάει για το ιερό παιχνίδι. Έτσι, με μία μέθοδο που θα την έλεγα διαισθητική, ζυμώνοντας μέρες και νύχτες και μήνες τη θεωρητική γνώση με τη διδακτική πράξη, δημιουργήθηκε το 2007 το "Κλειστό Γράμμα ή Ανοιχτό Βιβλίο;" το εργαστήριο δημιουργικής γραφής για ενήλικες το οποίο πραγματοποιείται από το 2009 κάτω από την ομπρέλα του μεγάλου πειράματος που ονομάζεται LUDENS LABS.

Δημιουργήθηκε δηλαδή μία Κατάσταση (in-situ) η οποία αποτελείται από 12 συνεδρίες ψυχογεωγραφικής δομής, δύο εβδομάδες σκόπιμων διακοπών ανάμεσα στην 9η και τη 10η συνεδρία, παιγνιώδη μεθοδολογικά εργαλεία που μελετήθηκαν και κατασκευάσθηκαν ειδικά, φάκελλοι συγγραφέων οι οποίοι συγκροτήθηκαν για την περίπτωση και διαδέχονται τις συνεδρίες των θεωρητικών προσεγγίσεων, μία συνέντευξη των συμμετεχόντων προς έναν συγγραφέα, πολλές ώρες σχολιασμού των μυθοπλαστικών κειμένων της ομάδας και πολύ χρόνο υποστηρικτικού backstage καθ' όλη τη διάρκεια της Κατάστασης. Ο διδακτικός κύκλος είναι σχεδιασμένος να κλείνει κάθε τόσο με την έκθεση της εμπειρίας, την έκθεση των κειμένων και των συγγραφέων τους και την έκθεση του αναγνώστη.

Διότι οι συμμετέχοντες στο "Κλειστό Γράμμα ή Ανοιχτό Βιβλίο;" ασκούνται στη συγγραφή πρωτίστως ως εμπειρία, την έκθεση ως πρωταρχικό ζητούμενο τόσο για τον ίδιο τον συγγραφέα, όσο και για το μυθοπλαστικό του κείμενο, την έκπληξη ως το ευκταίο απροσδόκητο και βεβαίως, την αφήγηση. Ύστερα από επτά χρόνια διδακτικής πρακτικής σε επιλεγμένες ολιγομελείς ομάδες, είναι φέτος η στιγμή να εκτεθούμε με πέντε μυθοπλαστικά κείμενα τα οποία ξεκίνησαν και ολοκληρώθηκαν κατά τη διάρκεια του εργαστηρίου. Με αυτά εκτέθηκαν σε εαυτούς και στην ομάδα τους οι συγγραφείς τους: Μανώλια Κίτσου, Ζωή Μπαζάκη, Βασίλης Μπαρουτής, Tijana Prodanovic, Ανθή Ψωμιάδου. Οι πέντε συγγραφείς καλούνται τώρα να εκτεθούν αναπαριστώντας την εμπειρία της συγγραφής με οποιοδήποτε τρόπο επιλέξουν – κολάζ, φωτογραφία, βίντεο, ζωγραφική, κατασκευή κ.ά, ενώ παράλληλα το κάθε κείμενο ετοιμάζεται και εκτυπώνεται σε ξεχωριστά fanzine των οποίων τα πρώτα αντίτυπα παραδίνονται σε πέντε αναγνώστες οι οποίοι καλούνται να εκτεθούν με τις εν θερμώ υπογραμμίσεις τους ή τα σχόλιά τους στο περιθώριο των κειμένων.

Όλοι και όλα τα παραπάνω, ως ένα παιγνιώδες σύνολο που απορρέει από τη συμμετοχή στην περιπέτεια της συγγραφής, εκτίθενται σε χώρο που επιλέγεται από την ομάδα και αυτή η δράση ή και γιορτή, που ετοιμάζεται από όλους με κέφι και ονομάζεται In Other Words, αποτελεί το τελευταίο βήμα του εργαστηρίου και το πρώτο εκτός αυτού. Έχω την πεποίθηση πως στον Homo Ludens αξίζει μία θέση ανάμεσά μας και πως αν εν προκειμένω επικεντρωθούμε στην έκθεση –αντί της έκδοσης- ως πρωταρχικό κίνητρο για την εμπλοκή στην περιπέτεια της γραφής, θα βρεθεί ο χώρος που ζητάει ο άνθρωπος-παίκτης για να περιπλανηθεί και να αφηγηθεί.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους ως σήμερα τίμησαν με τη συμμετοχή τους το Κλειστό Γράμμα ή Ανοιχτό Βιβλίο; Μία μεγάλη ludic ευχή για τους πέντε συγγραφείς που τολμούν αυτή την Άνοιξη να εκτεθούν, και ένα τεράστιο ευχαριστώ στον εικαστικό Κοσμά Νικολάου για τη συνεργασία και την υποστήριξη που πρόσφερε με χαρά, στη δημιουργία των εικαστικών έργων που αναπαριστούν την εμπειρία της συγγραφής In Other Words , Homo Ludens αυτός ο κύκλος κλείνει για να ανοίξουν άλλοι.

Βίκυ Θεοδωροπούλου
Μάιος 2014

Μανώλια Κίτσου

Η Μανώλια Κίτσου είναι από την Κοκκινιά και της φαίνεται. Είναι του Παντείου και υπερηφανεύεται για αυτό. Δηλώνει δημοσιογράφος και πολιτιστική διαχειρίστρια, γνωρίζοντας ότι κανέναν δεν τον απασχολούν αυτά εκτός από το ΙΚΑ, όπου με τα πτυχία της εξυπηρετείται άμεσα και αποτελεσματικά. Λατρεύει τη μερέντα και πιστεύει ότι όσοι γράφουν για τον εαυτό τους στο τρίτο πρόσωπο πάσχουν από σχιζοφρένεια. Σε λίγα χρόνια ελπίζει να μην εργάζεται πλέον στην τηλεόραση αλλά να δηλώνει χωρίς δισταγμό συγγραφέας.

Tijana Prodanović

Τη λένε Tijana Prodanović. Το όνομά της είχε τόνο στο i, αλλά μετά (από μάταια προσπάθεια) σταμάτησε να επιμένει και δέχτηκε την ανεπίσημη πρόταση των Ελλήνων να τη φωνάζουν Τιάνα. Κυρίως γράφει. Στον ελεύθερο χρόνο της και στη δουλειά της. Της αρέσει να εφευρίσκει καινούριες λέξεις και να αγνοεί (τα) άρθρα. Πρόσφατα ανακάλυψε ότι η λέξη φαλαινοκαρχαρίας δεν είναι ένα δημιούργημα του Google Translate αλλά πραγματικό ψάρι. Έκτοτε, δεν την αποχωρίζεται. Όχι τη φάλαινα, τη λέξη. Δηλώνει επαγγελματίας αλλοδαπή με δεκαπενταετή θητεία στην ελληνική πρωτεύουσα.

Ανθή Ψωμιάδου

Ανθή Ψωμιάδου: Μεγάλωσε διατυμπανίζοντας πως θα γίνει ηθοποιός. Δεν έγινε. Παρακολούθησε σεμινάρια υποκριτικής και αγαπάει το θέατρο. Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Εργάζεται από τα 16 της και είναι περήφανη γι' αυτό. Τα τελευταία επτά χρόνια ασχολείται με πωλήσεις και εκπαίδευση πωλητών. Από μικρή απολάμβανε την ενασχόληση με την γραφή αλλά δεν σχεδίαζε να οδηγήσει τα γραπτά της μπροστά στα μάτια άλλων.Τελικά το έκανε. Εδώ και αρκετά χρόνια εκφράζεται γραπτώς μέσα από το blog της και γράφει διηγήματα.Έχει προσέξει πως εκείνα που δηλώνει φωναχτά πως θα κάνει, παίρνουν συνέχεια παράταση. Ενώ εκείνα που κατορθώνει να κάνει, είναι αυτά που δουλεύει ήρεμα και αθόρυβα. Είναι 31 ετών. Συχνά αισθάνεται μεγαλύτερη.

Βασίλης Μπαρούτης

Βασίλης Μπαρούτης: ​Γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1980 στη Χαλκίδα και ξέχασε να διαβάζει όταν ξεκίνησε το σχολείο. Τα καλοκαίρια τα περνούσε πάντα στη Θάσο. Αργότερα ακολούθησε την καταγωγή του για να σπουδάσει στα ΤΕΙ Καβάλας, στο τμήμα Οικονομίας και Διοίκησης. Προτιμούσε τα μαθήματα κοινωνιολογίας και τη μουσική ενώ ταξίδευε όπου υπήρχαν φίλοι και καλή διάθεση. Από το 2007 ζει στην Αθήνα, γνώρισε και παντρεύτηκε τη Δέσποινα και εργάζεται σε μια εταιρεία στο τμήμα πωλήσεων. Ακόμα ψάχνει τι θα γίνει όταν μεγαλώσει.

Το 1972 είδα φως. Τα πέρασα όλα κανονικά από παιδική ηλικία μέχρι λύκειο. Μόλις αποφοίτησα ως τώρα, το ταξίδι μακρύ. Τίποτε "κανονικό". Καμία λογική ροή. Εμπειρίες όμως αμέτρητες. Άνθρωποι εκατοντάδες, λογιών-λογιών. Δουλειές πολλές και διάφορες. Ραδιόφωνο, περιοδικά, στροφή σε ναυτιλιακούς προσανατολισμούς, στροφή σε γραμματειακή υποστήριξη και ξανά στροφή σε χειρισμούς υπολογιστών, μαζί με "ευέλικτους" χειρισμούς συναδέλφων και προϊσταμένων για να υπάρξεις με αξιοπρέπεια. Πριν τον απολογισμό, στροφή ξανά στην ανθρωπιστική επιστήμη από τη βιβλιογραφική οπτική. Δηλαδή, πανεπιστήμιο του πεζοδρομίου ακαδημαϊκών προδιαγραφών. Με βαθιά υπόκλιση στους ανθρώπους που μάχονται, Ζωή Μπαζάκη.