Edge of Darkness - Στην Άκρη του Νήματος

  • Εκτύπωση

Μελ Γκίμπσον. Ως ηθοποιός αρκετά αξιόλογος. Ταυτίστηκε με ρόλους (Φονικά Όπλα) και έπαιξε κι από Σέξπηρ (Άμλετ) μέχρι και γουέστερν (Μάβερικ). Ως σκηνοθέτης όμως, προσωπικά πάντα, δεν μου άρεσε ποτέ καθώς πάντα θεωρούσα ότι αρέσκεται στο να σκηνοθετεί ταινίες που αποσκοπούν στον «εύκολο εντυπωσιασμό» (Τα Πάθη του Χριστού, Apocalypto). Εδώ ο Γκίμπσον επιστρέφει σε πρωταγωνιστικό ρόλο οκτώ χρόνια μετά τον «Οιωνό» του Σιάμαλαν.

Ο Τόμας Κρέηβεν είναι αστυνομικός. Μία μέρα δέχεται, με μεγάλη του χαρά, επίσκεψη από την κόρη του που ζει και εργάζεται σε άλλη πόλη και την φιλοξενεί στο πατρικό. Την ίδια νύχτα η ίδια δολοφονείται από τα πυρά ενός άγνωστου με κουκούλα μπροστά στα μάτια του. Επειδή ο δολοφόνος αναφώνησε «Κρέηβεν» πριν πυροβολήσει, όλες οι έρευνες επικεντρώνονται στο να βρεθεί ποιος ήταν αυτός ο παλιός εχθρός του αστυνομικού που κατά λάθος σκότωσε την κόρη του αντί για τον ίδιο. Ο Τόμας παίρνει προσωπικά το ζήτημα πάνω και ξεκινά τη δική του έρευνα, που αρκετά γρήγορα θα τον οδηγήσει σε μία αλληλουχία αποκαλύψεων, που δεν θα μπορούσε να βάλει με το νου του κανείς. Συνομωσία συγκάλυψης παράνομης δραστηριότητας με πολιτικές ευθύνες ή απλά μία θεωρία της οποία έπεσε αθώο θύμα η κόρη του;

Ο σκηνοθέτης Μάρτιν Κάμπελ (Casino Royale, Goldeneye, Μάσκα του Ζορό) μας είχε συνηθίσει σε τελείως άλλου στυλ ταινίες, πιο μοντέρνες, πιο «εφετζίδικες», πιο? «περιπετειώδους» περιεχομένου. Εδώ αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία ενός στόρυ που είναι σε όλα του παλαιάς κοπής. Ένας ήρωας εκδικητής, μία εκτός νόμου έρευνα, αποκαλύψεις, θεωρίες συνομωσίας. Κάτι μεταξύ «Τρεις Μέρες του Κόνδορα» και «Βρώμικου Χάρυ». Τόσο το σενάριο όσο και ο ίδιος ο Μελ Γκίμπσον βοηθούν στο να δημιουργηθεί ένα φιλμ που είναι σοβαρό σε όλα του και που την ίδια στιγμή δεν κρύβει εκπλήξεις ακριβώς γιατί είναι παλαιάς κοπής. Νεύρο όπου χρειάζεται, σασπένς όπου χρειάζεται, δραματικές πινελιές όπου χρειάζονται. Γενικά η δουλειά που είχε να κάνει ο Κάμπελ δεν ήταν διόλου δύσκολη αν αναλογιστούμε ότι πρόκειται για ένα από εκείνα τα φιλμ όπου πρωτίστως το σενάριο σε οδηγεί από μόνο του στον τρόπο που θα εξελίξεις την ιστορία σου.

Όταν μάλιστα ο Μελ Γκίμπσον, που είναι προφανές ότι δεν έχει χάσει το χάρισμα του σοβαρού κι γεμάτου σιωπηλές απειλές βλέμματος, μοιράζεται την οθόνη με τον χαρακτήρα του Ρέυ Γουίνστον, που υποδύεται τον Τζέντμπεργκ ? τον άνθρωπο που «καθαρίζει» τους ενοχλητικούς πριν τα σκάνδαλα διαρρεύσουν ? όλη η ταινία απογειώνεται, έστω και προσωρινά, και κρατά την προσοχή του θεατή απόλυτα επικεντρωμένη στους δύο αυτούς χαρακτήρες. Ο Ρέυ Γουίνστον και ο ήρωας που υποδύεται είναι μακράν το θετικότερο στοιχείο αυτού του φιλμ.

Δεν υπάρχουν ψεγάδια στην ταινία αυτή πέρα από αυτό της έλλειψης «φρεσκάδας» που αποτέλεσμα έχει και το Χ ποσοστό προβλεψιμότητας της, που καθορίζεται από το πόσες ταινίες τέτοιου τύπου έχουμε δει παλαιότερα. Αυτά τα πράγματα πάνε πακέτο με το σενάριο. Από τη μια ο σκηνοθέτης δεν έχει δύσκολο έργο και από την άλλη δεν μπορεί να κάνει και μαγικά γιατί εφόσον ο σεναριακός ιστός τον οδηγεί από την αρχή μέχρι το τέλος στον τρόπο προσεγγισής του, τότε δεν μπορεί να αποφύγει και τα προβλέψιμα στοιχεία αυτής. Εν ολίγοις η ταινία «Στην Άκρη του Νήματος» είναι μία απολαυστική πρόταση για τους λάτρεις του είδους, που δεν χάνει τις ισορροπίες της αλλά μία αδιάφορη πρόταση για τους φίλους του πιο μοντέρνου αστυνομικού σινεμά. Όσοι μεγάλωσαν με αστυνομικές ταινίες των Μπελμοντό, Ντελόν, Ήστγουντ θα την χαρούν ενώ οι υπόλοιποι ή θα την προσπεράσουν ή θα την προτιμήσουν για ένα ήσυχο βράδυ στο σπίτι τους. Μία ωραία ερμηνεία από τον Μελ Γκίμπσον στον πρώτο ρόλο, μία υπέροχη από τον Γουίνστον στον δεύτερο, κι ένα αρκετά ενδιαφέρον σενάριο έχουν σαν αποτέλεσμα μία πολύ καλοστημένη κι ευχάριστη ταινία, που προφανώς δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή βραβείων.