Reviews written by Γιώργος Χριστόπουλος

Το 2008 το "Gran Torino" του Κλιντ Ήστγουντ ήταν η πιο απλή και άμεση ταινία της χρονιάς, το 2009 είναι το "Up in the Air". Ενώ βλέπουμε αρχικά ανθρώπους να απολύονται καταλαβαίνουμε γρήγορα πως η ταινία δεν είναι για αυτούς αλλά για τον άνθρωπο που "δουλειά" του είναι να τους απολύει! Αρκετά ευρήματα, σπιρτόζικοι διάλογοι, ευφυολογήματα, ευθύτητα και αρκετό χιούμορ και μόλις μία προβλέψιμη σκηνή, πράγμα σπάνιο για mainstream ταινία, όσο φιλοσοφημένο περιεχόμενο κι αν αυτή διαθέτει. Το καλύτερο "food for thought" φιλμ της εποχής!

Αρκετά "κενό" ουσίας δράμα, που στηρίζεται στην δυναμική εκφραστικότητα της πρωταγωνιστριάς της (δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα ήταν χωρίς αυτή την ηθοποιό για τον ρόλο της Κάταλιν Βάργκα). Ο Στρίκλαντ παρουσιάζει με το ντεμπούτο του αυτό τη γλώσσα που του αρέσει να χρησιμοποιεί, η οποία κρίνεται ως ξεπερασμένη, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με τόσο αδύναμα δράματα όπως αυτό. Καλή αισθητική, δύο μόνο ωραίες σκηνές - ένας μονόλογος κι ένας διάλογος - μετά την πρώτη ώρα (!) και τίποτα παραπάνω. Μόνο για τους λάτρεις του ευρωπαικού σινεμά με avant-garde ροπές και για κανέναν άλλον.

Απολαυστικό animated αλληγορικό φιλμ όπου μεταλλαγμένα φαγητά είναι ο "εχθρός" που επιτίθεται στον ίδιο τους το δημιουργό και καταναλωτή, δηλαδή εμάς. Μοντέρνο, αστείο και γρήγορο σε ρυθμό, που δεν θα κάνει κανέναν θεατή, όποιας ηλικίας κι αν είναι αυτός, να βαρεθεί. Δείτε το ανεπιφύλακτα.

Ο Αλεχάντρο Αμενάμπαρ παρουσιάζει την ιστορία της φιλοσόφου Υπατίας της Αλεξανδρινής τοποθετώντας πάνω στον ίδιο αφηγηματικό ιστό τον τρόπο σκέψης της Υπατίας και το πως ήρθε αυτός σε σύγκρουση με την... έλειψη σκέψης των χριστιανών τότε. Για να καταλήξει πως οι φράσεις "πολιτική σκοπιμότητα" και "πολιτικό κόστος" ήταν από τότε στο μυαλό των τοπικών ηγετών και πως ο παρωπιδισμός των οπαδών της θρησκείας μόνο ζημιογόνος μπορεί να αποδειχθεί. Δηλαδή σαν να μας λέει πως 1600 χρόνια μετά την Υπατία δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα!!! Η σκηνοθεσία του Αμενάμπαρ είναι γεμάτη εμπνεύσεις και κατά διαστήματα υπνωτιστική. Από τις πιο σημαντικές πλέον σύγχρονες ιστορικές ταινίες που οφείλει να κάνει εντύπωση με την τόλμη της ΤΩΡΑ γιατί σε κανένα Πάσχα από αυτά που θα ακολουθήσουν δεν πρόκειται να προβληθεί στην τηλεόραση.

Υπέροχο φιλμ που περιέργως δεν θα συζητηθεί και μάλλον θα περάσει στο ντούκου ίσως εξαιτίας του ότι α) την έκανε ο Κλιντ Ήστγουντ οπότε δεν εμπεριέχει καμμία έκπληξη από απόψεως κινηματογράφισης και ποιότητας και β) δεν έχουμε καμμία σχέση με το ράγκμπυ ως λαός οπότε αυτός ο συνδυασμός απαρτχάιντ, Νέλσον Μαντέλα και ράγκμπυ να μας ξενίσει. Τα πάντα και σε αυτή την ταινία του Ήστγουντ είναι ανωτάτης ποιότητος με κυριότερο παράδειγμα τον Μόργκαν Φρήμαν που καταφέρνει να "είναι" ο Νέλσον Μαντέλα! Low profile σκηνοθεσία και ερμηνεία, δυνατό συνολικό αποτέλεσμα, αν και λίγο μας τα χαλάει το τελευταίο ημίωρο...

Πολύ χαμηλών επιδόσεων ταινία, που δεν καταφέρνει ούτε στο ελάχιστο να μεταφέρει από το μυθιστόρημα του Όσκαρ Γουάιλντ στην οθόνη κάτι "σωστά", πέραν της αναπαράστασης του Λονδίνου. Ο Κόλιν Φερθ ξεχωρίζει ενώ ο πρωταγωνιστής παρέα με τον άνευρο κι άνευ εμπνεύσεων σκηνοθέτη και τον "πρωτάρη" σεναριογράφο έκαναν τα κόκκαλα του Γουάιλντ να τρίζουν. Καλύτερα βρείτε το σε "Κλασσικό Εικονογραφημένο" παρά να δείτε αυτό τον βασιλιά των φετινών B-movies.

Σε αυτή την ταινία καλούμαστε να παρακολουθήσουμε σε ποια "χώρα" του μυαλού του αποδρά ένα παιδί, όταν αυτό αντιδρά από θυμό και πείσμα, δίχως κανείς πιο πριν να μας ρωτήσει αν κάτι τέτοιο θα μας ενδιέφερε ποτέ να το παρακολουθήσουμε ή όχι. Κενό αφηγηματικά, συμπαθές εικαστικά. Όταν ανάψουν τα φώτα της αίθουσας το μόνο που θα νοιώσετε είναι μία μεγάλη αλλά όχι ανεξήγητη ανία...

Συναρπαστική περιπέτεια για όλα τα γούστα κι όλες τις ηλικίες. Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα κινηματογραφική μεταφορά του δαιμόνιου, ιδιοφυή και εκκεντρικού Σέρλοκ Χολμς. Μπορεί σε αυτή την εκδοχή του να έχει και μπράτσα εκτός από μυαλό αλλά όπως έχει στηθεί η ταινία και εφόσον ψυχαγωγεί στον μέγιστο βαθμό, δεν ενοχλεί καθόλου αυτό το στοιχείο. Καταπληκτική η αναπαράσταση του Λονδίνου του 1890, θαυμάσιος ρολίστας για άλλη μια φορά ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ. Ο Γκάι Ρίτσι παρέδωσε την καλύτερη περιπέτεια του φετινού χειμώνα.

Ζοφερός κόσμος τύπου Mad Max, με πολύ καλή και πάλι σκηνοθεσία (έπειτα από το From Hell του 2000) από τους αδερφούς Χιουζ. Έξυπνο κι ίσως ύπουλο το στόρυ. Σε ένα κόσμο όπου ο σκοταδισμός κυριαρχεί και πάλι είναι ένα και μόνο βιβλίο ικανό να επαναλάβει την ιστορία; Ή απλά είναι μονόδρομος γιατί η ανθρωπότητα ήταν ανέκαθεν κατευθυνόμενη; Ωραία σκέψη κι ωραία εκτέλεση. Θα προβληματίσει... αλλά τελικά μάλλον θα την θυμόμαστε ως μία καλή περιπέτεια παρά ως φιλμ που έφερε κάποια μηνύματα.

Βαρύ δράμα που αδικεί τον εαυτό του γιατί ο ρυθμός του είναι αδικαιολόγητα αργός. Καταφέρνει να κουράσει πολύ γρήγορα παρά την λιγότερη από μιάμιση ώρα διαρκειά του. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο πάντως είναι καταπληκτικό και σπαρακτικό.