Η κρίση στην Ελλάδα έχει θέσει τόσο σημαντικά ζητήματα αλληλεγγύης, όσο και την ανάγκη για νέους τρόπους με τους οποίους να ζούμε, να σκεφτόμαστε και να μαθαίνουμε μαζί. Οι ευρωπαϊκές ρητορικές της ενοχής και της επίρριψης ευθυνών αντανακλούν αυτή την έλλειψη μιας κοινής πρακτικής. Στο τέλος όμως όλοι καθόμαστε στην ίδια βάρκα.