Milk

  • Εκτύπωση

Το 1984 ο ντοκυμαντερίστας Rob Epstein αποφάσισε να δημιουργήσει ένα ντοκυμαντέρ για τα έργα και τις ημέρες του μόλις πριν από έξι χρόνια δολοφονηθέντος Χάρβευ Μίλκ, με τίτλο «The Times of Harvey Milk». Το 2008 ο Γκας Βας Σαντ, ένας σκηνοθέτης ειδικού βάρους, που έχει στο ενεργητικό του ταινίες όπως τα «Good Will Hunting» και «Elephant», πήρε την απόφαση να πάει την ιστορία αυτού του ανθρώπου ένα βήμα παραπέρα και να την κάνει πιο γνωστή σε ευρύτερο κοινό. Να την μεταδόσει ουσιαστικά μέσω μιας βιογαφικής ταινίας πέρα από τα σύνορα των φίλων του ντοκυμαντέρ. Για να καταφέρει κάτι τέτοιο απαιτούνταν προσοχή και κυρίως σεβασμός τόσο στην ίδια την θεματολογία του, μια συγκεκριμένη περίοδο της ζωής ουσιαστικά ενός ατόμου, όσο και στο κοινό που θα γινόταν αυτόπτης μαρτυράς της για δύο και πλέον ώρες.

 

Η λέξη μάρτυρας είναι στην ιστορία του Χάρβευ Μίλκ η λέξη κλειδί. Γιατί έχουμε δει πολλές ιστορίες, από αυτή της Ιωάννας της Λωραίνης μέχρι αυτή του Μαχάτμα Γκάντι, όπου κάποιος εξαιτίας της δολοφονίας του μετατρέπεται σε μάρτυρα, σε σύμβολο, σε μια φιγούρα που δίνει ελπίδα σε όνειρα μετέπειτα γενεών και τους επιτρέπει να οραματίζονται και να διεκδικούν όλα όσα αυτός/αυτή ξεκίνησε. Στην περίπτωση του Χάρβευ Μίλκ όλο αυτό το κίνημα έχει πιο «ιδιαίτερες» διαστάσεις. Γιατί αυτός ήταν ο άνθρωπος, που πρώτος από όλους στην Αμερική της δεκαετίας του ?70 διεκδίκησε τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, που μέχρι τότε ήταν άτομα που κρυβόντουσαν, άτομα του περιθωρίου, οι λήπτες μιας μόνιμης απόρριψης, όπως ήταν και οι μαύροι ελάχιστες δεκαετίες πιο πριν. Κι όχι μόνο τα διεκδίκησε αλλά κατάφερε να γίνει και ο πρώτος εκλεγμένος από το λαό ομοφυλόφιλος σε δημόσιο αξίωμα.

 

Ο Σον Πεν είναι ο ξεναγός μας στην ίδια τη ζωή του χαρακτήρα που υποδύεται. Γεμίζει το πανί από το πρώτο πλάνο που εμφανίζεται μέχρι και το τελευταίο. Η υποκριτική του δεινότητα ήταν ίσως ο μέγιστος αρωγός στο πόνημα αυτό του Γκας Βαν Σαντ, παρότι κανένας τομέας δεν υστερεί. Πρώτα ο ίδιος ο σκηνοθέτης καταφέρνει με εξαιρετικά ευρήματα, όσο και με άψογη σκηνογραφία και κουστούμια, να μας μεταφέρει τόσο στον χρόνο όσο και στο χώρο που εκτυλίσσεται η όλη δράση γύρω από τον Χάρβευ Μιλκ. Ταυτόχρονα τοποθετεί την καμερά του σε σημεία που κάνει τον θεατή να νοιώθει δίπλα στον ήρωα, μπροστά στο γραφείο του, μέσα στον κόσμο που παρακολουθεί την ομιλία του, δίπλα του όταν περπατάει στο διάδρομο του δημαρχείου. Και πάνω από όλα αυτά επιλέγει προσεκτικά και τοποθετεί στο μοντάζ του πραγματικό αρχειακό υλικό (μεγάλο μέρος του οποίου είναι παρμένο από το ντοκυμαντέρ που προαναφέρθηκε) που είχε μαγνητοσκοπηθεί και μεταδοθεί τότε στα τηλεοπτικά κανάλια.

 

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ο Σον Πεν και η γαρνιτούρα της οι υπόλοιποι ηθοποιοί. Η θεατρικότητα, η σωματική εκφραστικότητα του Πεν, ακόμα και η αυτοπειθαρχία που έχει κάποιες στιγμές στις εκφράσεις του, απογειώνει κάθε σκηνή στην οποία συμμετέχει. Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε πειστεί ότι αυτός ο άνθρωπος είναι πραγματικά ο Χάρβευ Μίλκ από τα πρώτα λεπτά της ταινίας. Επίσης από τα πρώτα λεπτά βλέπουμε και τις προθέσεις του Γκας Βαν Σαντ. Δεν θέλει να γίνει προκλητικός με ομοφυλοφιλικές σκηνές αλλά ούτε μένει και ουδέτερος μην παρουσιάζοντας όσο και όπως πρέπει την προσωπική ζωή του ηρωά του. Τα πάντα υπάρχουν στις δόσεις που απαιτούντο. Οι ερωτικές του σχέσεις, οι πολιτικές του συγκρούσεις, οι ομιλίες του, η εξελιξή του στο πολιτικό στερέωμα, οι συμφωνίες και ασυμφωνίες με τους ομοφυλόφιλους ή ετεροφυλόφιλους που τον περιέβαλλαν. Κι όλα αυτά χωρίς overacting από τους ηθοποιούς και χωρίς επιτηδευμένη σκηνοθεσία με στόχο το συγκινησιακό των θεατών. Απλά, σοβαρά, ιδανικά!

 

Ο Τζέημς Φράνκο είναι μία μεγάλη έκπληξη ερμηνευτικά καθώς σε έναν ρόλο, που επιτέλους δεν έχει καμμία σχέση με αυτόν στις ταινίες Spiderman, που τον έχουμε δει, αποδεικνύει πως δεν είναι ένα απλά ωραίο πρόσωπο που περιφέρεται αλλά και ένας πολύ καλός ηθοποιός. Ο Τζος Μπρόλιν είναι εξίσου καλός, αν και προσωπικά βρίσκω υπερβολική την υποψηφιοτητά του για Όσκαρ Β? Ανδρικού.

 

Το Milk διεκδικεί στην απονομή των Όσκαρ στις 22/2/2009 τα εξής οκτώ βραβεία: Ταινίας, Σκηνοθεσίας (Gus Van Sant), Α' Ανδρικού (Sean Penn), Β' Ανδρικού (Josh Brolin), Πρωτότυπου Σεναρίου, Μοντάζ, Κοστουμιών και Πρωτότυπης Μουσικής (Danny Elfman). Οι βιογραφικές ταινίες είθιστε να παίρνουν αρκετά αν και στο τέλος συνήθως καταλήγουν μόνο με τα βραβεία ερμηνειών ανά χείρας. Η αλήθεια πως φέτος ο συναγωνισμός είναι μεγάλος, σε αυτή τη γιορτή του σινεμά, αλλά ανεξαιρέτως βραβείων το Milk μας κέρδισε ως θεατές καθώς πρόκειται για μία από τις καλύτερες βιογραφικές ταινίες των τελευταίων ετών! Ένα αψεγάδιαστο κινηματογραφικό έργο από απόψεως παραγωγής που οπωσδήποτε χρήζει παρακολούθησης.