Το 1983 ξεκίνησε να προβάλλεται μία τηλεοπτική σειρά με τον τίτλο «Α-ΤΕΑΜ». Ο Τζορτζ Πέπαρντ υποδυόταν τον Συνταγματάρχη «Χάνιμπαλ» Σμιθ, ήταν βεβαίως ήδη γνωστός από μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες του παρελθόντος, ο νέος τότε Mr. T ? οι σινεφίλ τον είχαν αντικρίσει μόνο στο «Ρόκυ 3» - έπαιζε τον αμίμητο B.A. Barrackus (?I pitty the foo? η θρυλική του ατάκα), ο Ντερκ Μπένεντικτ, σχεδόν αμιγώς τηλεοπτικός ηθοποιός της εποχής, είχε τον ρόλο του Faceman και ο Ντουάιτ Σουλτζ του ημίτρελου Μέρντοκ. Αυτό το ιδιόρυθμο «κουαρτέτο» συνιστούσε την ορχήστρα των πολυβόλων της Ομάδας Άλφα. Όπως έλεγε και το tagline της σειράς όλοι αυτοί ήταν ?heroes to hire? (ήρωες προς πρόσληψη).
Η Τζέσικα Μπηλ της ταινίας του 2010 τους περιγράφει επίσης πολύ πετυχημένα. ?They?re specialized to the ridiculous?, εννοώντας ασφαλώς τις αποστολές που μπορούσε αυτή η ομάδα να φέρει εις πέρας. Κι εδώ που τα λέμε τα όσα βλέπουμε να κάνουν τα μέλη αυτής της ομάδας, τα σχέδια που καταστρώνουν και ο τρόπος που επιτυγχάνουν πάντα στο στόχο τους, αγγίζει ? για να μην πω τον έχει πάρει αγκαλιά ? τον όρο «γελοίο». Όχι προς απογοητευσή μας όμως αλλά μάλλον προς τέρψιν μας. Αρχής γενομένης του εξαιρετικού σύγχρονου καστ που επιλέχθηκε για να ενσαρκώσει τους τέσσερις ήρωες, τη στιγμή που οι ηθοποιοί της σειράς είχαν ταυτιστεί απόλυτα ακόμα και τα ονόματα των χαρακτήρων της, και κατόπιν συνυπολογίζοντας το ότι όλα όσα βλέπουμε είναι μεν μη ρεαλιστικά αλλά τόσο μα τόσο ταιριαστά για αυτή την τετράδα των παλαβών Rangers, το αποτέλεσμα είναι μονόδρομος: αυτοί έχουν πάρει αγκαλιά τον όρο «γελοίο» και εμείς έναν κουβά ποπ-κορν.
Ο Λιαμ Νήσον είναι ο Χάνιμπαλ, ο Μπράντλευ Κούπερ ο Faceman, ο Κουίντον Τζάκσον ο Μπαράκους και ο Σάρλτο Κόπλευ ο Μέρντοκ. Όλοι ένας κι ένας. Αν η Μαντάμ Τισό έκανε το καστ για ταινίες τότε δεν θα μπορούσε να είχε επιλέξει καλύτερο για αυτήν εδώ. Για μεταφορά τηλεοπτικής σειράς από τη μικρή στη μεγάλη οθόνη αυτό πλέον θεωρείται άθλος. Όντας συνηθισμένοι σε προχειροδουλειές - ή καλύτερα σε δουλειές του ποδαριού στον τομέα του pre-production σε ταινίες που σκοπεύουν να βγουν μόνο για να ψυχαγωγήσουν τις μάζες και τίποτα παραπάνω - εδώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το απρόσμενο γεγονός του πολύ σωστά επιλεγμένου καστ. Η κινησιολογία, η συμπεριφορά, ακόμα και ο τρόπος ομιλίας των χαρακτήρων, ειδικά του Μπαράκους, μοιάζει βγαλμένος μέσα από τη σειρά. Το δίχως άλλο από τα αποδυτήρια η ομάδα Άλφα έχει ήδη πάρει προβάδισμα στο σκορ.
Το προβάδισμα εναντί μας μεγαλώνει όσο περνάει η ώρα γιατί ακόμα και το σενάριο είναι παιδαριώδες μεν αλλα λειτουργεί εξαιρετικά δε. Η μία υπερβολή διαδέχεται την άλλη και ορισμένες προβλέψιμες μα καλές ατάκες μας κάνουν να χαμογελάμε, αλλά πάνω από όλα αυτά υπάρχει το ασταμάτητο πέπλο ευθυμίας που φαίνεται πως είχαν όλοι στα γυρίσματα γνωρίζοντας πως παίζουν σε μία ταινία που είναι... ταμάμ για καλοκαιρινή έξοδο και για όλη την οικογένεια! Δράση άφθονη, λίγο γέλιο σε μικρές «ενέσιμες» δόσεις εντός του μακελειού και οι ήρωες να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να αποδεικνύουν σε κάθε σκηνή το πόσο παλαβοί είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή που η ομάδα θέλει να πάρει υπό τον έλεγχο της ένα αεροσκάφος για να διαφύγουν με αυτό. Ο Χάνιμπαλ μπαίνει σε αυτό και λέει χαμογελώντας στους τρεις άμοιρους ένστολους που το φυλάνε: «Μήπως είσαστε καταζητούμενοι και φυγάδες; ...όχι; Εμείς είμαστε και από τα δύο, οπότε...»
Με τέτοιο attitude κανείς δεν μπορεί να πει ότι έχασε τον καιρό του βλέποντας αυτή την ταινία δράσης, εκτός και εάν είχε διαφορετική στάση ο ίδιος απέναντι στο φιλμ ενώ το έβλεπε. Προσωπικά το βρίσκω αδύνατο να δω ένα τέτοιο έργο σε κλειστό ή θερινό σινεμά, με παρέα ή χωρίς, μέσα στο καλοκαίρι, και να μην καταφέρει να με παρασύρει το χιούμορ και η δράση, του πλέον παρείστικου και χαβαλετζίδικου επιπέδου, ώστε στο τέλος να πω οτι δεν πέρασα καλά. Η αλήθεια είναι πως τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον θέλω να το ξαναδω ? με περισσότερα ποπ κορν αυτή τη φορά ? παρά να το αφήσω για το DVD ή το Blu-ray. Και επίσης η αλήθεια είναι πως είναι από τις ελάχιστες φορές που ένα έργο τελειώνει κραυγάζοντας πως θα έχει τουλάχιστον, που λέει ο λόγος, άλλες τρεις συνέχειες και δεν ταράζομαι με τη σκέψη και μόνο. Με το καλό να τις προϋπαντήσουμε...