Η πρώτη εικοσαετία του εικοστού αιώνα σημαδεύεται από σημαντικές πρωτοπορίες, οι βάσεις των οποίων τοποθετούνται συχνά στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα κινήματα του Φωβισμού, του Εξπρεσιονισμού, του Κυβισμού, του Φουτουρισμού ή της Μεταφυσικής ζωγραφικής κινούνται χρονικά λίγο ή πολύ στην περίοδο των δύο αυτών δεκαετιών, εξελίσσονται όμως σε ποικίλους γεωγραφικά χώρους και παρουσιάζουν σημαντικές διαφοροποιήσεις τόσο ως προς τα χαρακτηριστικά τους όσο και ως προς τις βασικές τους ιδεολογικές αναζητήσεις.

O Νίκος Κεσσανλής γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη. Το 1944 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου και σπούδασε ως το 1948 στο εργαστήριο του Γιάννη Σπυρόπουλου, με τον οποίο η γνωριμία υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα καλλιτεχνική του εξέλιξη. Το 1948 γράφτηκε στην ΑΣΚΤ, στο εργαστήριο του Γ. Μόραλη, ενώ το διάστημα 1952-56 μαθήτευσε στο εργαστήριο του Νίκου Νικολάου.

Ο Κώστας Γραμματόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1916. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών κατά τα έτη 1934-1940, με καθηγητή τον Ουμβέρτο Αργυρό και χαρακτική με τον Γιάννη Κεφαλληνό. Παράλληλα με τις σπουδές του, εργαζόταν για να εξασφαλίσει τα προς το ζην στο λιθογραφείο του Β. Παπαχρύσανθου, στο οποίο ασχολείτο με την εικονογράφηση των βιβλίων. Ο ίδιος είχε πει: «Περίπου το 1944, προς το τέλος της κατοχής, έκανα για πρώτη φορά, το πρώτο μου βιβλίο, τη Γαλήνη του Βενέζη. [...] ΄Ητανε σε πλάγιο ξύλο. Μου άρεσε πάντοτε το πλάγιο ξύλο διότι η χάραξη είναι πιο ζωντανή και πιο ελεύθερη. Αποφεύγονται οι πολλές λεπτομέρειες, (εννοεί: αποφεύγονται) οι τόνοι οι πολύ λεπτοί όπως είναι με το burin, που το burin, στο όρθιο ξύλο, πολλές φορές θυμίζει καλλιγραφία. Βέβαια δεν μπορούσα μεταχειριστώ το vélo διότι αυτό δεν ήταν εύκολο να τυπωθεί [...] και ήτανε πολύ κατάλληλο το πλάγιο ξύλο, βέβαια παρα-πολύ καλό ξύλο, σκληρό, κελεμπέκι, [...]».

Οι συλλογικότητες στην ιστορία της τέχνης αδιαμφισβήτητα συνιστούν συχνό φαινόμενο και η οργάνωσή τους αποτελεί εν πολλοίς μία συμβολική, αλλά και ουσιαστική πράξη με ξεκάθαρη στοχοθεσία. Στο πλαίσιο αυτό, η «Φιλική Ομάς» υπήρξε μία συγκροτημένη κίνηση πέντε καταξιωμένων καλλιτεχνών, ώριμων σε ηλικία, εν είδει καλλιτεχνικής συντροφιάς, που ως άμεσο και μοναδικό στόχο είχε τη διοργάνωση εκθέσεων για την προβολή του έργου των μελών της.

Ο Διαμαντής Διαμαντόπουλος γεννήθηκε στη Μαγνησία του Σιπύλου της Μ. Ασίας το 1914. Οι γονείς του ονομάζονταν Βασιλική και Σοφοκλής και είχε τρία αδέρφια• τον Κίμωνα, τον Ιωακείμ και την Ειρήνη.

Καλλιτέχνης αυτοδίδακτος εκ πεποιθήσεως, ο Τάκις είναι ένας σπάνιος εφευρέτης και ένας από τους ανανεωτές της γλυπτικής. Αρνούμενος την τέχνη της ρεαλιστικής αναπαράστασης και των παραδοσιακών τεχνικών, μέσα από συνεχή έρευνα, μελέτη και πειραματισμούς στηρίζει την καλλιτεχνική του έκφραση στη λειτουργική χρησιμοποίηση των φυσικών νόμων και συνδυάζει την επιστήμη και την τεχνολογία με την τέχνη, σε μια προσπάθεια να μυήσει το θεατή στην ουσία του σύμπαντος.

Συνεχίζονται οι Διαλέξεις Ιστορίας της Τέχνης στο Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου

Κύκλος 5ος: Δυτική ζωγραφική του 20ού αιώνα

Είσοδος ελεύθερη!

Το Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου συνεχίζει για τέταρτη χρονιά, και με μεγάλη επιτυχία, το πρόγραμμα διαλέξεων Ιστορίας της Τέχνης για το ευρύ κοινό.

Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1933. Σπούδασε στην Ecole Cantonale de Dessin et d' Art Applique στη Λωζάννη (1952-54). Το 1958 ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην ΑΣΚΤ με δασκάλους τους Γ. Μόραλη και Σπ. Παπαλουκά. Με υποτροφία του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών συνέχισε τις μεταπτυχιακές της σπουδές στο Central School of Arts and Design του Λονδίνου (1958-61). Το 1962 επέστρεψε για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Αθήνα.

Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα (1963-1968) και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές, με υποτροφία του γερμανικού κράτους, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου (1971-1976). Αποτέλεσε ιδρυτικό μέλος της ομάδας "Νέοι Έλληνες ρεαλιστές" (1971-1971) και του Κέντρου Εικαστικών Τεχνών (ΚΕΙ, Αθήνα 1974-1976). Ήταν επίσης μέλος της καλιτεχνικής ομάδας 10/9 του Μονάχου (1975).

Είναι γεγονός πως η εμφάνιση του ρεύματος της Pop art διεθνώς -και κατ΄επέκταση και στην εγχώρια εικαστική σκηνή- ήρθε για να ταυτίσει την τέχνη με την καθημερινή πραγματικότητα του σύγχρονου κοινού της, αλλά και να την στρέψει στο επίκαιρο και το επείγον, στον κοινωνικο-πολιτικό προβληματισμό. Η τέχνη διαμαρτυρίας, που εκδηλώθηκε στις ευρωπαϊκές χώρες με την πολιτικοποιημένη νεολαία, μετέφερε τη θέση της στον κοινωνικό αγώνα.