O Kurt Elling, ένας κορυφαίος ερμηνευτής της τζαζ, έρχεται για πρώτη φορά στην Αθήνα! Με τη μεγάλη έκταση και καθαρότητα της φωνής του και την απαράμιλλη μουσικότητα, βρίσκεται στην ελίτ του δύσκολου και σπάνιου στις μέρες μας είδους των τραγουδιστών της τζαζ.

To Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009 θα πραγματοποιηθεί το σεμινάριο "Η διδασκαλία της Σύνθεσης | Σεμινάριο του Θόδωρου Αντωνίου" στο Ωδείο Φίλιππος Νάκας στις 10:00 - 14:00 & 17:00 - 20:00.

Η είσοδος είναι ελεύθερη!

H China Moses είναι κόρη της διάσημης τραγουδίστριας της τζαζ Dee Dee Bridgewater και του θεατρικού σκηνοθέτη Gilbert Moses. Παρά την υποστήριξη που είχε και από τους δύο, η ίδια δεν πίστευε ότι θα μπορούσα να τραγουδήσει. Πίστευε ότι ήταν ατάλαντη?

Η σχολή του Bauhaus Ένα από τα σημαντικότερα φαινόμενα της δεκαετίας του 1920, ήταν η σχόλη που ονομαζόταν « Das Staatliche Bauhaus », η οποία δημιουργήθηκε το 1919 από τον Walter Gropius με τη συγχώνευση των σχολών καλών τεχνών και εφαρμοσμένων τεχνών, στη Βα?μάρη. Ο Gropius πίστευε στην ανάγκη ενότητας μεταξύ της αρχιτεκτονικής, των καλών τεχνών και των εφαρμοσμένων τεχνών. Το καινούριο στοιχείο στο πρόγραμμα του Gropius ήταν η άποψη πως ο αρχιτέκτονας, ο ζωγράφος ή ο γλύπτης, δεν θα πρέπει απλά να συνεργάζεται με τους ειδικευμένους τεχνίτες αλλά, πριν από όλα, να είναι και ο ίδιος ένας τέτοιος τεχνίτης. Η ιδέα της μάθησης μέσα από την πράξη, της ανάπτυξης μιας αισθητικής στη βάση ολοκληρωμένων τεχνικών ικανοτήτων, ήταν πραγματικά επαναστατική.

Jacques-Louis David, Γάλλος ζωγράφος, Παρίσι 1748- Βρυξέλλες 1825. Ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του 19ου αιώνα και ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του νεοκλασικισμού. Οι επιδράσεις από την τέχνη του πρώτου του δασκάλου, Φρανσουά Μπουσέ, διακρίνονται σε έναν από τους πρώτους πίνακές του, «Πάλη του Άρη και της Αθηνάς» (1771).

Αργότερα ο Νταβίντ μαθήτευσε κοντά στον Ζοζέφ-Μαρί Βιέν, που υπήρξε ο πραγματικός του δάσκαλος. Τι καλύτερο έργο της περιόδου αυτής ήταν «Ο Αντίοχος και η Στρατονίκη» του 1774, στο οποίο διακρίνεται η τάση του Νταβίντ να τονίζει το δραματικό στοιχείο της συνθέσεως. Ο πίνακας αυτός εξασφάλισε στον καλλιτέχνη το βραβείο της Ρώμης.

Γυναίκες όπως η Μαρία η Παρθένος, η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα, η Μεγάλη Αικατερίνη, η, η Ιωάννα της Λωρραίνης, η Ίντιρα Γκάντι η Μάργκαρετ Θάτσερ, η Μητέρα Τερέζα και άλλες έχουν αλλάξει την ιστορία του πλανήτη. Άλλες, πάλι, με το πέρασμα των χρόνων άλλαξαν την ιστορία της τέχνης. Και δε μιλάω για γνωστές καλλιτέχνιδες, αλλά για θηλυκές παρουσίες, μέρη των ίδιων των έργων τέχνης?

Δεν είναι λίγες οι φορές που από παρατηρητές έργων μοντέρνας τέχνης σ? ένα εκθεσιακό χώρο ακούγονται αξιολογικές κρίσεις του τύπου «Αυτό δεν μπορεί να θεωρείται τέχνη». Ακόμα χειρότερα, διατυπώνονται συχνά από πολλούς οι συνήθεις βεβαιότητες όπως «Αυτό μπορώ να το κάνω κι εγώ». Το παρακάτω απόσπασμα του Mart Lawson που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα The Guardian αποδεικνύει ότι στη μεταμοντέρνα εποχή μας παρουσιάζεται το ακόλουθο φαινόμενο: Ορισμένοι αμύητοι αντιμετωπίζουν συχνά τα απλά αντικείμενα, όταν τυχαίνει να βρίσκονται σε ένα μουσείο, ως έργα τέχνης και την ίδια στιγμή στον ίδιο χώρο κάποιοι άλλοι αντιμετωπίζουν τα ίδια τα έργα τέχνης ως μη άξια λόγου αντικείμενα της καθημερινότητας. Για του λόγου το αληθές, παραθέτω το παρακάτω κείμενο:

Μας προτείνει να αναγνώσουμε υπό μια νέα σκοπιά τον κόσμο, χρησιμοποιώντας αρχετυπικά σύμβολα του παρελθόντος. Μας παρακινεί να καταρρίψουμε τα δεσμά του χρόνου, επανερμηνεύοντας το αμετάκλητο τέλος ως ταξίδι προς την απελευθέρωση και την αυτογνωσία.
Ο λόγος για τον βαθύτατα υπαρξιακό ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη που έχει καταθέσει αξιόλογα δείγματα σύγχρονης ποιητικής γραφής στις δύο δημοσιευμένες ποιητικές συλλογές του. Στη μεστή νοημάτων συνέντευξη που μάς παραχώρησε, καταθέτει τις σκέψεις του για την προσωπική σχέση που έχει οικοδομήσει με τον ποιητικό λόγο, το διάλογο της ποίησης με την πραγματικότητα, την πολυσημία και την ερμηνεία του ποιητικού κειμένου...