Που είσαι;

Μα είναι δυνατόν

είναι δυνατόν;

Μα είσαι εδώ

σε βλέπω, στέκεις μπροστά μου

Τα μάτια μου υγρά, φωνάζουν

κανείς δεν με βλέπει, φωνάζουν κλαίγοντας.

Τα μάτια μου πέφτουν αδιάφορα κάτω και κανείς δεν τα σηκώνει.

 Πάνε δυο χρόνια από τότε που έφυγες. Δεν σ’ έχω ξεπεράσει. Απλά, έχω κρεμάσει την ανάμνηση σου να στεγνώνει έξω στον ήλιο. Φοβάμαι μόνο μην την ξεράνει ο ήλιος και στο τέλος θρυμματιστεί σε χίλια κομμάτια. Έφυγες με τον τρόπο που ήθελες και την εποχή που ήθελες. Αθόρυβα, και μέσα στον απαλό φθινοπωρινό ήλιο (Στις 17 Σεπτεμβρίου 2013).

Ο Κωνσταντίνος Κερεστετζής θα παρουσιάσει στο Σισμανόγλειο Μέγαρο Κωνσταντινούπολης, σε συνεργασία με το Ελληνικό Προξενείο και την Αίθουσα Τέχνης Γαβράς, ένα οδοιπορικό των έργων του με τίτλο «ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ», ολοκληρώνοντας έτσι, ένα εικαστικό ταξίδι που ξεκίνησε από την Κωνσταντινούπολη με ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα (2 εκθέσεις στην Aίθουσα Τέχνης Γαβράς με θέμα την Πόλη) και καταλήγει πάλι στην Κωνσταντινούπολη στο Σισμανόγλειο Μέγαρο. Διάρκεια Έκθεσης από την Παρασκευή 6 έως την Κυριακή 29 Μαρτίου 2015.

Η αρχιτεκτονική της παλαιοχριστιανικής περιόδου, δηλαδή της περιόδου που αρχίζει με την αναγνώριση της χριστιανικής ως επίσημη θρησκεία από τον Κωνσταντίνο το Μέγα (313) και που τελειώνει με την αραβική κατάκτηση των νοτίων επαρχιών της αυτοκρατορίας και την απώλεια της ελευθερίας των θαλασσινών δρόμων (630). Την εποχή αυτή συνεχίζεται και προεκτείνεται η τέχνη του ελληνορωμαϊκού κόσμου, του οποίου οι μνημειακές μορφές χρησιμοποιούνται τώρα για να ανταποκριθούν στις ανάγκες της νέας επίσημης θρησκείας. Αυτές αφορούν τόσο στην ιδεολογική της επιβολή, που εξυπηρετείται με τη μεγαλοπρέπεια των κτιρίων και τη λαμπρότητα των υλικών, όσο και με την πρακτική προσαρμογή των κτιρίων στη νέα λατρεία. Τότε καθορίζονται οι κυριότεροι τύποι εκκλησιαστικών κτιρίων ανάλογα με τον προορισμό τους και καταστρώνεται η συγκρότηση του χριστιανικού ναού, η λειτουργία του κάθε τμήματός του δημιουργούνται νέα αρχιτεκτονικά μέλη, που αποτελούν και τα κύρια χαρακτηριστικά της βυζαντινής αρχιτεκτονικής.

Μεσοβυζαντινή περίοδος (843-1204). Η περίοδος που ακολουθεί την εικονομαχία συμπίπτει με την άνοδο της Μακεδονικής δυναστείας και χαρακτηρίζεται από έντονη καλλιτεχνική δραστηριότητα και ποικιλία τεχνοτροπιών. Η παράσταση της Θεοτόκου στην αψίδα της Αγίας Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, εμφανίζει ορισμένες συγγένειες με την Παναγία στο ιερό του ναού της Νικαίας, κυρίως στο σχεδόν εμπρεσιονιστικό πλάσιμο των προσώπων και της πτυχολογίας και στην αναζήτηση του κάλλους στα πρόσωπα. Παράλληλα η παράσταση του Χριστού ένθρονου δεχόμενου την Προσκύνηση ενός αυτοκράτορα στο τύμπανο του νάρθηκα της Αγίας Σοφίας φαίνεται να σχετίζεται στενά με την παράσταση της Αναλήψεως στον τρούλο της Αγίας Σοφίας Θεσσαλονίκης, ως προς το γραμμικό και άκρως εκφραστικό ύφος που τείνει στην αφαίρεση. Φαίνεται ότι είχε καθιερωθεί κατά κάποιον τρόπο στην επίσημη μνημειακή ζωγραφική από τον 9ο αιώνα.

Ο όρος βυζαντινή τέχνη, περιλαμβάνει την τέχνη που αναπτύχθηκε με κέντρο την Κωνσταντινούπολη, στη χρονική διάρκεια που έζησε το Βυζαντινό κράτος και στις περιοχές που αποτελούσαν την εδαφική περιοχή αυτού του κράτους. Ακόμα στον όρο περιλαμβάνονται τα έργα βυζαντινών καλλιτεχνών που εργάστηκαν σε χώρες που βρίσκονταν μέσα στην περιοχή της άμεσης πολιτισμικής ακτινοβολίας του Βυζαντίου, όπως Ιταλία, Βαλκανικές χώρες και εν μέρει η Ρωσία, αλλά και τα έργα που δημιουργήθηκαν σε κατεχόμενες ελληνικές περιοχές.