Review Detail

Όχι! Η ταινία δεν είναι σχόλιο στον Ιουδαϊσμό. Η αναφορά στη θρησκεία αυτή, είναι το ΟΧΗΜΑ για ευρύτερη συζήτηση. Είναι η δίοδος των προσωπικών βιωμάτων, που μετατρέπονται σε πανανθρώπινα. Ο ραβίνος θα μπορούσε να είναι η παπάς του χωριού, ο Σοφός θείος της οικογένειας, ο ψυχαναλυτής, ο πολιτικάντης της γειτονιάς, το μεσημεριανό μαγκαζίνο του Σταρ, η «βαθυστόχαστη» μόνιμη στήλη μιας μεγάλης (ή μικρής) εφημερίδας. Όλοι αυτοί που αναπαράγουν κοινοτυπίες και ευκολίες? Όλοι αυτοί που ενδυναμώνουν και παίζουν με τους Φόβους μας. Όχι! Η ταινία δεν αναφέρεται σε μια «άλλη» εποχή. Μπορεί το 1967 να είναι μακρινό, μπορεί κάποιοι συντηρητισμοί να ΦΑΝΤΑΖΟΥΝ ξένοι, άλλα η διάλυση του αμερικάνικου ονείρου του `50, μοιάζει με την κατάρρευση του Δυτικού κράτους Πρόνοιας και Ασφάλειας. Όχι! Ο ήρωας δεν είναι ένας άβουλος μπουνταλάς. Παραδέχομαι πως υπήρξαν στιγμές που θα ήθελα να αρπάξω ένα φλογοβόλο και να κάψω όλη παρανοϊκή ισορροπία τρόμου που έχει χτίσει με το περιβάλλον του. Ο «σοβαρός» Λάρι Γκρόπνικ δεν είναι μαλοκοπίτουρας. Κάνει κάτι που δεν συνηθίζεται σήμερα? Αναζητεί απαντήσεις? κι όχι δράσεις και αντι-δράσεις κενού περιεχομένου.

Συμπερασματικά, είναι μια ταινία αντάξια του ονόματος των δημιουργών του. Χωρίς να προχωρούν σε εικαστικές ακρότητες, συντηρώντας ένα φαινομενικά mainstream κομεντί-like σενάριο, οι αδελφοί Κοέν αποδομούν το μικροαστικό μικρόκοσμο όπως μόνο αυτοί μπορούν.

Η ζωή, ο θάνατος, η υγεία, η αγάπη μπλέκονται με έριδες, κακομοιριές, γραφειοκρατικές ανασφάλειες και κόμπλεξ. Το σημαντικό φθείρεται με το ασήμαντο.

Όλα μπορεί να είναι σοβαρα.

Αλλά και όλα μπορούν να είναι η αρχή ενός νέου παραλογισμού.

Ναι! Η ταινία σταματά απότομα? Γιατί δεν υπάρχει τέλος. Μόνο μια καλύτερη κατανόηση του εβραϊκού μύθου που είδαμε στην αρχή.
Έτσι.. απλά! Και με ένα (και δύο, και τρία) χαμόγελα στα χείλη.