Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Δευτέρα, 14 Νοεμβρίου 2011 15:34

HEART, NOT SHOES: Νεαροί πρόσφυγες γράφουν για τη ζωή, την αϋπνία και το παγωτό κρέμα

Γράφτηκε από  Γιάννης Φαρσάρης
  Στην Αγιάσο Λέσβου λειτουργεί το Κέντρο Φιλοξενίας Ανήλικων Ασυνόδευτων Προσφύγων και η συγγραφέας , που βρέθηκε εκεί για να εργαστεί ως καθηγήτρια αγγλικών, πέρασε δεκατέσσερις από τους πιο παράξενους μήνες της ζωής της. Μετά το μάθημα, είχε την ασυνήθιστη ιδέα και τη διάθεση να δημιουργήσει ένα μοναδικό Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής για τους ανήλικους μετανάστες, υπό τον τίτλο "Heart, not shoes". Σε αυτό διαβάστηκαν και διδάχτηκαν γιαπωνέζικα χαϊκού, ποιήματα, διηγήματα, αυτόματη γραφή και τήρηση καθημερινού ημερολόγιου. 

Η συμμετοχή ήταν ενθουσιώδης και συγγράφηκαν πολλά ολοζώντανα, σπαρταριστά, αστεία ή μελαγχολικά κείμενα. Μέρος των κειμένων των νεαρών προσφύγων αναρτήθηκε στο ιστολόγιο birdsontheroad.blogspot.com

Η ξεχωριστή αυτή προσπάθεια κατατέθηκε ως πρόταση από τη συγγραφέα στο φετινό Challenge TEDxAthens και κατάφερε να διακριθεί μέσα στην τελική δεκάδα, διεκδικώντας την ψήφο του κοινού για το μεγάλο βραβείο μέχρι τις 25 Νοεμβρίου. Δείτε αναλυτικά -και εάν σας αρέσει, ψηφίστε- την πρόταση εδώ: HEART, NOT SHOES [Ανήλικοι μετανάστες 'δίχως παπούτσια' γράφουν ζωηρά κείμενα για τις λάθος προσδοκίες, την αϋπνία, τη ζωή αλλού, τον έρωτα και τις τηγανητές πατάτες στο Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής]

Τα κείμενα είναι βιωματικά, φρέσκα, αληθινές εμπειρίες συμπυκνωμένης ζωής που αξίζουν την προσοχή μας. Η ίδια η συγγραφέας και εμπνευστής Εύη Λαμπροπούλου γράφει για την προσπάθεια: «Αυτά τα κείμενα παράχθηκαν από την καρδιά, στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής του κέντρου φιλοξενίας ανηλίκων προσφύγων Λέσβου. Αλλά σε τι ωφελεί η λογοτεχνία shoes3τους μετανάστες που αφίκνυνται στην χώρα δίχως παπούτσια ή διαβατήρια; Η λογοτεχνία σώζει. Πιστεύω στην θεραπευτική επίδρασή της σ' εκείνους που χρειάζονται θαύματα. Όταν άρχισα να υπνωτίζομαι από την διδασκαλία της ξερής αλφαβήτας αγγλικών σε διαρκώς εναλλασσόμενους μετανάστες που έφευγαν πριν φτάσουν στον past tense, την εμπλούτισα με λογοτεχνία - κατά έναν Steve Jobs τρόπο, τύπου 'συνδύασε αυτά που αγαπάς'. Έτσι ξεκίνησε το Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής "Heart, not shoes": με παιδιά που έγραφαν στα αγγλικά και διψούσαν για εξέλιξη. Θέματα αναδύονταν αυθόρμητα, λέξεις γράφονταν αυτόματα. Οι άνθρωποι δίχως παπούτσια δεν χρειάζονται παπούτσια - τα παπούτσια, καθώς και ένα πιάτο φαΐ, είναι εύκολο να βρεθούν. Χρειάζονται κάτι στο οποίο να ελπίσουν∙ να δείξουν ότι δεν είναι επικίνδυνοι αλλόθρησκοι ψωμόλυσσες βάρβαροι. Να γράψουν στην απομακρυσμένη μητέρα τους που τους λείπει∙ και στον κόσμο. Και ο κόσμος χρειάζεται να τους διαβάσει. Και να αντιληφθεί την ομοιότητα. Και να τους αγαπήσει.» 

shoes2Ένα απόσπασμα: "[Το παράξενο βιογραφικό του Αλί Λι] Ο Αλί Λι, γεννήθηκε σε μια εξαιρετικά φτωχή οικογένεια Αφγανών. Έξι χρονών ξεχώρισε από τους συμμαθητές του και μπήκε σε ειδική τάξη ως παιδί θαύμα. Ανέπτυξε πάθος για τους υπολογιστές αλλά δεν μπορούσε να αποκτήσει δικό του. Έτσι, ζωγράφισε έναν Η/Υ στον τοίχο του δωματίου του..."