Reviews written by Γιώργος Χριστόπουλος

Η πιο προσωπική ταινία των αδελφών Κοέν θα αφήσει την μεγαλύτερη μερίδα του κοινού παντελώς αδιάφορη. Μία εβραϊκή παραβολή δια χειρός των δύο αδερφών, που απλά σκέφτηκαν πως τώρα που έχουν το Όσκαρ ό,τι σενάριο και να γράψουν και ό,τι ταινία και να γυρίσουν η καριέρα τους είναι εξασφαλισμένη. Τέτοιες σαχλαμάρες θα κάναμε όλοι αν είχαμε και μεις Όσκαρ. Αν την είχε γυρίσει Έλληνας σκηνοθέτης κατά πάσα πιθανότητα θα τον είχαν "θάψει" όλα τα μήντια! Εκτός κι αν ήταν εβραίος... "Ένας Σοβαρός Άνθρωπος" από δύο ασόβαρους σκηνοθέτες διότι θέλησαν φέτος να σπαταλήσουν τον χρόνο μας και τα χρηματά μας.

Η πιο εκθαμβωτική μεταφορά της κλασσικής ιστορίας του Ντίκενς στην μεγάλη οθόνη, από τον σκηνοθέτη Ρόμπερτ Ζεμέκις, που επιδίδεται πλέον στην εκμετάλλευση των νέων τεχνολογιών και ειδικότερα του performance capture. Ισοπεδωτικός ο Τζιμ Κάρευ, πολύ όμορφες αρκετές από τις σκηνές, αλλά τραγικά γρήγορο σε ρυθμό, γεγονός που καταδικάζει την πραγματική πεμπτουσία της αγαπημένης αυτής ιστορίας σε πλήρη ανυπαρξία. Κι αν είναι κάτι εντυπωσιακό σε αυτό το παραμύθι είναι οι εμπνεύσεις που περιέχει. Όχι τα τρισδιάτατα περιβάλλοντα στα οποία εκτυλίσσεται.

Το AVATAR είναι ο Πόλεμος των Άστρων του 21ου αιώνα. Λανσάρει κάτι που είχαμε να δούμε από τότε. Έναν ολοκληρωμένο κόσμο, απίστευτης ομορφιάς, που γεννήθηκε στο μυαλό του σκηνοθέτη του Τζέημς Κάμερον. Η στερεοσκοπική 3D προβολή απογειώνει όλο το εγχείρημα και μας κάνει να διψάμε όλο και συνεχώς για πλάνα του πανέμορφου πλανήτη Πανδώρα. Και αν όλα αυτά φαντάζουν επιφανειακά τότε οφείλουμε να πούμε πως η καρδιά της ταινίας είναι βαθιά φιλοσοφημένη κι άκρως αντιπολεμική κι οικολογική. Τα Όσκαρ περιμένουν τον Κάμερον και πάλι, δεκατρία σχεδόν χρόνια μετά τον "Τιτανικό". Πλέον είναι και με βούλα King of the world!

Ευρηματική, πρωτότυπη και γεμάτη ένταση περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, που μπορούμε από τώρα να την χαρακτηρίσουμε καλτ! Μία ωραία ιδέα κινηματογραφημένη λες και πρόκειται για ντοκυμαντέρ και πραγματικά γεγονότα. Πανέξυπνη! Ο Πήτερ Τζάκσον ήξερε που "επένδυσε"!

Κακό σήκουελ, πέρα από κάθε φαντασία και του πλέον απαισιόδοξου, του "Λυκόφωτος" του 2008. Το "Λυκόφως" μας έπεισε πως αυτός ο teenage μύθος τουλάχιστον έγινε μία πολύ αξιόλογη κινηματογραφική μεταφορά με ένα πρωταγωνιστικό δίδυμο, που όσο και αν μας ενοχλεί που αναδείχτηκαν σε πρότυπα ομορφιάς μόνο και μόνο γιατί έπαιξαν σε μία ταινία, κατάφεραν εντός της να σηκώσουν το ρομάντζο στις πλάτες τους και να μας το δείξουν στη μεγάλη οθόνη επιτυχώς. Στο "Νέο Φεγγάρι" τίποτα από όλα αυτά δεν υπάρχει. Φλυαρία, αφελείς μελοδραματισμοί, κι ένας κάκιστος ηθοποιός (αυτός που ενσαρκώνει τον Τζέηκομπ), που μας κάνει να δυσανασχετούμε σχεδόν από την πρώτη του σκηνή. Οπότε το ερώτημα είναι ένα: θα μας ευχαριστούσε αυτή η ταινία αν ήταν κατά μιάμιση ώρα μικρότερη σε διάρκεια ή θα μας ευχαριστούσε αν δεν είχε γυριστεί ποτέ;

Η τελευταία ταινία καταστροφής του Ρόλαντ Έμεριχ τα έχει όλα και συμφέρει. Υπερθέαμα ποπ-κορν που σέβεται τον εαυτό του (και τους θεατές) και προσφέρει τις καλύτερες σκηνές καταστροφής που είδαμε ποτέ, με τα εντυπωσιακότερα εφέ για ταινία του είδους που είδαμε ποτέ! Must-see σε μεγάλη οθόνη!!!!! Θα βγείτε από το σινεμά και θα κοιτάτε αν τα σπίτια και τα βουνά είναι στη θέση τους! Αυτό και μόνο για ταινία Made in America, που στόχο της έχει μόνο την ψυχαγωγία και τίποτα παραπάνω, αξίζει τέσσερα αστέρια! Μαγκιά τους!!!

Αν το σενάριο αυτό το έγραφε ο Τζωρτζ Λούκας, όλοι θα αναφωνούσαν "τι σκουπίδι είναι αυτό". Αλλά τώρα επειδή είναι του Κόπολα θα πρέπει να τρέξουμε να πούμε οτι είναι τουλάχιστον μέτριο. Δυστυχώς κατ'εμέ είναι κάτω του μετρίου. Όμορφη φωτογραφία, δυνατή η ερμηνεία του Βίνσεντ Γκάλο, αλλά το στόρυ τόσο ρηχό και κοινότοπο, που την αμέσως επόμενη ημέρα δεν θα θυμόμαστε τίποτα. Και πάνω από όλα θα έχουμε απωθήσει από τη μνήμη μας, συνειδητά, ότι αυτή η ταινία είναι του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Σίγουρα είναι το πιο προσωπικό του φιλμ αλλά αυτό δεν ακυρώνει τα κακά στοιχεία του. Εικαστικά άρτια, αφηγηματικά κακή. Προσπεράστε τη.

Καλοστημένη ταινία επιστημονικής φαντασίας με τον Σαμ Ρόκγουελ σολίστα και σε μεγάλη φόρμα και τον δημιουργό της Ντάνκαν Τζόουνς να ντεμπουτάρει εντυπωσιακά. Εμπνευσμένο στόρυ κινηματογραφημένο ιδανικά. Από το πουθενά ένα διαμάντι που θα συζητιέται για καιρό και θα κάνει τους φίλους των ταινιών επιστημονικής φαντασίας που σφύζουν από φρέσκιες ιδέες, σαν κι αυτές που περιέχει το ΜΟΟΝ, να θέλουν να βλέπουν πιο συχνά τέτοιους καλούς εκπροσώπους του είδους.

Η κινηματογραφική γλώσσα του Μίκαελ Χάνεκε επιτυγχάνει το εξής συγκλονιστικό (και πάλι): λειτουργεί τελείως αφαιρετικά εικαστικά και παράλληλα τελείως προσθετικά αφηγηματικά. Μία ιστορία σοφά γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, που καταπιάνεται με τον ψυχισμό του ανθρωπίνου είδους όταν το φαινομενικά ισορροπημένο διαταράσσουν γεγονότα που δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς, ούτε η εκκλησία. Φόβος, μνησικακία, εκδικητικότητα, υπεροψία, χριστιανικά ενοχικά σύνδρομα και αμαρτίες γονέων που παιδεύουν τα τέκνα τους και κατ'επέκταση την κοινωνία. Απλά αριστούργημα! Θα το ξαναδώ!

Μία ενδιαφέρουσα ιδέα, περί δικαιοσύνης και αδυναμίας του γραπτού νόμου να την αποδίδει σωστά, γυρισμένη τελείως διεκπεραιωτικά αλλά με ένα πρωταγωνιτικό δίδυμο, που τυγχάνει (ευτυχώς για εμάς) μιας σχετικής χημείας. Αξιοπρόσεκτο σεναριακά σε επίπεδο χαρακτήρων και διαλόγων μέχρι και τη στιγμή που οι διαδοχικές αναλήθειες αδυνατίζουν πολύ την τελική εικόνα. Οπωσδήποτε χρήζει μίας θέασης από τους φίλους των "μη ανεγκέφαλων" αστυνομικών περιπετειών, αλλά όχι και δεύτερης.