Το τηλέφωνο έκλεισε. Η συνέντευξη είχε κανονιστεί. 18:30 στο café View της Καλλιτεχνούπολης με θέα το απέραντο γαλάζιο. Τότε και μόνο τότε συνειδητοποίησα πως θα έβλεπα από κοντά τον Σόλωνα, τον Εμ. Μπενάκη (Εκτέλεση), τον Ψεύτη Παππού, τον Απόστολο (Απόστολος και μόνος), τον ποιητή Φανφάρα, αλλά και τόσους άλλους που συμπυκνώνονται σε ένα όνομα: Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Ήρθε στην ώρα του, φέρνοντας μαζί του και όλη την Ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Μου επιτρέπεις να μιλάω στον ενικό, με ρώτησε. Μα φυσικά κ. Μιχαλακόπουλε, απάντησα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η συνέντευξη. Άφησα το κασετόφωνο να γράφει και παρακολουθούσα το σπινθηροβόλο βλέμμα, την πραότητα στη φωνή, την αμεσότητα στο λόγο που σε κερδίζει από τα πρώτα λεπτά.