The Adjustment Bureau - Οι Ρυθμιστές

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Κυριακή, 19 Ιουνίου 2011 20:54

Γράφτηκε από τον/την Γιώργος Χριστόπουλος

Ο Ντέηβιντ Νόρις (Ματ Ντέημον) είναι ήδη μέλος του Κονγκρέσου αλλά τώρα βάζει υποψηφιότητα για Γερουσιαστής από την Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Την ημέρα των εκλογών γνωρίζει μία γυναίκα την οποία ερωτεύεται με την πρώτη ματιά αλλά και δεν ξαναβλέπει ποτέ... Λίγο καιρό μετά έχει μέσα σε μια μέρα την τύχη να την δει ξανά σε ένα λεωφορείο αλλά και κατόπιν αυτού, την ατυχία να γνωρίσει κάποιους άγνωστους, που τον προειδοποιούν να ξεχάσει ότι τους είδε αλλά το κυριότερο να μείνει μακριά από την γυναίκα που έχει ερωτευτεί.

«Οι Ρυθμιστές» είναι ένα αξιόλογο φιλμ που καταφέρνει με επιτυχία να διακλαδώνει συνεχώς στην πλοκή του δύο διαφορετικού τύπου ιστορίες, μία ρομαντική και μία επιστημονικής φαντασίας (με άφθονες φιλοσοφικές προεκτάσεις). Η ισορροπία δεν διαταράσσεται σχεδόν ποτέ ανάμεσα σε αυτά τα δύο μέρη που θα μπορούσαν πολύ εύκολα να εξωκύλουν αν είχαν κακό χειρισμό και να προκαλέσουν την δυσαρεσκειά μας, καθώς ο κίνδυνος να υπάρξει υπέρμετρο ρομάντζο ή υπέρμετρο sci-fi στοιχείο θα έκανε τόσο μεγάλη αντίθεση, που θα μας ξένιζε. Εδώ ο λόγος που δεν μας «κακοφαίνεται» ό,τι παρακολουθούμε να γίνεται είναι ότι υπάρχει μεγάλη σοβαρότητα στο πως ο πρωταγωνιστής χειρίζεται τα συναισθηματά του και το πως τα εκφράζει τόσο όταν εμπλέκεται σε κάτι τόσο ρεαλιστικό, όπως είναι η σχέση του με την γυναίκα που είναι ερωτευμένος, όσο και όταν αντιμετωπίζει τους Ρυθμιστές, που εξόφθαλμα προκαλούν την λογική και αντιπροσωπεύουν το μη ρεαλιστικό κομμάτι του φιλμ.

Ο Ματ Ντέημον είναι μάλιστα κατά διαστήματα και ιδιαίτερα συγκινητικός με την ερμηνεία του. Χωρίς να φοράει το κουστούμι ούτε του ήρωα που θα νικήσει το κακό στο τέλος, ούτε του υπερ-γόη που θα διαλύσει τα πάντα στο όνομα της αγάπης, αλλά εκείνο του νέου της διπλανής πόρτας, που είχε μάλιστα την τύχη να πετύχει στον πολιτικό στίβο από νεαρή ηλικία και την ατυχία να ερωτευτεί μία γυναίκα που δεν τον «αφήνουν» να έχει, ο Ματ Ντέημον καταφέρνει να μας έχει στο πλευρό του από την αρχή μέχρι το τέλος. Η Έμιλυ Μπλαντ από τη μεριά της είναι όσο εύθραστη χρειάζεται και χωρίς πόνο και κόπο ερμηνεύει με τη σειρά της το ρόλο του ανεκπλήρωτου έρωτα του πρωταγωνιστή, του βασικού του δηλαδή κινήτρου που κάνει ό,τι κάνει καθ?όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Επίσης παρατηρείται η δομή αρχαίας τραγωδίας. Κατά διαστήματα εισέρχεται στη σκηνή ο Άγγελος (που στην αρχαία τραγωδία ήταν το πρόσωπο εκείνο που έφερνε τα νέα, ως αγγελιοφόρος, και έτσι προωθούσε την πλοκή) και με τα όσα μεταφέρει στον πρωταγωνιστή τον ωθεί αμέσως στην επόμενη επιλογή του. Θα μπορούσα επίσης να πω ότι «Οι Ρυθμιστές» μου θύμισαν την «Σκοτεινή Πόλη» του Άλεξ Πρόγιας αλλά και σε ο,τι αφορά το φιλοσοφικό υπόβαθρο του σεναρίου το «Άγγιγμα του Κακού» με τον Ντένζελ Γουάσινγκτον. Αυτό το κράμα, όπου φιλοσοφία και επιστήμη μπλέκονται, αλλά και που την ίδια στιγμή δεν τραβιέται από τα μαλλιά το κόνσεπτ του Φίλιπ Ντικ, που είχε γράψει το διήγημα, αλλά εμποτίζεται με μεγάλες δόσεις ρομάντζου είναι που κάνει, σε συνδυασμό με την ερμηνεία του Ματ Ντέημον, την ταινία τόσο ενδιαφέρουσα. Στα χέρια άλλου σκηνοθέτη το νεύρο και ο ρυθμός συνολικά ίσως να ήταν πολύ πιο έντονα αλλά ο Τζορτζ Νόλφι ντεμπούταρε ουσιαστικά με αυτή του την ταινία, αφήνοντας για λίγο το άθλημα της σεναριογραφίας και πιάνοντας αυτό της σκηνοθεσίας, οπότε προσωπικά δεν θα μπορούσα να απαιτήσω κάτι παραπάνω.

Μια αρκετά καλή ταινία, που τα έχει όλα και συμφέρει και είναι και για ποικιλία τύπων θεατών. Θα απογοητεύσει τους πολύ αυστηρούς ενώ θα ικανοποιήσει τους πιο πολλούς που ζητάνε κάτι που ούτε προσβάλλει τη νοημοσύνη τους, ούτε είναι κάτι τραγικά εύπεπτο αλλά και ούτε απαιτεί δίπλωμα Ιστορίας Κινηματογράφου για να το παρακολουθήσεις. Πολύ ευχάριστο, πολύ καλοφτιαγμένο. Συνίσταται!