Reviews written by Γιώργος Χριστόπουλος

Μία ιστορία που ενώ είναι προφανές το πόσο απλοική είναι στη βάση της προσπάθησε μάταια να μας συγκινήσει, καθώς ούτε για ένα λεπτό δεν μπορεί να μας κάνει να ταυτιστούμε, ακόμα και στο πλέον επιφανειακό συναισθηματικά επίπεδο, με οποιονδήποτε χαρακτήρα της και τα όσα δραματικά του συνέβησαν παλιά ή του συμβαίνουν τώρα. Ο Αλμοδόβαρ με αυτή του την ταινία κατάφερε να αποδείξει πως ακόμα και ένας αξιόλογος δημιουργός σαν κι αυτόν, κάποιες φορές παρασέρνεται και ξεχνάει πως το σενάριο είναι το σημαντικότερο κινηματογραφικό εργαλείο πριν πας για γύρισμα κι όχι ένα έργο τέχνης από μόνο του!

Ο Λαρς φον Τρίερ συνέλεξε προσωπικές εμπειρίες, πιστεύω, κοιτάγματα και αναγνώσματα, δημιούργησε έναν δικό του κήπο της Εδέμ και τον τοποθέτησε στην σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής. Εκμεταλλεύεται της δύναμη της εικόνας, που του δίνει η ελευθερία του σινεμά, για να σχολιάσει με τον δικό του τρόπο όσα πρέσβευε ο Νίτσε στον δικό του "Αντίχριστο" περί θρησκείας, ο Στρίντμεργκ περί μισογυνισμού και ο Πόε για τους ανθρώπινους φόβους. Ο "Αντίχριστος" είναι το "Μετά τα Μεσάνυχτα" (Don't Look Now) του 1973 σκηνοθετημένο από τον Λαρς φον Τρίερ! Προκλητικό μα βαθύ, αιρετικό μα ειλικρινές.

Διασκεδαστικό και την ίδια στιγμή συγκινητικό. Μια μεγάλη περιπέτεια ενός ηλικιωμένου που θέλει να αποδείξει πως η ζωή μας πρέπει να είναι γεμάτη περιπέτεια συνέχεια, δίχως να περιμένουμε τις ευκαιρίες να χάνονται, μέχρι και να γεράσουμε. Γοητευτικοί ήρωες και διάσπαρτες σκηνές γέλιου. Παρόλα αυτά δεν θα συγκαταλέγεται στα αριστουργήματα της Pixar ίσως επειδή το συγκινητικό της μέρος να επηρεάσει τους ενήλικες θεατές και να τους οδηγήσει προς αυτό το συμπέρασμα.

Ένας τεράστιος σκηνοθέτης (Χάουαρντ Χοκς) αναλαμβάνει να κινηματογραφίσει την ομώνυμη νουβέλα ενός τεράστιου συγγραφέα (Ρέυμοντ Τσάντλερ) έχοντας για μπροστάρη του έναν τεράστιο ηθοποιό (Χάμφρευ Μπόγκαρτ). Ευφυές στήστιμο της πολύ μπερδεμένης πλοκής, ασύλληπτη η χημεία του Μπόγκαρτ και της Λορήν Μπακόλ, ασταμάτητος και συναρπαστικός ο βομβαρδισμός από τους πανέξυπνους διαλόγους. Ένα από τα σπουδαιότερα φιλμ νουάρ από συστάσεως κινηματογράφου.

Δυνατή animated περιπέτεια με ήρωες εννιά... κούκλες! Ιδιόμορφη όσο και εντυπωσιακή αισθητική του ζοφερού, νεκρού κόσμου που λαμβάνει χώρα όλη η δράση. Αδύναμη η ιστορία ως σύνολο παρά την δυνατή έμπνευση στην οποία βασίστηκε. Οι διάλογοι και η αφήγηση έρχονται σε δεύτερη μοίρα καθώς πρωτίστως δόθηκε βάρος στην πολύ και καλογυρισμένη δράση. Τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα είναι άκρως ικανοποιητική εμπειρία η θέαση του "9". Θα μπορούσε να αποδειχτεί πολύ σκεπτόμενη και με "βαθος" αλλά κατέληξε μία σκέτη fun action animated ταινία.

Αρκετά αδύναμο δράμα καθώς σχεδόν αψυχολόγητα, μετά τον μέσον του φιλμ, μεταπηδά το επίκεντρο του στόρυ από την ιδιόρυθμη φιλία των δύο ηρώων στην ημίτρελη πνευματική φύση του βιρτουόζου. Αδιάφορο σκηνοθετικά και αφηγηματικά, ενδιαφέρον μόνο σε επίπεδο ερμηνειών, ειδικά από τη μεριά του Jamie Foxx. Φαντάζει ως κατόρθωμα πως γίνεται μία τέτοιου είδους ταινία, γεμάτη από μουσική του Μπετόβεν, και δύο δυνατούς χαρακτήρες να καταλήγει τόσο μέτρια. Κι όμως τα κατάφερε...

Διασκεδαστικό σύνολο, που πάσχει λίγο στο πρώτο του μισό σκηνοθετικά αλλά και ολόκληρο από την απουσία δυνατών σκηνών, που θα θυμόμασταν έστω την επόμενη μέρα το πρωί. Παρόλα αυτά το στόρυ αυτό καθευατό, με την προσθήκη και των ερωτικών παιχνιδισμάτων μεταξύ των νεαρών ηρώων, έχει αρκετό ενδιαφέρον. Δυναμικό ντουέτο σχεδόν σε όλη τη διάρκεια ο Χάρι Πότερ και ο καθηγητής Ντάμπλντορ, λάμπει δια της απουσίας του ο Βόλντεμορτ, κερδίζει την παράσταση ο εξαιρετικός Τζιμ Μπρόνμπεντ, που υποδύεται τον καθηγητή Σλάγκχορν. Μικρά και μεγάλα παιδιά θα το ευχαριστηθούν. Οι υπόλοιποι θα μείνουν με χλιαρές εντυπώσεις...

Με μία εισαγωγή ταινίας αλλά και χαρακτήρα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «όλα τα λεφτά» ο Ταραντίνο δείχνει πως μπορεί να κάνει και λιγότερο ακραία και περίεργα φιλμ από αυτά που έκανε μέχρι τώρα και δίχαζε σχεδόν κάθε φορά το κοινό τους. Εδώ ξέρει από την αρχή πολύ καλά τι θέλει να πει και πως. Ορισμένες μαγικά «στημένες» σκηνές εξαιτίας των διαλόγων τους, μερικές ευφυέστατες ατάκες αλλά και διάσπαρτες στιγμές ηχηρού γέλιου συνθέτουν ένα εξαιρετικό από κάθε άποψη σενάριο. Ένα «what if?» σενάριο μυθοπλασίας που καταφέρνει και θίγει, όσο ίσως κανείς με αυτό τον τρόπο στο παρελθόν, την δύναμη του σινεμά να καθοδηγεί το νου εθνών είτε για καλό είτε για κακό, μετασχηματίζοντας την ροή της ιστορίας, και ταυτόχρονα την τεράστια και ασυγκράτητη λατρεία του ίδιου του Ταραντίνο για την τέχνη του σινεμά.

Μία τόσο ανθρώπινη ιστορία καταντάει, κι ουχί καταλήγει, να μοιάζει παντελώς εξωπραγματική εξαιτίας της αναληθοφάνειας, σε βαθμό γελοιότητας, των αντιδράσεων του ίδιου της του πρωταγωνιστή. Επιφανειακό και καθόλου ρεαλιστικό αυτό το δράμα θα προκαλέσει μάλλον γέλια σε αυτούς που δεν έχουν υπομονή παρά δάκρυα στους ευσυγκίνητους.

Όσο κι αν μας γοήτευσε το παλιομοδίτικο στήσιμο αυτής της ταινίας, τόσο μας απογοήτευσε η καταληξή της. Απότομη κάθαρση με σχεδόν ανύπαρκτα κίνητρα σε έναν γολγοθά που δυσκόλευε συνεχώς όσο πέρναγε η ώρα, ενός στερεοτυπικού ήρωα. Ατμόσφαιρα και μυστήριο που ενέτειναν την όποια αγωνία αλλά και βεβιασμένο φινάλε που ακύρωσαν την όποια καλή δουλειά είχε γίνει καλλιτεχνικά μέχρι εκείνο το σημείο.