Τόσο η τέχνη ως καλλιτεχνική πρακτική όσο και η θεωρητική προσέγγιση ως προς το «τι είναι τέχνη» αποτελεί ένα ιδιαίτερα πολύπλοκο ζήτημα στην πορεία της ιστορίας της τέχνης. Μέσα από τις διαφορετικές χρονικές περιόδους, τις ποικίλες τεχνοτροπίες που αναπτύχθηκαν και τις εκφράσεις που έχει διανύσει η τέχνη από την προϊστορία μέχρι και σήμερα, έχει περάσει μέσα από διάφορα μορφολογικά στάδια και θεωρητικές προσεγγίσεις.

Αποφασιστικός για την εξέλιξη του Environment υπήρξε ο ρόλος του Claes Oldenburg (1929-), γιατί ενώ μας πείθει για την ανεξαρτησία της σύλληψης και τη μορφική πρωτοτυπία, ενός τεράστιου παγωτού πύραυλου ή μιας μαλακής γραφομηχανής, είναι βέβαιο ότι ταυτόχρονα τα βλέπει ως αντικείμενα που μπορούν να συσχετιστούν ώστε να συνθέσουν ένα Περιβάλλον.
Αυτό άλλωστε αποδεικνύουν οι εκθέσεις του μετά το 1960 με άξονες τα τρία κύρια θέματα «Ο Δρόμος», «Το Μαγαζί», «Το Σπίτι», στα οποία αρνείται να κάνει διάκριση ανάμεσα σε πρόσωπα και πράγματα, έμψυχα και άψυχα, υλικά και άυλα, θεωρώντας τα όλα αντικείμενα προς ψηλάφηση.