Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι ένας σημαντικός κινηματογραφικός θεσμός που κάθε χρόνο την ίδια εποχή τραβάει τα βλέμματα τόσο της διεθνούς κινηματογραφικής κοινότητας όσο και του παθιασμένου σινεφίλ κοινού της σπουδαίας αυτής πόλης της βορείου Ελλάδος. Φέτος θα διοργανωθεί για 50η φορά, γιορτάζοντας έτσι την «χρυσή» του επέτειο. Για αυτό όμως το σπουδαιότερο ετησίως κινηματογραφικό γεγονός της Ελλάδας αντί να βρεθούμε αντιμέτωποι με ένα εορταστικό προϊδεασμό για αυτή τη «χρυσή επέτειο» που θα ανέβαζε το hype του κοινού και των λοιπών επισκεπτών του, αντιμετωπίζουμε εδώ και μερικούς μήνες την τρόπο τινά βεντέτα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ του Φεστιβάλ και μίας κίνησης ελλήνων σκηνοθετών (με το όνομα «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη»).
Αφορμή αυτού του άρθρου στάθηκε η προσωπική μου συλλογή ταινιών (vhs/dvd) βασισμένες σε μεγάλους καλλιτέχνες. Ομολογώ ότι ξεκινώντας αυτήν την έρευνα δεν περίμενα να βρω τόσες (με το ζόρι είχα τις μισές), καθώς επίσης ανακάλυψα και το ότι δεν υπάρχουν κάπου συγκεντρωμένες στο διαδίκτυο.
Καλλιτεχνικό κίνημα που παρουσιάστηκε στη Γαλλία κατά την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, με πρωτοπόρους τους ζωγράφους Πάμπλο Πικάσσο (Pablo Picasso), Ζωρζ Μπράκ (Georges Braque), Χουάν Γκρί (Juan Gris) και Φερνάν Λεζέ (Fernand Leger). Ο όρος κυβισμός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1908, όταν ο Ανρί Ματίς χαρακτήρισε τον πίνακα του Μπράκ «Σπίτια στο Εστάκ» σύνθεση μικρών κύβων. Μετά τον Ματίς ο κριτικός της τέχνης Λουΐ Βωξέλ έγραψε ότι η ζωγραφική του Μπράκ είχε περιοριστεί στην απεικόνιση κύβων.