Κάτι φαίνεται να αλλάζει στην ιστορία των ελληνικών σιδηροδρόμων. Πρόκειται για πονεμένη ιστορία, με οικονομικά σκάνδαλα, με έργα που δεν έγιναν ποτέ, με σπατάλη από τις μεγαλύτερες του ελληνικού κράτους (και όχι μόνο), με υπερκοστολογήσεις, φθορά τροχαίου υλικού, απαξίωση ιστορικών σταθμών και απουσία χρονοδιαγράμματος και ευθυγράμμισης με τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις. Ο ΟΣΕ έφτασε κάποιες εποχές να έχει ετήσιο έλλειμμα 500 εκατομμύρια ευρώ, να κοστίζει όσο δυο Ολυμπιακοί Αγώνες μαζί, να μην μπορεί να αντεπεξέλθει στις δανειακές του υποχρεώσεις με αποτέλεσμα να ξαναδανείζεται για να κερδίσει χρόνο. Πολλές οι προσπάθειες εξυγίανσης του. Άλλες τόσες και οι αποτυχίες.

Η οικονομική ανάπτυξη έκανε εφικτή και την προσέγγιση της τέχνης από το ευρύ κοινό, τόσο στις παραδοσιακές εκφράσεις (γλυπτική, ζωγραφική, θέατρο), όσο και στις καινοφανείς (αρχιτεκτονική, κινηματογράφος, τηλεόραση, μουσική). Λογικό ήταν, αλλά όχι αναμενόμενο, κάποτε η οικονομία, ο πολιτισμός, ο τουρισμός και η βιομηχανία να συναντηθούν. Τη σύμπλευση αυτή είδαν πρώτοι οι Adorno και Horkheimer, την οποία και ερμήνευσαν ως «πολιτιστική βιομηχανία». Ο νέος όρος είχε στόχο να σοκάρει και να κινητοποιήσει την κοινωνία.

Προτιμώ να εντάσσομαι στους αισιόδοξους. Η οικονομική κρίση έδειξε το πιο άσχημο πρόσωπο της τα τελευταία 3 χρόνια. Όμως, μέσα σε 36 μόνο μήνες είδαμε και πάθαμε όσα δεν είχαν συμβεί εδώ και δεκαετίες, όσα τεχνηέντως απέφευγε το πολιτικό μας σύστημα να αντιμετωπίσει με αποφασιστικότητα και σύνεση.