Αρκετά "κενό" ουσίας δράμα, που στηρίζεται στην δυναμική εκφραστικότητα της πρωταγωνιστριάς της (δεν μπορώ καν να φανταστώ πως θα ήταν χωρίς αυτή την ηθοποιό για τον ρόλο της Κάταλιν Βάργκα). Ο Στρίκλαντ παρουσιάζει με το ντεμπούτο του αυτό τη γλώσσα που του αρέσει να χρησιμοποιεί, η οποία κρίνεται ως ξεπερασμένη, ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με τόσο αδύναμα δράματα όπως αυτό. Καλή αισθητική, δύο μόνο ωραίες σκηνές - ένας μονόλογος κι ένας διάλογος - μετά την πρώτη ώρα (!) και τίποτα παραπάνω. Μόνο για τους λάτρεις του ευρωπαικού σινεμά με avant-garde ροπές και για κανέναν άλλον.