Review Detail

Η κινηματογραφική γλώσσα του Μίκαελ Χάνεκε επιτυγχάνει το εξής συγκλονιστικό (και πάλι): λειτουργεί τελείως αφαιρετικά εικαστικά και παράλληλα τελείως προσθετικά αφηγηματικά. Μία ιστορία σοφά γυρισμένη σε ασπρόμαυρο, που καταπιάνεται με τον ψυχισμό του ανθρωπίνου είδους όταν το φαινομενικά ισορροπημένο διαταράσσουν γεγονότα που δεν μπορεί να εξηγήσει κανείς, ούτε η εκκλησία. Φόβος, μνησικακία, εκδικητικότητα, υπεροψία, χριστιανικά ενοχικά σύνδρομα και αμαρτίες γονέων που παιδεύουν τα τέκνα τους και κατ'επέκταση την κοινωνία. Απλά αριστούργημα! Θα το ξαναδώ!