Η τέχνη της Αναγέννησης άφησε έναν μεγάλο αριθμό σημαντικών έργων και καλλιτεχνών στην ιστορία της τέχνης καθώς και εικονιστικές προσεγγίσεις απαράμιλλης ομορφιάς και γοητείας μέσα στην απλότητα που ενέπνευσαν τα έργα της αρχαιότητας.

Ο όρος «εικονιστική τέχνη» συχνά χρησιμοποιείται ως αντίποδας της αφηρημένης τέχνης. Πρόκειται για παραστατικά έργα τέχνης, κυρίως στη ζωγραφική και στη γλυπτική, των οποίων η θεματολογία και η πηγές έμπνευσης αντλούνται από πραγματικά αντικείμενα. Με τον όρο «εικονιστική τέχνη», δεν αναφερόμαστε στην τέχνη που αναπαριστά με ακρίβεια την ανθρώπινη μορφή. Αν και οι ανθρώπινες μορφές και οι φιγούρες ζώων βρίσκονται πολύ συχνά ανάμεσα στα θέματά της. 

Μετά το 1511, ο Ντύρερ εγκατέλειψε την ξυλογραφία και επιδόθηκε στη χαλκογραφία, πρώτα για να αποδώσει με τη νέα αυτή τεχνική την «Ιστορία των Παθών» (αλλά το έργο δεν τελείωσε). Το 1513-14 δημιούργησε τρεις συμβολικές χαλκογραφίες, που αποτελούν την ακμή της χαρακτηριστικής αυτής προσπάθειάς του. Είναι «Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος», «Ο Άγιος Ιερώνυμος στο κελί του» και «Η Μελαγχολία».

Παρόλο που ήταν πραγματικός κληρονόμος της γοτθικής παράδοσης στις απεικονίσεις των φανταστικών μορφών και οραμάτων, έστρεψε το ενδιαφέρον του και στη μελέτη της φύσης και αντέγραψε την ομορφιά της με υπομονή και πίστη. Στο έργο του «Λαγός», 1502, παρατηρούμε πιστή αναπαράσταση μέχρι και την πιο μικρή λεπτομέρεια.

Ντύρερ, Άλμπρεχτ (Albrecht Dürer). Γερμανός ζωγράφος και χαράκτης, (Νυρεμβέργη 1471 – 1528). Είναι η πιο σημαντική προσωπικότητα της Γερμανίας του 16ου αιώνα. Με την πολύπλευρη δραστηριότητά του σημειώνει την έναρξη της Αναγεννήσεως στη Βόρειο Ευρώπη. Γεννήθηκε στη Νυρεμβέργη στις 21 Μαΐου το 1471 και ήταν ο τρίτος γιος της οικογένειας του Άλμπρεχτ Ντύρερ και της Βαρβάρας Χόλπερ. Η οικογένεια Ντύρερ ίσως ήταν ουγγρικής καταγωγής.

Η παρουσία του σχεδίου στην τέχνη της Αναγέννησης, όσον αφορά το θέμα, την τεχνική και κυρίως το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, είναι το ζητούμενο του παρόντος κειμένου, που επικεντρώνεται στα σχέδια του Michelangelo και στη σχέση τους με τα σχέδια άλλων καλλιτεχνών. Επιχειρείται η ενδεικτική παρουσίαση κάποιων σχεδίων, με σκοπό να διερευνηθεί η εξελικτική ή όχι πορεία του σχεδιασμού, οι ομοιότητες και οι καινοτομίες.

Αντόνιο Μπέντσι, ο επονομαζόμενος Πολλαϊόλο-Πολλαγιουόλο (Antonio Benci detto il Pollaiolo-Pollaiuolo). Ιταλός χρυσοχόος, γλύπτης και ζωγράφος. Γεννήθηκε στην Φλωρεντία το 1431-1432 και πέθανε στη Ρώμη το 1498. Ένας από τους κυριότερους καλλιτέχνες της δεύτερης αναγεννησιακής γενιάς. Η μελέτη της ανατομικής κατασκευής του σώματος ήταν το βασικό αντικείμενο της μελέτης του.

Το βιβλίο αποτελεί ένα αντικείμενο της καθημερινής ζωής, τμήμα του υλικού πολιτισμού, και ως εκ τούτου δεν πρέπει να αποκόπτεται από το ευρύτερο ιστορικό, πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό περιβάλλον του γιατί τότε υπάρχει κίνδυνος να μην γίνουν διακριτοί οι λόγοι που επέβαλλαν τη δημιουργία του, οι αισθητικές προτιμήσεις του σύγχρονου του κοινού και η εξέλιξή του μέσα στο χρόνο, κάτι που ισχύει, άλλωστε και για όλα τα έργα τέχνης.

Μετά το 1509, η ραγδαία επιτυχία και απήχηση της τέχνης του Ραφαήλ καθορίζει στην καλλιτεχνική εξέλιξή του δύο φαινόμενα παράλληλα, τον πλουτισμό των συνθέσεων και τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό συνεργατών και βοηθών. Εγκαταλείπει, αποκλειστικά την εκτέλεση των μεγάλων διακοσμητικών έργων στα χέρια των μαθητών του, με αποτέλεσμα την πτώση της ποιότητάς τους. Αυτό συμβαίνει στην τρίτη Αίθουσα του Βατικανού και κυρίως στην Αίθουσα του Κωνσταντίνου, που τελείωσε μετά τον θάνατο του Ραφαήλ από τον Τζούλιο Ρομάνο και τη σχολή του (1515-1525) και έγινε μία από τις σημαντικότερες πηγές ακτινοβολίας του μανιερισμού.

Ο πίνακας «Η Μαντόνα του Φολίνιο» (1511-1512), αφιερώθηκε στην Παρθένο από τον Σιγισμόνδο Κόντι, γραμματέα του πάπα Ιουλίου Β', σαν εκδήλωση ευγνωμοσύνης, όταν το σπίτι του στο Φολίνιο, χτυπημένο από κεραυνό, γλίτωσε την καταστροφή. Ο Κόντι γονατισμένος, παρουσιάζεται στην Παναγία από τον Άγιο Ιερώνυμο. Αριστερά, ο Άγιος Φραγκίσκος και ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής. Στο κέντρο, σε ένα τοπίο με πράσινους λόφους, το σπίτι του Σιγισμόνδου, ξεπροβάλλει στην καταχνιά, στεφανωμένο με το ουράνιο τόξο, ενώ η πορτοκαλιά σφαίρα του κεραυνού απειλεί να το χτυπήσει.