Υπήρξε, αδιαμφισβήτητα, μία πολύπλευρη προσωπικότητα, o homo universalis του Μεσοπολέμου, ένας αρχιτέκτων που ξεπέρασε τους τομείς της ειδικότητάς του, κινήθηκε στα πεδία της ζωγραφικής, της σκηνογραφίας και της φιλοσοφίας, καθιστώντας εαυτόν έναν άνθρωπο του λόγου και της τέχνης.

Όταν στα μέσα του 16ου αιώνα, διανύοντας την Αναγέννηση, ο Φλαμανδός θρησκευτικός μουσικοσυνθέτης Andrian Willaert μετακίνησε τις πέντε χορωδίες του έργου του Vespers σε πέντε ξεχωριστούς χώρους του ναού αναζητώντας μια εσκεμμένη ηχώ [Εικόνα 1], για πρώτη φορά και πιθανώς ακουσίως, αμφισβήτησε την μέχρι τότε μονόδρομη σχέση αρχιτεκτονήματος και μουσικού έργου, που υπαγόρευε στο πρώτο να φιλοξενεί το δεύτερο, χωρίς να επηρεάζεται από τις συνθήκες ερμηνείας του. Η ανησυχία αυτή του Willaert θα αποτελέσει την έναρξη μιας ερευνητικής και φιλοσοφικής σκυταλοδρομίας, ως τις μέρες μας.