Dial M For Murder - Τηλεφωνήστε: Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Τρίτη, 19 Ιουλίου 2011 20:00

Γράφτηκε από τον/την Γιώργος Χριστόπουλος

Αν αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί, πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, οι ταινίες του Χίτσκοκ δεν έγιναν ρημέηκ τότε μπορεί και να βρείτε μερικώς την απάντηση στο «Τηλεφωνήστε: Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως» (Dial M For Murder). Το «μερικώς» πάει στο γεγονός ότι δυστυχώς έγινε ρημέηκ η συγκεκριμένη (A Perfect Murder, 1998) ενώ δεν θα έπρεπε να την έχουν αγγίξει καν! Αυτή την σκέψη, το ότι κανείς τελικά ποτέ δεν θα έπρεπε να τολμήσει να αγγίξει καμμία, ακόμα και τις λιγότερο επιτυχημένες και εμπορικές ταινίες του Χίτσκοκ, και να τις κάνει ρημέηκ, έκανα όταν ξαναείδα αυτό το φιλμ, όπου η σκηνοθεσία του Χίτσκοκ την κατέστησε (ακόμα και αυτή) αγέραστη. Ένας χώρος, λίγοι χαρακτήρες και μια πολύ απλή ιδέα, αρκετή όμως για ένα μεγάλου μήκους συνεχές και κλιμακούμενο σασπένς.

Η ταινία είναι από αυτές που όσα λιγότερα ξέρεις για την ιστορία της τόσο πιο πολύ την απολαμβάνεις την πρώτη φορά που την βλέπεις. Η δράση βρίσκεται στην πλοκή και στους διαλόγους και αυτό φυσικά οφείλεται στο γεγονός ότι και αυτό το φιλμ του Χίτσκοκ, όπως και πολλά προγενέστερα και μεταγενέστερα αυτού, βασίστηκε σε θεατρικό έργο (εξ ου και το γεγονός ότι σχεδόν εξ?ολοκλήρου η δράση λαμβάνει χώρα σε ένα μόνο σετ). Σε έναν μονάχα χώρο λοιπόν και μέσα σε εκατό λεπτά το τέλειο έγκλημα δομείται και αποδομείται μπροστά στα μάτια μας. Στη διαδικασία αυτή συνδράμουν άψογα οι τρεις πρωταγωνιστές. Γκρέυς Κέλυ το θύμα, Ρέυ Μίλαντ ο σύζυγος και Ρόμπερτ Κάμινγκς ο πρόσκαιρος εραστής. Ο ιστός της αράχνης πλέκεται από την πρώτη σκηνή και τον πρώτο διάλογο. Η πρώτη ανατροπή έρχεται με την δεύτερη σκηνή και τον δεύτερο διάλογο. Και λίγο αργότερα έρχεται το... έγκλημα. Η αγωνία ξεκινάει να αποκτά ορμή χιονοστιβάδας από εκείνο το σημείο και μετά διότι απλούστατα ο θεατής γνωρίζει την αλήθεια και η μόνη του έννοια μέχρι και το δραματικό φινάλε είναι το αν αυτή θα αποκαλυφθεί και στους χαρακτήρες της ταινίας.

Στους δεύτερους ρόλους... ένα ψαλίδι, μία κάλτσα, ένα γράμμα και ένα κλειδί. Ο Χίτσκοκ χειρίζεται με την ίδια προσοχή ακόμα και τα αντικείμενα που έχουν τόσα πολλά να προσφέρουν στην ίδια την πλοκή, δίνοντας τους χρόνο επαρκή στην κάμερα για να μας αποτυπωθούν, καθώς πρόκειται για αντικείμενα-πιόνια, σαν αυτά της σκακιέρας, όπου ανάλογα με τις κινήσεις που κάνουν με αυτά οι πρωταγωνιστές, αλλάζει και ο ρους της ιστορίας (και άρα το ποσοστό επιτυχίας τελικής αποκάλυψης της αλήθειας ή όχι). Με λίγα λόγια και απλά: μια ευφυής ιστορία γύρω από το τέλειο έγκλημα δια χειρός Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Μπορεί να μην είναι από τις πλέον εμπορικές του, όπως ο «Σιωπηλός Μάρτυρας» της ίδιας χρονιάς, αλλά σίγουρα είναι μία από τις πιο συναρπαστικές του σε επίπεδο πλοκής, που πάντα θα έχουν τον ίδιο αντίκτυπο σε οποιονδήποτε την παρακολουθήσει για πρώτη φορά. Τοποθέτηση κάμερας που υπηρετεί την βαριά ατμόσφαιρα και την πυκνή πλοκή, καστ άψογο, αγωνία από την πρώτη μέχρι την τελευταία σεκάνς. Γιατί να μην βγαίνουν πιο συχνά τέτοιες ταινίες σήμερα παρά μόνο να σκέφτονται να τις κάνουν ρημέηκ; Δείτε τη οπωσδήποτε σε κάποιο θερινό, αν δεν την έχετε δει, και ξαναδείτε τη όποτε θέλετε κατόπιν. Έχει την ίδια γεύση που έχει και ένα παλιό καλό αστυνομικό μυθιστόρημα της Αγκάθα Κρίστι.