Ο Χρίστος Καράς (1930) είναι ένας καλλιτέχνης σημαντικών αναζητήσεων σε διάφορες κατευθύνσεις. Μετά τις πρώιμες προσπάθειές του στο κλίμα των παραδοσιακών τάσεων, προχώρησε σε μία ζωγραφική στην οποία συνδυάζονται η χρωματική γλώσσα του Εξπρεσιονισμού με τον προβληματικό χώρο του Σουρεαλισμού, γλώσσα που καταλήγει σε εξαιρετικά εκφραστικά αποτελέσματα. Ουσιαστικά, στις πιο χαρακτηριστικές προσπάθειές του έχουμε μια καθαρά προσωπική σουρεαλιστική ζωγραφική.

Τα τραγικά γεγονότα των Αθηνών, πριν από λίγες ημέρες, συνιστούν συμπτώματα μιας γενικότερης παθογένειας που ταλανίζει την πόλη μας. Το πρόβλημα έγκειται στον τρόπο που εννοούμε και διαχειριζόμαστε τον δημόσιο χώρο. Δυστυχώς, έχουμε πάψει προ πολλού να τον αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο σεβασμό όπως την ιδιωτική μας περιουσία. Έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι το εκτός των οίκων μας περιβάλλον είναι κάτι το ξένο, κάτι το οποίο δεν χρειάζεται να του δίνουμε και μεγάλη σημασία. Γιατί όμως το αφήσαμε να συμβεί;

Στα Εφήμερα Μνημεία του Jeff Vanderpool, στη δεύτερη ατομική του έκθεση στην Αθήνα, ο φωτογράφος πραγματεύεται το σύγχρονο ελληνικό αστικό και φυσικό τοπίο. Πιο συγκεκριμένα, η έκθεση που παρουσιάζεται στον, βιομηχανικού τύπου, χώρο "ανάμεσα" χωρίζεται σε δύο βασικές ενότητες, αφενός στα ανολοκλήρωτα κτίρια τα οποία συναντά κανείς διάσπαρτα ανά την Ελλάδα κι αφετέρου στις πολυκατοικίες που ανεγείρονται στην πρωτεύουσα έχοντας σχεδόν πάντα ως σημείο αναφοράς τη θέαση της Ακρόπολης.

«Είναι ακριβώς όσο παράλογο είναι και η τραπεζική κρίση» έχει δηλώσει ο Γκέρχαρντ Ρίχτερ αναφερόμενος στα ποσά εκατομμυρίων που οι αγοραστές διαθέτουν στις δημοπρασίες για να αποκτήσουν τα έργα του.

Κάποιος μπορεί να έλεγε ότι η τέχνη του διακατέχεται από μία απροσδιόριστη σκοτεινότητα έστω και όταν αναφέρεται κανείς στις πολύχρωμες συνθέσεις του από οριζόντιες ρίγες.

Η νέα έκθεση του καλλιτέχνη με τίτλο Panorama η οποία, αφού επισκέφτηκε για 6 μήνες την Tate Modern του Λονδίνου, βρίσκεται τώρα στη Neue Nationalgalerie του Βερολίνου και από τον Ιούνιο θα φιλοξενηθεί στο Centre Georges Pompidou στο Παρίσι.

Μετά την μεγάλη επιτυχία που σημείωσαν οι παραστάσεις του Χορού Μεταμφιεσμένων τον Δεκέμβριο του 2011, η Εθνική Λυρική Σκηνή ανακοινώνει την πραγματοποίηση τεσσάρων επιπλέον παραστάσεων της θρυλικής όπερας του Βέρντι, τον Μάρτιο του 2012.

Τισιανός Βετσέλλιο (Vecellio Tiziano ή Titian), (Πιέβε ντι Καντόρε 1487-Βενετία 1576). Ιταλός ζωγράφος της ακμής της Αναγεννήσεως. Γεννήθηκε στο Πιέβε ντι Καντόρε, μικρή κωμόπολη στην Ιταλική πλαγιά των βουνών του Τυρόλου το 1487. Ο πατέρας του Γκρεγκόριο, που ανήκε σε παλαιά οικογένεια προκρίτων, ήταν νομομαθείς. Άνθρωπος καλλιεργημένος και νοήμων, δεν αντιτάχθηκε στην πρώιμη καλλιτεχνική κλίση του γιού του. Ο Τισιανό, σε ηλικία δέκα χρονών, στάλθηκε στη Βενετία για να σπουδάσει ζωγραφική. (Φωτογραφία αριστερά: Αυτοπροσωπογραφία, 1567).

O Μάριος Στρόφαλης, ο βραβευμένος συνθέτης, με μεγάλη δισκογραφία, του οποίου τις μουσικές έχουμε ακούσει σε πάρα πολλές ταινίες (Πίσω πόρτα, Λίστα γάμου, Biloba, Γενναίοι της Σαμοθράκης, Μυστικά και ψέματα, Να μ' αγαπάς κ.α.), τηλεοπτικές σειρές (3ος νόμος, Ερόικα, 10η Εντολή, Μαύρα μεσάνυχτα, Γλυκόξινο κρασί κ.α.) και θεατρικές παραστάσεις (Αmlet, Bug, Ραχήλ, Δανειστές, Rottweiler, κ.α) συναντά στον πολυχώρο «διέλευσις» την Κουβανή τραγουδίστρια και πιανίστα Κάτια Γκονζάλες για δύο βραδιές μουσικών διαδρομών από την Κούβα στη Μεσόγειο...

Το ''Χαίρε Νύμφη'', γραμμένο το 1930, είναι η ιστορία της Ρόζας Στάγκα, η οποία σε ηλικία δεκαέξι χρονών ''κακοποιείται'' από τον άνθρωπο που ερωτεύεται, χάνει την πίστη της και οδηγείται σταδιακά στην αυτοκαταστροφή.

Η δομή και ο ρυθμός του Ξενόπουλου, αποκαλύπτουν πίσω από τις λέξεις του και ανάμεσά τους μία πολύ σύγχρονη γλώσσα για τον έρωτα, το θάνατο, την πίστη την εξουσία και τις κοινωνικές συμβάσεις κάθε εποχής. Για τις ανθρωποφαγικές ερωτικές και οικογενειακές σχέσεις και την μοναχική πορεία του ανθρώπου μέσα σε αυτές.  Η Ρόζα είναι μία Στέλλα Βιολάντη, μία Φωτεινή Σάντρη, μία Έιμυ Γουαινχάουζ, μία σημερινή αντιηρωίδα η οποία αποφασίζει να μην  ενηλικιωθεί, για να μην συμβιβαστεί με την ματαιότητα και την απώλεια.  Το ''Χαίρε Νύμφη'' είναι ένας βίαιος  αποχαιρετισμός στην αθωότητα.

Στο πλαίσιο του κύκλου «Τα Κουαρτέτα εγχόρδων του L. van Beethoven», ο οποίος εγκαινιάστηκε στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός το 2011, με πρωτοβουλία του Κουαρτέτου Αθηνών, και θα συνεχιστεί έως το 2013, διοργανώνεται η συναυλία της Τετάρτης 14 Μαρτίου που θα περιλαμβάνει το Κουαρτέτο Εγχόρδων σε σολ μείζονα αρ. 2 και το Κουαρτέτο Εγχόρδων σε σι ύφεση μείζονα αρ. 6, από το έργο 18, και το Κουαρτέτο Εγχόρδων σε μι ύφεση μείζονα αρ. 10, έργο 74.

Η θεατρική ομάδα NON S E N S E έρχεται να δώσει τη δική της εκδοχή γύρω από ένα παράξενο έγκλημα ...και προσκαλεί το κοινό σ' ένα δείπνο μετά φόνου!
Το «ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗ NEGROMIKELE: ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΜΠΑΝΤ ΜΙΝΓΚΤΟΝ», είναι μια μαύρη κωμωδία μυστηρίου εμπνευσμένη από την κινηματογραφική ταινία "Murder by death", του Neil Simon, χαρακτηριστική του είδους «whodunnit?». Η παράσταση εισάγει τον θεατή σε μια ατμόσφαιρα αστυνομικού θρίλερ, ενώ ταυτόχρονα την αποδομεί μέσα από το ανατρεπτικό της χιούμορ.